BGM : Paris in the Rain by Lauv



"ความรัก" สำหรับคนอื่นคืออะไร องซองอูไม่รู้

ที่รู้ๆคือการที่เขาพาตัวเองมายืนอยู่เมืองเล็กๆที่ชื่อไม่คุ้นชินอย่าง "ริเวอร์กาก็อง"  อย่างนี้น่าจะเรียกได้ว่า "ความรัก" กระมัง

เมื่อ 48 ชั่วโมงที่แล้ว...เขาสัญญากับตัวเองว่านี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำหน้าที่ที่บางทีมันอาจจะทำร้ายวงกลมของเขากับพัคจีฮุน 


เขายังจำแววตาของเด็กคนนั้นได้ตอนที่ผละจากอ้อมกอดของเขาในคืนวันที่หิมะตกหนักที่ปารีสนั่น  แววตานั้นมีทั้งความละห้อยและโหยหา  ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่เห็นแววตานั้นจำให้ลูกผู้ชายอย่างเขารู้สึกสะท้านมาถึงข้างในได้ขนาดนี้

ขอโทษนะจีฮุน...ขอโทษที่ต้องทิ้งไว้กลางทริปอีกแล้ว  องซองอูรำพึงรำพันในใจ สิ่งที่ทำได้คือไม่ยอมให้เจ้าของแววตานั้นผละไปจากเขาอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก

สองร่างสอดประสานแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน จีฮุกซุกอยู่ในอกแน่น ซองอูซับจูบลงที่แก้มเนียนป่องซ้ำๆอย่างกับจะย้ำความมั่นใจในรักที่มีให้กับเด็กน้อยคนนี้


หลังจากแยกกันเช้านั้นที่โรงแรม เขาก็วุ่นวายกับการจัดการตรวจเช็คความพร้อมสุขภาพร่างกายของคังแดเนียลอีกครั้ง  ที่ฝรั่งเศสขั้นตอนทุกอย่างดูยุ่งยากกว่าที่คิด แต่ก็นั่นล่ะถ้ามีเงินเสียอย่างก็ดูเหมือนว่าปัญหาและอุปสรรคแทบจะทุกอย่างบนโลกใบนี้จะคลายตัวลงตามน้ำหนักของเม็ดเงิน


ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า เราไม่สามารถเป็น "เพื่อน" กับ "แฟนเก่า" ได้หรอก  องซองอูรู้ซึ้งถึงคำตอบก็วันนี้ สถานะของเขากับแดเนียลเปลี่ยนไปแล้ว ความเป็นเพื่อนที่มีในตอนนี้ ความหมายของมันย่อมไม่เท่ากับความเป็นเพื่อนก่อนจะมาเป็นแฟนกัน


"คุณ ช่วยหน่อย เล็บยาวแล้ว" เสียงแดเนียลในวันวานโผล่เข้ามาในความคิด   การตัดเล็บให้กับคนรักในวันหยุดยาวบนโซฟานุ่มกว้าง นั่นก็เป็นความรัก (ครั้งหนึ่ง) ขององซองอู


"มึง  ที่จริงมึงไม่ต้องมาก็ได้นะ" แดเนียลในวันนี้กลั้นใจพูดออกมา เขารู้...ทุกอย่างที่คนรักเก่าของเขาพูดมามันตรงข้ามกับความรู้สึก เขามั่นใจอย่างนั้น
  
 "กูต้องมาเพราะกูรักมึง"

เปล่าหรอก เขาไม่ได้พูดประโยคนี้ออกไป... มันเสี่ยงกับการตีความผิดเหลือเกินถ้าหากคนที่โหยหาเยื่อใยให้กลับคืนอย่างแดเนียลได้ยิน

คำว่า "กูรักมึง" ในวันนี้ มันก็คือความรัก ความหวังดีที่มีให้จริงๆ แต่มันเป็นความรักที่จะไม่มีการงอกเงยเติบโตขึ้นอีกแล้ว มันเป็นความรัก ความหวังดี ความห่วงใยในฐานะ "อดีตคนรัก"  เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ


