แต่ที่รู้คือ เราบังเอิญสบตากันบ่อยเกินไป (บ่อยเกินไปรึเปล่า?)

.

.

เผลอสบตา ต่างคนต่างหลบตา (เป็นแบบนี้เสมอ)

ผมรู้ว่ามักมีสายตาคู่นึงแวะเวียนมองมาเสมอ

ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเผลอมองหาเขาบ่อยๆ ไม่มีเหตุผลหรอก แต่ผมทำแบบนั้นบ่อยครั้งโดยไม่รู้ตัว จะมารู้ตัวอีกทีก็..ตอนที่สบตากัน

สายตาของเขาไม่ได้สื่ออะไร 

แต่ผมไม่มั่นใจว่าสายตาตัวเอง มันสื่ออะไรรึเปล่า 

ความรู้สึกที่ผมมีคือ ความชื่นชม

ผมชื่นชมในความสามารถของเขา 

แต่มีความรู้สึกอื่นผสมรึเปล่ามั้ย ผมไม่แน่ใจ

หลังๆ ผมมักเผลอหลบสายตาก่อนเสมอ มันค่อนข้างกระดากใจอย่างบอกไม่ถูก

ผมรู้ว่าผมมีปฏิกริยาบางอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

.

.

 

“พี่ครับ”

เขาเอ่ยคุยกับผมก่อน ขณะเรารอเข้าฉากด้วยกัน

“มีเรื่องจะถาม”

ตายละ .. 

ผมนับ 1 ถึง 3 ในใจ ทำใจดีสู้เสือ หันไปเผชิญหน้า

“ผมสงสัยมานานแล้วว่าทำไมพี่ต้องรีบหลบตาขนาดนั้น ทำอย่างกับเห็นผีทุกครั้งเลย ”

หืม ?  หน้าผมคงเหวอไปแล้วล่ะมั้ง ดูจากแววตาขบขันของเขา

“เอ่อ..เราจะสบตากันก็ได้นะ พี่ไม่ต้องกลัวผมโกรธหรอก”

หืมมมม ? 

เขาเผลอหัวเราะออกมาหลังจบประโยคนั้น ผมคงเผลอทำแววตาล่อกแล่กใส่เขาไปอีกแน่ๆ (ไม่มีความเป็นมืออาชีพเล้ย ไอ้ตัวผมเนี่ย...)

วันนั้น เราสบตากันนานแค่ไหน ผมไม่แน่ใจ

และผมก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดีว่าสบตากี่วินาทีถึงจะตกหลุกรัก

แต่วันนั้นผมมั่นใจในอะไรบางอย่าง

ผมคงคิดไม่ซื่อจริงๆ . .

และ เป็นผมเองที่หลบตาก่อน (อีกครั้ง)

คนคิดไม่ซื่อก็ต้องยอมรับผลซินะ

- JT -

.  .  . 

HBD ย้อนหลังนะคะ TGC

ฟิควูบๆมาอีกแล้วค่ะ 

(แอบมาแก้นิดหน่อยนะคะ มาอ่านทวนแล้วเหมือนใช้ศัพท์แปร่งๆ อ่านแล้ว งงๆ)

ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ ☁️

แท็กๆ #JanstJT ❤️