เธออาศัยอยู่ในบ้านไม้หลังเล็กร่วมกับเจ้าปุยแมวเพศผู้สีสวาด เจ้าปุยเป็นแมวที่พี่สาวของเธอไหว้วานให้ช่วยเลี้ยงหลังแต่งงานและต้องย้ายตามสามีผู้ที่เกลียดแมวของหล่อนไป 

เธออดคิดไม่ได้จริงๆว่าผู้ชายที่เกลียดแมวนั้นจะมีจิตใจไปรักใคร่สิ่งอื่นได้อย่างไร ต่างจากเธอที่หลงรักเจ้าปุยตั้งแต่แรกเห็น เธอเลี้ยงดูเจ้าปุยเป็นอย่างดีให้ข้าวให้น้ำตรงตามเวลาเสมอ

สำหรับเธอการมีแมวคอยคลอเคลียยามเศร้าใจนั้นเพียงพอแล้วกับชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าปุยเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่ช่วยเติมเต็มหัวใจของเธอไม่ให้ว่างเปล่าจนเกินไปได้ 

        เธอคิดว่าความรักจากชายหนุ่มนั้นไม่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต เธอยอมโดดเดี่ยวดีกว่าต้องร้องขอความรักจากใคร เธอเบื่อการคร่ำครวญให้กับความรัก เธอเบื่อการใช้ชีวิตแบบนั้น เธอได้รับรู้หลากหลายเรื่องราวจากคนรอบตัว ไม่มีแม้สักคนที่มีความสุขยามมีความรัก ส่วนใหญ่มักจะทุกข์ใจเสียมากกว่าและนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเลือกที่จะยืนหยัดอยู่บนความโดดเดี่ยวมาจนถึงทุกวันนี้ 

ครั้งหนึ่งก่อนที่พี่สาวของเธอจะตกลงปลงใจแต่งงานกับพี่เขย หล่อนเคยคบกับผู้ชายอีกคนมาก่อน เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาผิวพรรณดี กล้าหาญสมชาย ปกป้องดูแลพี่สาวของเธอมาโดยตลอด แต่แล้ววันหนึ่งจุดแตกหักของความสัมพันธ์นี้ก็มาถึงเมื่อพี่สาวของเธอจับได้ไล่ทันว่าชายที่หล่อนมีใจให้นั้นกำลังปันใจให้กับหญิงอื่น...

ทุกวันนี้เธอไม่สนใจคนใดหรือสิ่งใดเลยนอกจากเจ้าปุย เจ้าปุยไม่เคยทำให้เธอเศร้าเจียนตายอย่างมากก็แค่เมินเฉย ไม่เล่นกับเธอในเวลาที่มันรู้สึกรำคาญ เธอมีความสุขดีอยู่แล้วกับชีวิตแบบนี้ แม้ในบางคราวส่วนลึกภายในจิตใจของเธอจะเรียกร้อง โหยหาใครสักคนแต่เธอก็ไม่คิดจะตามใจตัวเองเลยสักครั้ง 

เธอรู้วิธีเอาชนะความต้องการนั้นเป็นอย่างดี

        ในเช้าวันนี้เมื่อเธอเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากพูดคุยกับบรรดาต้นไม้ของเธอเสร็จ เธอคิดว่าจะเล่นกับเจ้าปุยให้หนำใจเสียหน่อย เช้าวันหยุดแบบนี้เจ้าปุยจะขี้เซาเป็นพิเศษ เธอร้องเรียก มองหาจนในที่สุดเจ้าปุยก็ยอมเดินออกมาจากใต้เตียงด้วยหน้าตาอันแสนเบื่อหน่าย เนื้อตัวเปรอะฝุ่น เธออุ้มมันขึ้นมากอดและคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เจ้าปุยจะต้องอาบน้ำ ตัดเล็บและช่วยเธอทำความสะอาดบ้าน