หลายคนบอกว่า พอเราอายุเข้า 20 เราควรจะมีเป้าหมายในชีวิต

หลายคนบอกว่า ควรที่จะเริ่มเลี้ยงดูตัวเองได้ เริ่มมีสิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นของตัวเอง 

แต่ทำไมกับผมที่อายุ 21 ปี 

นักศึกษาปี 3 ที่กำลังจะจบมหาวิทยาลัยในอีก 1 ปี ข้างหน้า

ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยากมีชีวิตอยู่เพื่อทำอะไร 

ทำไมในตอนที่เรายังเป็นเด็ก 

เราถึงกล้าพูดได้เต็มปากว่า โตขึ้น อยากเป็นนู่น อยากเป็นนี่ 

หรือเป็นเพราะตอนนั้นเราก็แค่ตอบไปเพราะครูถาม 

เราอาจจะแค่พูดออกไปโดยที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรในคำพูดของตัวเองมาก 

ก็แค่พูด ๆ ตอบครูออกไป 

ก็คงเป็นแบบนั้น 

แต่เมื่อคนเราโตขึ้น 

ผมกลับพบว่าเป็นเรื่องแปลกซะเหลือเกิน 

ที่เมื่อยิ่งโตขึ้น แต่ความฝันกลับยิ่งเล็กลง 

หลายคนปราถนาเพียงแค่มีชีวิตที่เป็นสุขดี 

มีกิน มีใช้ อาจไม่ต้องถึงขั้นมีใช้จนเฟ้อ แค่ไม่เป็นหนี้ 

ถ้าใครถามผมตอนนั้น 

ผมก็คงบอกว่าตัวเองเป็นหนึ่งในนั้นเเช่นกัน 

แต่มาวันนี้

ผมกลับพบว่า ชีวิตกลับดูสดใสมากขึ้น 

ผมเริ่มค้นพบสิ่งที่ผมสนใจ สิ่งที่ผมชอบ 

เพียงเพราะแค่ ลอง ใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ

ถ้ามีใครซักคนเดินเข้ามาถามผม

สรุปแล้วผมอยากทำอะไรกันแน่ในชีวิตนี้ 

ผมก็คงตอบไม่ได้เหมือนกัน 

แต่ถ้าถามว่าตอนนี้อยากทำอะไร

ผมก็คงบอกได้ทันที ผมอยากเป็น นักเขียน 

ที่ได้เล่าเรื่องของตัวเอง เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่น 

ที่เป็นเช่นนั้น

ก็เพราะว่า ผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในอนาคต ผมจะกำลังทำอะไรอยู่ 

ผมรู้เพียงแค่ตอนนี้ ณ เวลานี้ ตัวผมทำอะไรอยู่ 

และสิ่งไหนคือสิ่งที่ผมอยากทำให้มันเกิดขึ้นมากที่สุด

ก็แค่นั้นเอง.