— หลังจากนั้นมีการทดสอบแบบเดี่ยวด้วยสินะคะ

         หลังทดสอบแบบกลุ่มเสร็จก็ไปที่ห้องรอกันทั้ง 4 คนแล้วจะโดนเรียกตามลำดับทีละคนค่ะ ตอนนั้นตื่นเต้นมากๆ เลยค่ะ แต่จำได้เลยว่าโดนเรียกทีก็บอกกันว่า “ไปก่อนนะ!” เพราะเป็นการทดสอบต่อหน้ากรรมการจริงๆ ครั้งแรกเลยโดนถามหลายอย่างเลยค่ะ แต่เอาจริงๆ คือจำเนื้อหาไม่ค่อยได้...ที่จำได้คือตอนทดสอบการร้องเพลงนี่เละเลยค่ะ เพลงที่กำหนดมาคือเพลง「Aishiteru Banzai!」ของ μ's ซังค่ะ ทั้งลืมเนื้อเพลง ทั้งตื่นเต้นจนร้องเสียงสั่นว่า “ไอชิเตรุ บันซาย~~~” ยับเยินเลยค่ะ แล้วก็แพนิคขึ้นมาจนคิดว่า “แบบนี้แย่แน่!” ปรากฎว่าโดนบอกมาว่า “ช่วยร้องอีกเพลงได้ไหม” เลยร้องเพลง「Snow halation」ซึ่งเป็นเพลงที่ชอบมากๆ ไปค่ะ ตอนทดสอบการเต้นก็ลืมท่าระหว่างเต้นเลยด้วย ตกใจเลยค่ะที่ว่าทั้งๆ ที่ดูวิดีโอไปซ้อมไปตั้งขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่พอถึงรอบจริงแล้วก็ลืมได้จริงๆ ด้วย เพราะออกมาเป็นแบบนั้นเลยไม่มีความคิดว่าจะผ่านเลยค่ะ คิดว่าตกรอบแล้วแน่ๆ

— แล้วด้านการร้องการเต้นนี่ฝึกมาอย่างไรบ้างคะ?

         เรื่องการเต้นก็ดูวิดีโอเยอะๆ แล้วซ้อมเต้นตามค่ะ ส่วนเรื่องการร้องเพลงก็พยายามไม่ฟังเพลงต้นฉบับมากเกินไปไม่ว่ายังไงก็จะเผลออยากก็อปปี้เสียงร้องหรือเอกลักษณ์ของต้นฉบับไปแต่จะทิ้งความเป็นตัวเองไปก็ไม่ดี คิดว่าไปแบบที่เป็นตัวเองเลยดีกว่าเลยฝึกร้องด้วยเสียงคาราโอเกะแล้วคอยคิดเสมอว่า “ถ้าเป็นตัวเองจะร้องแบบไหนกันนะ?” ค่ะ

