แนวหนังสือ : แปลจีนโบราณ ย้อนเวลา ขุนนางขั้นสามบุตรสาวพ่อค้า พ่อตื้อ-แม่หนี นิยายอ่านคั่นเวลา สุขนิยม 

_____________________

นางเอกเรื่องนี้มีนามว่า ‘เจี่ยนเหยียน’ สาวจากโลกปัจจุบันย้อนมาอยู่ในยุคโบราณ ได้ตระกูลพ่อค้าชุบเลี้ยงให้เป็น ‘ม้าผอมแห่งหยางโจว’ สื่อถึงหญิงสาวมีกิริยางาม ความสามารถพร้อมสรรพทุกแขนงศาสตร์ กินมังสวิรัติเป็นอาจิณ เพื่อให้มีรูปร่างอ่อนช้อยเอวบาง ถึงเวลาก็ส่งออกให้แต่งเป็นอนุแก่ตระกูลเศรษฐี บำเรอเริงรำดุจม้าผอม แต่ด้วยความที่นางเป็นหญิงจากโลกปัจจุบัน นางจึงจำทนรอวันหลุดพ้นโชคชะตาดังกล่าว ทั้งตั้งปณิธานไว้ว่าชาตินี้...เจี่ยนเหยียน ลูกศิษย์สาวประจำวังคุณชายรีวิว ฉันจะมิยอมเป็นอนุของผู้ใด แบกความทะนงไว้บนบ่า หยิ่งผยอง เก็บงำความคิด จนกระทั่งได้มาพบกับ... 

 

‘สวีจ้งเซวียน’(พระเอก) คุณชายใหญ่สกุลสวี อดีตยอดราชบัณฑิตสามสนามสอบ แม้ต้นกำเนิดจะเป็นเพียงแค่ลูกอนุ ถูกเลือกปฏิบัติจากคนในตระกูลมาก่อน ทว่าปัจจุบันเขาได้ครองตำแหน่งขุนนางขั้นสาม รองเสนาบดีซ้าย อนาคตไกลจนมิอาจหยั่ง กลับมาถูกตาต้องใจเจี่ยนเหยียนอย่างชนิดที่ว่า.. ‘พี่ต้องได้’ แต่ศึกรักครั้งนี้นั้นไม่ง่าย เพราะสตรีที่เขาต้องเผชิญหน้าอยู่นั้นมีเป้าหมายใหญ่อย่างภรรยาเอก ครองหนึ่งใจหนึ่งความรัก ไม่ยอมเป็นอนุของใคร

- ท่ามกลางความหอบขนมขี่ม้าข้ามวันส่งให้นางถึงจวน

- ท่ามกลางพ่อตื้อ แต่แม่หนี เขาสูงศักดิ์ แต่นางต่ำเตี้ย

- ท่ามกลางปริศนา เจี่ยนเหยียน มีความคล้ายสตรีนางหนึ่งในจวนกั๋วกง

- ท่ามกลาง 2 ขั้วอำนาจทางการเมือง ....สนุกไหม น่าสนใจมากน้อยแค่ไหน ชายจะเล่าให้ฟัง..

_____________________

งานเขียนของ ‘ฉางโกวลั่วเยวี่ย’ บรรดาสนมหลายคนของชายน่าจะคุ้นเคยดี ถูกนำมาแปลไทยไปแล้ว 6 เรื่องด้วยกัน ชาตินี้ไม่ขอเป็นอนุ ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ ท่านพี่อย่าเย็นชา ฯ เกิดใหม่อีกที ฯ สามีข้ากลายเป็นท่านอา ฯ และ..นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน

เรื่องนี้สะท้อนภาพของสตรียุคเก่าแต่ดั้งแต่เดิม สตรีเราถูกจำกัดกรอบให้เรียนรู้แค่เรื่องที่ควรเรียน อาทิ หมากล้อม คัดพู่กัน วาดภาพ เย็บปักถักร้อย ประตูเล็กไม่ออก ประตูใหญ่ห้ามข้าม แต่งงานเชื่อฟังมารดาบิดา ปฏิบัติตามคำพูดของแม่สื่อแม่ชัก.ความลำบากตรงนี้ตกใส่หัวนางเอกอย่างจัง ถูกบังคับให้กินแต่มังสวิรัติ งดทานเนื้อหนัง เพื่อมือนุ่มเอวบางถลาแล่นดุจกิ่งไหว ดังนั้นจดไว้เลย!! ใครอยากสวยแบบเจี่ยนเหยียน ห้ามนึกถึงหมูกระทะสามชั้นปิ้งย่าง 

เจี่ยนเหยียนจึงเป็นตัวละครที่เก็บกดอยู่พอสมควร ซ่อนตัวตนกับความต้องการไว้ภายใต้ความสงบเรียบร้อย และคนที่เห็นด้านมืดของนางคือพระเอก เขาเสียอาการทันทีเหมือนกัน เพราะเขาไม่เคยพบหญิงสาวเช่นนาง ฉีกกฎผ่าเหล่าจากสตรีในสมัยนั้น.อย่างตอนเถียงกันเรื่อง... เขาต้องการนาง แต่นางไม่อยากเป็นอนุ ไม่ใช่เพราะฉันหัวสูง แต่ฉันมาจากโลกยุคใหม่ ฉันรู้ถึงปัญหาของคนยุคเก่า จึงขอร้องให้พระเอกปล่อยมือ บวกลบให้เสร็จสรรพว่าถ้าเราอยู่ด้วยกัน ผลดีเป็นแบบไหน ผลเสียเป็นอย่างไร