เวลาหกเดือน อาจจะยาวนานหรือแสนสั้นสำหรับใครบางคน ความหมายของเวลาบางทีไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ระบบตัวเลขและการเคลื่อนตัวของดาวโลกเสมอไป

สำหรับเขา...ตั้งแต่วันที่เลิกรากับคังแดเนียลอย่างจริงจัง  ซองอูไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้อีก อาจจะดู   น้ำเน่า แต่ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงๆ นอกจากการตามจีบดาวโรงเรียนสมัยมัธยมปลายซึ่งเป็นความรักแบบ "ปั๊ปปี้เลิฟ" เขาก็ไม่ได้เกิดความรู้สึกหรือกระจ่างแจ้งในนิยามของความรักเลย         เท่าที่รู้สึกได้ก็มีแต่คังแดเนียลที่คอยวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่กับเขาตลอดเวลา


วันที่ดงโฮบอกว่าเขาต้องเดินทางมาฝรั่งเศสพร้อมกับ"จีฮุน" น้องชายตัวยุ่ง  ตอนนั้นซองอูนึกหน้าออกเลือนราง  เขาเคยไปเยี่ยมบ้านดงโฮไม่บ่อยนักและทุกครั้งที่ไปดูเหมือนว่าจะไม่เคยเจอจังๆเลย บางทีอาจจะเป็นการเจอผ่านกรอบรูปที่ตั้งอยู่ในบ้านก็เป็นได้  หลายครั้งก็จะได้ยินดงโฮบอกว่า

"น้องกูไปอยู่กับยายช่วงนี้"
"อยากให้มึงเจอน้องกู โคตรน่ารักเลยแต่ว่าตอนนี้มันอยู่ร้านเกมว่ะ"
"น้องกู แม่งไปเรียนพิเศษแต่มันคงไม่ได้เรียนเท่าไหร่หรอก วันๆอ้อนครูกินแต่ขนม" 

ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเด็กที่ดงโฮบ่นในวันนั้น จะกลับกลายมาเป็น "คนสำคัญ" ในชีวิตของเขาตอนนี้ 
ย้อนไปถึงวันที่ได้เจอจีฮุนครั้งแรกที่โรงพยาบาลเด็กคนนั้นเดินมาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลพร้อมกับถามหา "หมอที่ผ่าตัดหัวคน"

"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!" เป็นความขำแกมเอ็นดูก่อนที่เขาจะทักออกไป "เอ่อน้อง...หันมาทางนี้"

วินาทีที่จีฮุนหันหน้ามานั้น...ทำองซองอูถึงกับตะลึงวาบไปชั่วขณะ
ดวงหน้าได้รูปหวานเกินกว่าผู้ชายธรรมดาทั่วไป ไหนจะปากชมพูเรื่อที่ทำท่าเม้มนั่นอีก ดวงตาที่ส่องประกายวิบวับเหมือนกับสายน้ำที่ต้องแสงพระอาทิตย์ในยามเย็นราวกับจะหยุดโลกขององซองอูไว้    ดวงตาที่เหมือนมีโอเอซิสอยู่ในนั้นมองมาที่เขาเขม็ง 


องซองอูกะพริบตาไล่ความอื้ออึงในสมองให้ออกไปชั่วขณะหัวใจดูเต้นแรงขึ้นมาทันทีทันใด อย่างไม่มีสาเหตุ? 
นับตั้งแต่วันนั้นก็ดูเหมือนว่า"จีฮุน" จะค่อยๆกลืนกลายชีวิตและหัวใจขององซองอู
ใครกันที่บอกว่าเขาคงไม่สามารถเปิดใจรักใครได้อีกแล้ว  แล้วพัคจีฮุนล่ะคืออะไร
ความรักของใครสักคนเกิดขึ้นได้อย่างไร และจะเกิดขึ้นได้ตอนไหน ไม่มีใครรู้หรอก

แม้แต่พระเจ้าก็ไม่รู้


น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของจีฮุนที่โทร.มาคุยนั่นนี่ตลอด แชตไลน์ที่ตอบโต้กันถึงเช้า ปัญหาบางอย่าง               เรื่องบางเรื่องที่องซองอูไม่รู้แต่เจ้าหนูจำไมของเขารู้ 

