Title : I'll come back | ผมจะกลับมา

Author :  Sean

Pairing : Peter Capaldi x Jenna Coleman | #Colepaldi

Rating : No Rate

deal w/ alescosemper

I

กระดิ่งที่ห้อยอยู่เหนือประตูเป็นสิ่งแรกที่ร้องทักชายวัยกลางคน

ปีเตอร์เดินเข้ามาพร้อมกับกีตาร์ตัวเก่งที่สะพายอยู่บนหลัง

ในร้านที่มีกลิ่นหอมของกาแฟ, ในร้านที่มีสาวน้อยจอมแก่นวิ่งวุ่นไปทั่วร้าน

“อ้ะ! พีท!” หญิงสาวเพียงคนเดียวในร้านเอ่ยทัก “มาเช้าจังนะวันนี้”

ใช่..มันเช้าพอๆเวลาที่เธอกำหนดไว้สำหรับการเปิดร้านในแต่ละวัน

“บังเอิญผ่านมาน่ะ” เป็นความบังเอิญตั้งใจ..

ปีเตอร์วางกีตาร์ตัวโปรดพิงไว้กับโต๊ะเคาท์เตอร์ตรงที่ที่คิดว่าจะไม่เกะกะทางเดินใคร

เขายกเก้าอี้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกาแฟลง, ส่วนสาวน้อยก็คอยเช็ดโต๊ะตาม

“จริงๆคุณจะนั่งรอก่อนก็ได้นะ..เดี๋ยวฉันเช็ดโต๊ะนี้เรียบร้อยแล้วจะไปชงกาแฟให้”

ปีเตอร์ทำเป็นหูทวนลม- นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา

แต่เขาเองก็ปฏิเสธเธอเช่นกัน, ปฏิเสธตัวเองที่จะไม่ช่วยเธอไม่ได้

II

เพียงแค่อยากทำ

อะไรก็ได้ในโลกใบนี้,

แค่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ

เขาจะทำ..

เธอยักไหล่ เมื่อเห็นเขาเงียบเป็นคำตอบของประโยคที่เธอพูด“ตามใจคุณแล้วกัน”

“เหมือนเดิมใช่ไหม” เจนน่าเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เสียงลากของเก้าอี้กระทบลงบนพื้นเป็นปีเตอร์เองที่นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวนั้น พร้อมกับกีตาร์ที่ตั้งอยู่บนหน้าตักของเขา

เขาหมุนปรับสายโดยที่ไม่ได้มองเธอ “ผมเคยสั่งอย่างอื่นด้วยหรือ”

“ก็เผื่อคุณอยากจะเปลี่ยนใจไง” เธอตอบทันควัน

“เปลี่ยนทำไม..ในเมื่อเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว”ปีเตอร์มองเธอที่กำลังง่วนอยู่กับเครื่องบดกาแฟ

ถึงบังคับให้เปลี่ยนใจตอนนี้ก็คงไม่ทัน

ในเมื่อทุกอย่างมันก็ดีอยู่แล้ว

เขาก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนมันไปทำไม

เหมือนตกหลุมรัก,

เดิมๆซ้ำๆ

III

กาลครั้งหนึ่ง เคยมีคนกล่าวไว้ว่า..

จงอย่าตกหลุมรักใครโดยความพลั้งเผลอ

เพราะมันจะเจ็บ, เวลาที่ปีนกลับขึ้นมาไม่ได้

แต่หากไม่ปีนกลับขึ้นไปก็คงไม่เจ็บ

..เป็นแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว..

IV

“ช่วงนี้คุณดูเหนื่อยๆนะพีท” เธอวางแก้วกาแฟร้อนข้างหน้าผมพร้อมกับซองน้ำตาลสำเร็จรูป “งานหนักเหรอ”

ถ้าผมบอกว่าเป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมคิดถึงจนนอนไม่หลับ

เธอจะตอบกลับมาว่ายังไงนะ

“ใช่..และวันนี้ผมต้องไปเล่นดนตรีที่ต่างเมือง”

“แย่จัง...”

โคตรแย่เลยล่ะ..แต่คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่ผมจะไม่ได้เจอคุณไปอีกสามสี่วันอย่างมากก็คงเป็นอาทิตย์- แค่คิดก็แย่แล้ว

“ทำไงได้ล่ะ” จริงๆน่าจะถามว่าผมควรทำยังไง ถึงจะไม่คิดถึงคุณตายไปก่อนเสียมากกว่า

เธอทำคอตกเหมือนลูกหมา “คงคิดถึงคุณแย่เลย”

“ไปแค่ไม่กี่วันเอง” ผมปลอบใจตัวเอง

“รีบกลับมานะ”

“ผมจะกลับมา”

V

เธอจับมือของผม ตอนที่เรากำลังรอรถประจำทาง

ใช่..เรา..

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะไปกับผม

เธอเพียงแค่เดินมาส่งผม

ตามความต้องการของเธอ

ส่วนความต้องการของผม..

“เดินทางปลอดภัยล่ะ ลาก่อนนะปีเตอร์”

เธอแทนพื้นที่บนฝ่ามือผมด้วยอากาศ,

โบกมือลาเหมือนทุกครั้งที่ผมกำลังจะเดินจาก

ความต้องการของผมคือ ‘การไม่มีเธอ’

VI

หากไม่มีเธอ..

ไม่มีเธอที่เดินมาส่งผม

ไม่มีเธอที่โบกมือลาและกล่าวคำว่า ‘ลาก่อน’

..คงจะดีกว่านี้..

VII

ผมเลือกที่จะไม่บอกลา

เพราะผมเกลียดการจากลา

ผมเลือกที่จะเดินขึ้นรถเงียบๆ

ปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น

แว้บหนึ่ง,

เหมือนผมเห็นน้ำตาของเธอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร

อาจเป็นเพราะความเย็นชา

หรือเพราะผมไม่เคยมีคำบอกลาให้กับเธอเลย

แต่เธอรีบปาดมันทิ้งเร็วเกินไป

เกินกว่าที่ผมจะทิ้งทุกอย่างแล้วกลับไปกอดเธอเอาไว้

‘ผมจะกลับมา’