— และแล้วก็มาถึงการออดิชั่นรอบสุดท้ายซึ่งจัดขึ้นหนึ่งวันเต็มๆ ในเขตชิบุยะสินะคะ

         คุณแม่กับน้องชายมาส่งถึงชานชาลาชิงคันเซ็นเลยค่ะ ก่อนที่ฉันจะขึ้นรถไฟก็บอกมาว่า “พยายามเข้านะ” ด้วยแต่ฉันทำเป็นเก่งแล้วตอบกลับไปว่า “จะไม่พยายามหรอก ไปแบบสนุกๆ เท่านั้นแหละ” แล้วก็ออกจากบ้านเกิดไปแบบนั้น แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะรู้สึกตื่นเต้นขนาดนั้นที่ชิงคันเซ็น... คุณยายให้เครื่องรางมาด้วยค่ะ ระหว่างกำเครื่องรางไว้ด้วยสองมือก็ใส่หูฟังฟังเพลง「Mirai Harmony」ของ Nijigasaki ซังอยู่ตลอดเลยค่ะ ตอนนี้เองพอฟังเพลงนี้แล้วก็จะนึกถึงวิวที่เห็นจากชิงคันเซ็นตลอดเลยค่ะ ฉันไม่เคยไปโตเกียวคนเดียวมาก่อน แล้วก็คิดว่าจะยังไงก็ไม่ควรไปสายเด็ดขาดค่ะ จากนั้นก็ถึงสถานที่ออดิชั่น ตามกำหนดการแล้วจะรวมตัวกันตอน 11 โมงเลยไปก่อน ปรากฎว่ามีเด็กผู้หญิงที่น่าจะรุ่นเดียวกันยืนรอหน้าเคาท์เตอร์อยู่ก่อนแล้วค่ะ! ตกใจหมดเลยค่ะว่า “มีคนเยอะขนาดนี้เลย!” (มีการออดิชั่นแคสต์ที่มีต้นสังกัดแล้วในวันเดียวกัน) พอทักทายไปว่า “สวัสดีค่า~” ก็โดนตอบกลับมาว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” นี่ก็ตกใจว่า “ทำไมเป็นอรุณสวัสดิ์ล่ะ? นี่กลางวันแล้วนะ?” (หัวเราะ) แล้วก็คิดไปว่า หรือจะเป็นคุณหนูกันนะ? …

— คงเป็นการทักทายของคนในวงการน่ะค่ะ (หัวเราะ)

         คือจริงๆ แล้วเด็กคนนั้นคือเพย์จัง (เพย์ตัน นาโอมิซัง ผู้รับบทเป็นเฮอันนะ สุมิเระ) ล่ะค่ะ! ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกันที่สถานที่ออดิชั่นมาก่อน พอมาคิดดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าสุดยอดเลยค่ะ จากนั้นก็ไปนั่งรอที่เก้าอี้แล้วก็โดนเรียกชื่อไปแต่งหน้าทำผมพร้อมกันกับคู่ที่จะได้ทดสอบด้วยกันค่ะ แถมยังมีชุดเครื่องแบบเตรียมไว้ให้เลยไปเปลี่ยนชุด ตอนแรกคิดว่าเดี๋ยวก็เริ่มการทดสอบในทันทีเหมือนอย่างทุกทีเลยตกใจที่คราวนี้ดูเป็นทางการมากขนาดนี้ค่ะ ระหว่างเดินไปที่ห้องแต่งหน้าก็ได้เจอกับคนที่อยู่กลุ่มเดียวกันตอนคัดเลือกรอบ 3 อีกครั้งด้วย ถึงจะเจอกันแค่แป๊บเดียวแต่นั่นเป็นครั้งแรกของวันเลยค่ะที่ยิ้มออก ทำให้คิดว่า “ค่อยยังชั่วแน่ะ ไม่ได้ตัวคนเดียว”

— แล้วการทดสอบเป็นอย่างไรบ้างคะ?

         เต้นกับร้องเป็นการทดสอบแบบเดี่ยว ส่วนการแสดงเป็นแบบคู่ค่ะ การทดสอบจัดขึ้นบนเวทีส่วนตรงที่นั่งมืดจนมองไม่เห็นกรรมการแล้วก็ไม่รู้ด้วยค่ะว่ามีกันกี่คนเลยยิ่งทำให้ตัวสั่นเข้าไปใหญ่ ตื่นเต้นจนร้องเพลง「Snow halation」ที่เป็นเพลงที่กำหนดไว้ด้วยเสียงไร้อารมณ์เลยค่ะ... เลยซึมไปเพราะคิดว่าที่ผ่านมาเสียเปล่าหมดเลย แต่กลับโดนบอกมาว่า “เหมือนจะตื่นเต้นสินะ เพราะงั้นช่วยร้องใหม่อีกทีได้หรือเปล่า” เลยได้รับโอกาสให้ได้แก้ตัวอีกครั้ง แต่ถึงจะบอกตัวเองให้ร้องไปแบบสบายๆ ก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดีทำให้รู้เลยค่ะว่าอะไรๆ ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ซ้อมมา ส่วนตอนทดสอบการแสดงกับคู่นี่ไม่ตื่นเต้นเท่าตอนทดสอบเดี่ยวค่ะ พอฉันพูดอะไรออกไป อีกฝ่ายก็จะตอบกลับมา การพูดโต้ตอบกันทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา แต่หลังจากนั้นพอได้ดูการทดสอบเดี่ยวของคนที่คู่กันแล้ว เขาเก่งมากๆ จนทำเอาอยากกลับบ้านขึ้นมาเลยค่ะ... ทั้งการร้องเพลงทั้งการเต้นก็เก่งมากๆ ไม่พลาดเลยสักนิดเดียว เลยเริ่มรู้สึกแย่แล้วก็คิดว่า “ฉันคิดถูกหรือเปล่านะที่มา?” แล้วการทดสอบก็จบลง ฉันเดินทางจากสถานีโตเกียวกลับบ้านเกิดในทันทีเลยค่ะ