"เจอหน้าพี่ทีไร เป็นสัมภาษณ์อีกแล้ว" เขาเคยบอกจีฮุนออกไปอย่างนั้น 
จีฮุนมักจะยิงคำถามเกี่ยวกับตัวเขาการงาน หรือแม้แต่ "เรื่องส่วนตัว" บางเรื่องที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยิน มาก่อน

"พี่อ๋ง...เราถามอะไรหน่อยน๊า ถ้าไม่ถามเราจะคาใจมาก"  มาอีกแล้วประโยคประจำของเจ้าตัวเล็ก
"อะ...ถามมาสิ จะถามไร"
"คือพี่อ๋งกับคุณแดน เง้อ..."

"อะไรเล่า  ถามมาเลยอ้ำอึ้งอยู่ได้"
"ก็จะถามสถานะ เอ้อ ไม่สิ คือ อ่า ไม่ถามแล้วดีกว่า"
"สรุปจะถามหรือไม่ถาม"

"ก็จะถามเรื่องที่ผู้ใหญ่เค้าทำกัน คือแบบ ...โพสิชั่น...ใครรุ..."

องซองอูจำได้ว่าดีดกะโหลกเจ้าหนูจำไมไปแรงๆหนึ่งครั้งแบบตั้งใจด้วยล่ะ
"เด็กแก่แดด!! ไม่บอกหรอก ความลับ"

"ฮื้อออ เจ็บอะพี่อ๋ง ไม่อยากรู้แล้วก็ได้"
"ขอโทษนะ ไม่โกรธน๊า เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไอติม"  แล้วรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าของจีฮุน              เด็กน้อยเอ้ย!แค่เอาของกินมาล่อถึงกับลืมความเจ็บไปได้ง่ายๆ

พัคจีฮุนเป็นเหมือนดาวที่ส่องประกายในความมืด เป็นเหมือนสายลมในฤดูร้อน เป็นเหมือนฝนที่อยู่ๆก็ตกลงมาล้างฝุ่นในเมืองที่หมอกควันหนา จีฮุนเป็นเหมือนความสดใสที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตคุณหมออย่างเขาที่วันๆ แทบจะไม่มีเวลาได้ผ่อนคลาย ถ้าเลือกได้ใหม่ องซองอูอาจจะไม่เลือกเรียนหมอแล้วก็เป็นได้ 


48 ชั่วโมงที่แล้ว... ก่อนแยกจากกัน

"พี่อ๋งรักเราที่ตรงไหน แล้วเริ่มรักเมื่อไหร่" เป็นคำถามคลาสสิคที่อาจจะเป็นแพทเทิร์นของความสัมพันธ์แบบคู่รักไปแล้ว แต่การที่ได้ยินคำถามแบบนี้พร้อมกับดวงหน้าหวานและแผงขนตางอนที่กระพริบถี่ๆ และการระรัวจูบแก้มและปากของเขานั้น มันช่าง...
 
คำถามอาจจะเป็นแพทเทิร์นที่คู่รักอื่นอาจจะมีแต่การอ้อนคนรักแบบนี้ของจีฮุน เขาคิดว่ามันน่าจะเป็น "ลีลาส่วนตัว" และแน่สิ...เขาติดกับดักเข้าแล้ว


"รักตั้งแต่แรกพบ" 

เขาตอบออกไปอย่างนั้น และไม่แน่ใจว่าเขาพูดอะไรต่อไปอีกแต่เจ้าตัวเล็กกอดเค้าแน่นขึ้นเรื่อยๆ และเสียงหัวใจของเขาก็เต้นรัวและเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆ


ส่วนรักที่ตรงไหนของจีฮุน  องซองอูบอกว่า

"รักทุกตรง"


แน่นอนว่าเจ้าหนูจำไมป้อนคำถามเขาอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย 
และจบลงตรงที่การกอดเขาแน่นๆอยู่อย่างนั้นจนถึงเวลาต้องแยกกัน


ความรักของคนอื่นคืออะไร  องซองอูไม่รู้
แต่ที่รู้ในวันนี้ "พัคจีฮุน" คือคนที่เขาเลือก
และมันจะไม่เป็นความรักที่สมบูรณ์เลยถ้าจีฮุนไม่เลือกเขาเช่นกัน 