จุดขายของเรื่องนี้ คือบท ‘พ่ออยากได้ แต่แม่อยากหนี’ พระเอกแกจะน่ารัก รับบทเป็นพ่อหนุ่มนักเปย์ ซื้อขนมมาให้นางเอกประจำ ด้วยรู้ว่านางถูกจำกัดให้กินแต่ของที่ไม่อิ่มท้อง บางทีก็ใช้สิทธิ์บ้านใกล้ เพราะทางตระกูลเจี่ยนเองก็อยากใช้บุตรหลานเชื่อมสัมพันธ์กับพระเอก มันก็จะมีตัวละครอื่นในวงวารเดียวกับนางเอกพุ่งเข้ามาท้าชิง พอเป็นสีสันระหว่างอ่าน 

จุดติก็ยังเป็นบทขายขนมจีบระหว่างพระนางนิยาย 5 เล่ม พระเอกส่งจีบนางเอกไปแล้ว 3 เล่ม มันจะน่ารักตลอดรอดฝั่งถ้าหาก...นักเขียนไม่มอบบทดราม่าให้นางเอกซ้ำ ๆ น้ำตาไหลเป็นนางวันทอง ปากไม่เอาเขา แต่อีกเดี๋ยวก็หวั่นไหว ผ่านไปแวบ ๆ ขอถอยห่าง สักประเดี๋ยวเดียวกลับมาดีกัน หนักเลยก็คือการเพิ่มอีกหนึ่งตัวละครที่ย้อนเวลามา แถมเป็นคนที่นางเอกเคยชอบ จุดชนวนให้นางเอกทะเลาะกับพระเอกต่อ มันเวียนวนแบบนี้อยู่ 3 เล่มเต็ม ๆ จนชายรู้สึกกว่า....มันเยอะไปนะ ซึ่งบทเขียนตรงนี้ มันเหมือนเป็นตัววัดความอดทนของคนอ่านเช่นกัน 

โดยส่วนตัวชาย เข้าใจบทบาทของเจี่ยนเหยียน แต่มันอดคิดไม่ได้ว่า ตัวละคร​ตัวนี้มีอะไรให้เราชอบได้บ้างนอกจากการประกาศจุดยืน ‘ฉันไม่ขอเป็นอนุ’ แล้วคำถามคือ พระเอกเคยทำไม่ดีกับเธอตรงไหน มีแต่เธอไปงอแงกับเขาแบบไร้แก่นสาร สุดท้ายมันเลยกลายเป็น... ยิ่งพระเอกดีมากเท่าไหร่ ชายยิ่งทำใจชอบนางเอกไม่ลง 

เฉพาะครึ่งปีแรก ชายรีวิวของแจ่มใสไปหลายเรื่องจนชายรู้สึกกังวล เห็นใจคนสร้างสรรค์ผลงาน กว่าจะได้ออกมาเรื่องนึงมันยาก ไม่มีใครไม่คาดหวังจากการทุ่มเททำ บวกกับสถานการณ์โควิดด้วย อะไรก็ดูยากไปหมด เวลาชายอ่านนิยาย ชายจะลุ้นทุกเรื่อง บอกตัวเองฉันต้องรอดนะ ฉันอยากกวัก ฉันอยากโม้ แต่ตัวนิยายมันไม่ส่งให้เราชมเต็ม ๆ ปาก ความกดดันพลันบังเกิด ตัวชายเองไม่ชอบรีวิวนิยายแนวก้ำกึ่ง มันเขียนรีวิวยาก 

อย่างฉางโกวลั่วเยวี่ยชายรีวิวไป 3 เรื่อง สามีข้ากลายเป็นท่านอา ฯ ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ ฯ และ..ชาตินี้ไม่ขอเป็นอนุ ชายอ่านรอดทุกเรื่อง แต่มันจะเป็นแนว 50/50 สนุกครึ่งนึง อีกครึ่งนึงขมวดคิ้วหน่อย พอมาเรื่องนี้ปุ๊บ... คิดหนักอีก เนื้อเรื่องไม่แย่ พล็อตเรื่องดี แต่ปัญหาคือนางเอก 

แต่ชายก็ยังอ่านรอดได้ถึงเล่ม 4 แบบแปลกใจตัวเองเหมือนกัน อาจเพราะพระเอกช่วยแบกความลำไยของนางเอกไปทิ้งอยู่เป็นระยะ อีกมุมหนึ่งชายเองก็เป็นนักเขียนมือใหม่ ในเรื่องจะมีเชิงอรรถรสให้เราเก็บไว้เป็นองค์ความรู้เวลาเขียนนิยาย อย่างลักษณะเครื่องแต่งกาย อักษรสิงเฉา ดอกไม้-เครื่องใช้-ของกินบางชนิดที่ยังไม่เคยเจอจากเรื่องอื่น 

ฉะนั้นแล้ว เรื่องนี้ยังเป็นอีกเรื่องที่เราต้องแบ่งทางกันเหมือนเดิม ใครจะอ่านรอดไม่รอดอยู่ที่ตัวแปรเดียว... ‘นางเอก’ เพราะองค์ประกอบอื่นในเรื่องดีนะ ยกเว้น..เธอ เจี่ยนเหยียน!! .อย่างที่ชายเคยพูดไว้ เขาไม่น่าปล่อยงานของฉางโกวลั่วเยวี่ยออกมาติด ๆ กัน ถ้าสนุกก็ดีไป แต่ถ้ามาแบบ 50/50 มันจะทำให้เราขยาดนามปากกาฉางโกว ฯ มากกว่าอยากติดตามในเรื่องหน้า 

[ปล.] เรื่องนี้สำนวนภาษาสวย มีบทกวี คำสำนวน ดูชื่อนักแปลแล้วอาจไม่คุ้นตา แต่แปลดี ใช้คำสวย