— มีคิดบ้างไหมคะว่าตัวเองจะผ่าน?

         ไม่คิดเลยสักนิดเดียวค่ะ ระหว่างนั่งชิงคันเซ็นกลับบ้านก็รู้สึก “ว่างเปล่า” เลยค่ะ พอกลับถึงบ้านที่บ้านก็อุตส่าห์ไม่ถามว่า “เป็นยังไงบ้าง?” แต่นั่นยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมซะอีก ฉันตัดใจไปแล้วค่ะว่าถึงไม่ผ่านแต่อย่างน้อยก็ได้สนุกไปกับมัน

— คิดไปแล้วว่าตัวเองไม่ผ่านสินะคะ

         หลังจากนั้น 2 วันก็มีโทรศัพท์ติดต่อมาตอนอยู่ที่โรงเรียนค่ะ เพราะเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักเลยไม่ได้รับในทันทีแต่พอเช็คดูก็เหมือนจะเป็นเบอร์ที่เกี่ยวข้องกับการออดิชั่น แอบคาดหวังเหมือนกันค่ะว่า “อาจจะผ่านก็ได้!” เพราะไม่ได้บอกเพื่อนเลยไปหาที่ที่ไม่มีใครแล้วแอบโทรกลับไปค่ะ แต่จริงๆ แล้วกลับไม่ได้มาแจ้งว่าผ่านไหมแต่บอกว่า “มีเรื่องที่อยากสอบถามเพิ่มเติม พรุ่งนี้อยากประชุมทางไกล” ล่ะค่ะ... เลยทั้งกังวลกับการที่ต้องทดสอบอีกแต่ก็มีความหวังแบบครึ่งๆ กลางๆ ผุดขึ้นมาว่าตัวเองยังมีโอกาสอีกซึ่งขึ้นอยู่กับผลของการทดสอบนี้ แต่ใจนี่อยู่ไม่สุขเลยค่ะ แล้วเมื่อถึงวันนัดก็ต่อสายไปตื่นเต้นไป จากนั้นก็ได้ยินเสียงจากอีกฟากของจอบอกมาว่า “มีเรื่องจะแจ้ง ดาเตะซัง คุณผ่านการคัดเลือก”

— แล้วตอนนั้นดาเตะซังเป็นอย่างไรต่อคะ?