วินาทีที่เขาเดินทางมาถึงเมืองริเวอร์กาก็องช่างเชื่องช้าเสียเหลือเกิน นาฬิกาหัวใจช่างเดินเร็วกว่านาฬิกาของโลก เขาเลือกที่จะไม่ตอบข้อความใดๆของจีฮุนเลยเพราะ...อยากแกล้งจีฮุน 
แต่ทำไมเวลานี้มันเหมือนเขาแกล้งตัวเองเสียได้ นี่มันเป็นกลใดของความรักกันนะ


หลังจากซ่อนตัวอยู่นานในพุ่มไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน
 
เขาพิมแชตไปหาจีฮุน

"หันกลับมานี่" 

ร่างเล็กที่ดูจะขยายเป็นสองเท่าเพราะเสื้อโค้ทหนาและเครื่องกันหนาวที่ประโคมอยู่บนร่าง มองที่หน้าจอด้วยความฉงน  องซองอูค่อยๆเดินออกจากพุ่มไม้นั่นอย่างช้าๆ พร้อมๆกับที่จีฮุนเม้มปากแรงๆจนคางเป็นรอยบุ๋ม  ทำหน้าอาฆาตแค้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าในชั่วเสี้ยววินาที

"พี่อ๋ง!!!" ปากน้อยๆอ้าเรียกชื่อของเขาพร้อมกับควันที่ออกจากปาก 
"คุณแฟน!!" เสมือนเป็นแรงดึงดูดของความรักและความถวิลหา สองร่างเดินกึ่งวิ่งจนมาเจอกันที่         กลางทาง


เปล่าหรอก เราไม่ได้กอดกันในทันที จีฮุนเข้ามาจับมือก่อนจะยื่นแขนน้อยและใช้นิ้วมือเล็กป้อมหยิกที่แก้มซ้ายฝั่งที่มีดาวสามดวง น้ำหนักมือที่หยิกไม่แรงนักแต่น้ำหนักของความคิดถึงน่าจะมีมากกว่า       พัคจีฮุนปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ทำเอาเขาทำอะไรไม่ถูกไม่ชั่วขณะ


"อย่าเล่นแบบนี้ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก"
จีฮุุนร้องไห้จนตัวโยน
"ขอโทษนะ ไม่ร้องนะจีฮุน พี่..." 
ยังไม่ทันสิ้นประโยค องซองอูก็รวบตัวเจ้าของเสียงสะอื้นเข้ามาจมอยู่ในอก ก่อนจะทาบจูบอบอุ่นลงปากนิ่มที่เย็นจัด

บรรยากาศรอบตัวดูอุ่นขึ้นอย่างอัศจรรย์ 

หิมะที่เพิ่งเริ่มตก ดูเหมือนจะตกแรงขึ้นไปอีก ยิ่งหิมะตกแรงอ้อมกอดขององซองอูก็ยิ่งแน่นเข้าไปอีก     ผ่านไปสักพักถึงได้คลายกอดแล้วดึงมือของจีฮุนให้มาซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเอง

"หนาวขนาดนี้ ทำไมไม่ใส่ถุงมือ" เอ็ดคนรักเบาๆก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะบ่นเขาเสียยืดยาวถึงเรื่องที่ไม่ตอบแชต ไม่ติดต่อกลับมาและทิ้งท้ายไว้ว่าพี่อ๋งไม่ต้องทำเซอร์ไพรส์แล้วนะ เซอร์ไพรส์แบบนี้ไม่เอา เพราะ

"เรากลัว...กลัวจะเสียพี่ไป"

"ความรัก" สำหรับคนอื่นคืออะไร องซองอูไม่รู้

ที่รู้ในตอนนี้คือ การที่เขามีความสุขที่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของคนรัก การที่ยิ้มได้ทั้งๆที่โดนบ่นจนหูห้อย และคงเป็นการที่เราได้เดินกับใครสักคนในวันที่สุขแบบนี้ และถ้าจะมีวันไหนที่ทุกข์ก็สัญญาว่าจะไม่ยอมปล่อยมือกัน

นั่นล่ะ

คำว่ารักขององซองอู