❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄

ช่วงนี้อากาศหนาวเสียจนผมต้องหาถุงเท้ามาใส่กันเท้าเย็น พอไปค้นดูตะกร้าใส่ถุงเท้าที่ไม่ได้ใช้นานก็พบว่ามันสลับคู่สลับข้างไปหมด ก็เออ คนมันขี้เกียจนี่นา



ผมก็หยิบๆมาแบบไม่คิดอะไรมาก เพราะใส่อยู่บ้าน เวลาเท้าเย็นแล้วมันนอนไม่ค่อยหลับ



พอเจ้าทอมมาหาเลยโดนสังคายนาชุดใหญ่ ตอนที่ผมเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดนอนย้วยๆและถุงเท้าสีฟ้าข้าง สีครีมข้าง



‘พี่เอ๊ะ…’ เสียงกดต่ำกับสายตาที่มองมาบอกได้ชัดเจนว่าผมงานเข้าอีกแล้ว หลังจากที่ต้องนอนหูชาทั้งคืน เช้าวันถัดมาที่เราว่างตรงกันพอดี(ซึ่งหายากมาก) ก็เลยเปลี่ยนเป็นวันชอปปิ้งแทนที่จะได้นอนกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่ม



ผมโอดครวญขอความเห็นใจ แต่ก็โดนขู่ว่าจะไม่มาหาช่วงปีใหม่ถ้าไม่ยอมออกไปด้วยกันจนต้องยอมแต่โดยดี



ความจริงผมว่า หน้าหนาวควรจะทำหน้าที่ของมันให้มากกว่านี้เสียหน่อย จะได้สมกับชื่อ แต่หน้าหนาวคงจะหัวเราะใส่หน้าผมแล้วชี้ไปทางแดดกรุงเทพที่แผดเผาคนกรุงจนแทบไหม้ 

โอเค โทษใครไม่ได้จริงๆ ก็มนุษย์ทั้งนั้นที่ทำให้โลกเรามันร้อนซะขนาดนี้ แถมถ้ามันหนาวกว่านี้ผมอาจจะต้องเครียดกับมือที่คงจะเย็นตามเท้าไปด้วย



ที่ผมบ่นยาวยืดก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่บรรดาห้างสรรพสินค้าทั้งหลายพร้อมใจกันตกแต่งสถานที่ด้วยธีมคริสมาสต์จนลืมร้อนหรอก ผมเดินมองนาฬิกาขนาดยักษ์ที่แขวนอยู่ได้ยังไงไม่รู้ตรงใจกลางห้าง ได้ยินมาว่าพอถึงเวลา จะมีเจ้ากระต่ายโผล่ออกมาจากบานประตูของตัวเรือนนาฬิกาด้วย พออ้าปากจะถามอีกฝ่ายว่าพอรู้อะไรบ้างไหม ก็โดนลากให้เดินตามออกมาเสียอย่างนั้น

ผมยืนรอแฟนตัวเองเลือกถุงเท้าลายต้อนรับเทศกาลอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ประจำของเจ้าตัว ตอนที่เห็นมือขาวๆนั่นหยิบลายกวางเรนเดียร์สีหวานมาดู ก็รู้สึกเหมือนจะลมจับเสียแล้ว ออกมายืนรอข้างนอกดีกว่า ผมไม่อยากหน้ามืดต่อหน้าพนักงานสาวๆในร้านน่ะ



สักพักเจ้าตัวก็เดินออกมา ใบหน้าขาวเนียนยิ้มอารมณ์ดีออกหน้าออกตา น่าหมั่นเขี้ยวเสียจริง ผมหมุนตัวหาทางลงบันไดเลื่อน แล้วจู่ๆก็มีผ้าพันคอไหมพรมสีแดงขาวพาดมาจากทางด้านหลัง ทอมเดินอ้อมมาจัดผ้าแล้วพันเก็บปลายเข้าให้ ก่อนจะหยิบของตัวเองมาใส่บ้างโดยที่ผมเป็นคนผูก ไม่รู้ทำไมมันใส่แล้วน่ารักจัง ผมใส่แล้วรู้สึกเหมือนเพนกวิ้นใส่ผ้าพันคอ



อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีหัวที่คอนข้างฟูเพราะไม่เซทผม ดวงตากลมๆแสนงอนนั้นมองค้อนมาที ตามด้วยหมัดทุบเข้าที่อก



ผมหัวเราะ ยืนรออีกฝ่ายนึกว่าจะกินข้าวเที่ยงร้านไหนดีในขณะที่แอบคว้ามือขาวที่อุ่นกำลังดีมาซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อฮู้ด 

เจ้าตัวไม่ได้หันมาว่าหรอก ใบหน้าหวานเอาแต่มองร้านอาหารทั้งสองฝั่งไม่ยอมสนใจ แต่ใบหูแดงๆนั่นก็บอกชัดดีอยู่แล้วล่ะ ปิดไม่มิดหรอกที่รัก :D



กว่าจะกลับมาถึงบ้าน แสงตะวันก็เริ่มลับฟ้าแล้ว เจ้าทอมที่เดินเที่ยวเล่นทั้งวันก็เผลอหลับไป ผมไม่อยากปลุกน้องหรอกนะ แต่ถ้าจะให้อุ้มคงไม่ไหวนี่นา



การปลุกอิศราตอนกำลังหลับฝันดีเป็นงานที่เสี่ยงตายหน่อยๆ แต่ผมชอบ เพราะตอนเจ้าตัวกระฟัดกระเฟียดไม่ยอมตื่นนี่ก็ดูน่ารักดีอยู่ (ในสายตาผม)



