บางกลุ่มเลือกจะท้อถอยและหยุดเดิน บางกลุ่มเดินต่อแม้จะรู้ว่ามีบาดแผลอยู่เต็มตัว
เราเคยเชื่อว่ามนุษย์ทุกคนมีศักยภาพที่จะเติบโต มีความหวัง และมองเห็นกันและกัน

 แต่ประสบการณ์ได้พรากความเชื่อนั้นไปทีละน้อย เหลือเพียงความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

บางคนไม่สามารถมองเห็นคุณค่าในชีวิตผู้อื่น เพราะสายตาของเขาถูกฝึกมา

ให้มองแค่สิ่งที่ตอบสนองความสุขของตนเอง

เมื่อความสุขถูกตีความเป็นเพียงการได้ดั่งใจตั้งแต่วัยเยาว์ จิตสำนึกก็ไม่ถูกบ่มเพาะ 

ทำให้เมื่อเติบโต เขากลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เข้าใจภาษาของหัวใจ 

ไม่อาจใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นในโลกแห่งความจริงได้
เราพบคนเหล่านี้บ่อยในชีวิตประจำวัน ผู้ที่ฟังไม่เข้าใจ 

และเข้าใจไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยเรียนรู้การมองโลกจากมุมของใครนอกจากตนเอง
แล้วเราจะทำอย่างไรกับความจริงนี้? บางคนเลือกจะปิดใจ แต่ฉันเลือกจะไม่ปิด 

เพียงแต่ลดความคาดหวังลง ให้หัวใจได้เรียนรู้ความผิดหวังโดยไม่สูญสิ้นความงามของการมองโลก

เพราะการมองเห็นสิ่งสวยงามในทุกเรื่องราว เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถปิดมันลงได้เช่นกัน 

การลดความเชื่อมั่นในมนุษย์ จึงไม่ใช่การหมดศรัทธา 

แต่เป็นการสร้างพื้นที่ปลอดภัยให้ตัวเอง 

เพื่อจะได้เดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่แบกภาระของความคาดหวังเกินจำเป็น 

และไม่ทำร้ายตัวเองด้วยภาพลวงตาที่สวยเกินจริง
เพราะบางครั้ง ความหวังที่เหมาะสม อาจเป็นเพียง 

1% ของหัวใจที่เหลือจากบาดแผล 99% 

และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการเริ่มต้นใหม่