         หัวขาวโพลนเลยค่ะ แบบ “เอ๊ะ? ทำไงดีๆๆ” คิดว่าโกหกหรือเปล่าแล้วก็แอบไม่เชื่อด้วยค่ะ คิดว่าทำไมถึงได้เป็นฉันกัน แล้วก็โดนบอกมาว่า “อยากอธิบายให้ผู้ปกครองฟังว่าผ่านการคัดเลือก รบกวนเรียกผู้ปกครองให้ได้ไหม” เลยไปเรียกพ่อแม่มา ในตอนนั้นพอได้เห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความยินดีของครอบครัวแล้วถึงได้เริ่มรู้สึกขึ้นมานิดนึงว่านี่เป็นความจริงค่ะ ตอนนั้นยังไม่ได้มีการบอกว่าจะได้รับบทเป็นใคร ที่ได้รับการแจ้งว่าจะได้รับบทเป็นคาน่อนจังคือหลังจากนั้น 1 เดือน ตอนที่ได้เจอหน้ากับเมมเบอร์ค่ะ

— หลังจากนั้น『LoveLive! Superstar!!』ของดาเตะซังก็เริ่มต้นขึ้นสินะคะ ตอนนี้ก็ผ่านการออดิชั่นมาได้ 1 ปีแล้ว พอลองนึกย้อนกลับไปดูมีอะไรเกี่ยวกับตัวเองที่เปลี่ยนไปบ้างไหมคะ?

         ชีวิตความเป็นอยู่ต่างจากที่ผ่านมาลิบลับเลยค่ะ ตอนนี้ยังมีบางครั้งเลยที่คิดว่าฝันไปหรือเปล่า 1 ปีก่อนหน้านี้ก็ไม่แม้แต่จะฝันว่าตัวเองจะมาอยู่โตเกียวเพื่อเข้าร่วมในซีรีส์ LoveLive! แต่ก็คิดว่าจะมัวพูดอยู่แต่อย่างนั้นไม่ได้ ตอนที่เปิดรับข้อความในรายการสดครั้งแรกมีข้อความจากคนที่อยู่กลุ่มเดียวกันตอนคัดเลือกรอบ 3 ส่งมาด้วยค่ะ เขียนมาว่า “ซายุริน ที่จริงก็อยากพูดว่ายินดีที่ได้รู้จักแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นล่ะค่ะ จำฉันได้ไหมคะ?” ฉันรู้ในทันทีเลยค่ะว่า “เด็กคนนั้นนี่” ในเนื้อความบอกว่า “ฉันรู้สึกเจ็บใจที่ไม่ผ่าน แต่เป็นกำลังใจให้ซายุรินอยู่นะคะ” ถ้าหากฉันไม่ผ่านการออดิชั่นก็คงเจ็บใจจนอาจจะไม่สามารถดูอะไรของ『LoveLive!』ได้อีกเลยก็เป็นได้ ทั้งที่น่าจะเจ็บใจแท้ๆ แต่กลับช่วยเป็นกำลังใจอย่างซื่อตรง รู้สึกได้เลยค่ะว่าเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆ ฉันทั้งดีใจและคิดขึ้นมาอย่างหนักแน่นเลยค่ะว่าจะทำลายความคาดหวังของเพื่อนพ้องเหล่านั้นไม่ได้เด็ดขาด บางทีฉันก็ย้อนกลับไปอ่านข้อความนั้นอีกครั้งค่ะ อ่านแล้วก็จะนึกถึงความรู้สึกใหม่ๆ เมื่อตอนออดิชั่นเลยค่ะ นอกจากนั้นยังเป็นสิ่งที่ช่วยคอนเฟิร์มตัวฉันอีกทีว่าตัวเองยืนอยู่ตรงนี้โดยแบกความรู้สึกของผู้ที่มาออดิชั่นทุกคนเอาไว้ แต่ตอนนี้ต่างออกไปจากตอนออดิชั่นแล้วเพราะตอนนี้มีเมมเบอร์ที่จะคอยสู้ไปด้วยกันอยู่ Liella! เป็นกรุ๊ปที่ฝ่าฟันโคโรน่าไวรัสแล้วเกิดขึ้นมาค่ะ เพราะฉะนั้นจากนี้จึงอยากช่วยเพิ่มสีสันให้กับซีรีส์ LoveLive!  ยิ่งขึ้นไปอีกเพื่อที่จะสามารถสร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนที่คอยเป็นกำลังใจให้ได้ค่ะ!