หลังจากขุดเอาก้อนทอมขึ้นมาและไล่ไปอาบน้ำได้ เด็กตัวหอมก็ออกตามหาถุงข้าวของที่ซื้อมาไปทั่วบ้านในชุดนอนซึ่งก็คือเสื้อกับกางเกงที่ยืมผมใส่ (โดยที่ไม่บอกก่อน) คือมันชอบจิ๊กใส่อ่ะครับ เสื้อผ้าตัวเองก็อยู่ในตู้แท้ๆ



“พี่เอ๊ะ.. ถุงเท้าที่ซื้อมาอยู่ไหนอ่ะ ทอมเย็นขา” เจ้าตัวส่งสายตาตั้งคำถามให้ยืนกอดออกสั่นขาเพราะลมหนาว ตอนนี้บนหัวทุยๆนั่นก็ถูกผ้าพันคอที่เพิ่งซื้อมาพันเป็นก้อนอยู่บนหัว... ตลกนะ แต่น่ารักมากกว่า 

“แปป เดี๋ยวเอาให้” ผมกดไหล่ของเด็กน้อยให้นั่งลงกับโซฟา เดินไปหยิบถุงที่วางกองอยู่แถวทางเข้านั่นแหละ แต่เผอิญไอ้ทอมมันเป็นเด็กตาถั่ว



“แต๊งกิ้วว” เด็กซนยิ้มกว้างก่อนจะรับถุงจากมือผมไปค้นของข้างในนั้น หยิบถุงเท้าออกมาสิบกว่าคู่เป็นโทนสีเทาขาว และอีกแบบหนึ่งมีแค่สองคู่ที่เป็นลายแบบ aztec เหมือนเกล็ดหิมะ สีชมพูอ่อน… 

“อันนี้ทอมซื้อเผื่อใส่ออกข้างนอก แบบสั้นเท่าข้อ” เสียงหวานนุ่มเอ่ยแล้วดันกองถุงเท้าสีเทาออกไป หยิบถุงเท้าสีชมพูสองคู่นั่นขึ้นมาตรงหน้า



“อันนี้ซื้อใส่คู่กัน สีชมพูนี่แหละ พี่เอ๊ะเลือกไม่ได้หรอก” ว่าพลางมองมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์



“ครับๆ” ผมหัวเราะแผ่ว รู้สึกได้ถึงอิสรภาพในชีวิตที่หดลงเหลือเพียงปลายก้อย ยอมรับเอามาใส่แต่โดยดี



“หู้ยย น่ารักกก เห็นไหม เดี๋ยวทอมไปเอาหมวกมาใส่ให้ รอแปปนึงง”



หลังจากนั้นผมก็ได้กลายเป็นเพนกวิ้นห่อไหมพรมเข้าจริงๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าถุงเท้าที่ใส่มันก็อุ่นดี เรานั่งดูหนังด้วยกันบนโซฟาในห้องรับแขก ไม่รู้ว่าหนังมันน่าเบื่อหรือเพราะเหนื่อยกันแน่ที่ทำให้เด็กน้อยของผมหลับเอาแก้มแปะแขนผมตั้งแต่ชั่วโมงแรก 

ถึงจะไม่อยากปลุก (อ่า.. นี่ผมต้องปลุกทอมที่กำลังหลับสองครั้งในวันเดียวเลยเหรอเนี่ย) แต่ถ้าปล่อยให้ค้างอยู่ในท่านี้นานๆรับรองเจ้าตัวต้องปวดคอตอนเช้าแน่นอน พรุ่งนี้ก็รับงานไว้เยอะอีกต่างหาก



ผมลากตัวคนขี้เซาให้เข้ามาในห้องนอน เสียงบ่นหงุงหงิงดังเครืออยู่ในลำคอแต่ก็ยอมเกาะชายเสื้อเดินตามมาแต่โดยดี



ฟูกนุ่มยุบลงเล็กน้อยตามน้ำหนักของคนสองคนที่ล้มตัวลงนอน ผมเอื้อมมือไปกอดเอวบางเอาไว้ในขณะที่ทอมก็หันหน้าซุกเข้ามาหาความอบอุ่นด้วยความเคยชิน



“ดีจัง เท้าไม่เย็นแล้วอ่ะ”



“ก็เนี่ย ทอมซื้อเผื่อไว้เต็มเลย ลายเดียวกันด้วย รับรองสลับคู่ก็ไม่น่าเกลียด” เสียงนุ่มเอ่ยแผ่วๆ ดวงตากลมนั้นหลับไปแล้ว แต่ก็ยังอยากจะคุยต่อเวลาให้คืนนี้ยาวขึ้นอีกหน่อย



“ทอม แปรงฟันก่อนนอนยัง?”



“งือ … แปรงแล้ววว”



“…ปิดปีใหม่ไปเที่ยวไหนกันดี”



“ทอมอยากไปกินปูอยู่ฮอกไกโดอ่ะ”



“ไปบ่อยแล้วนี่นา ไม่อยากไปประเทศอื่นมั่งเหรอ” แต่ผมก็อยากไปกินปูอยู่เหมือนกันแฮะ



“..ก็นึกไม่ค่อยออกอ่ะ พี่เอ๊ะคิดช่วยกันสิ”



“พี่ก็นึกไม่ออก.. ทอม..”



“งือออ อะไรพี่เอ๊ะ ทอมง่วงแล้วง่ะ”



“ไม่ๆ แค่กำลังคิดว่า วันพรุ่งนี้พี่ลางานอีกดีไหม”



“…”



“ยังกอดทอมไม่เต็มอิ่มเลย กอดต่อเพิ่มอีกวันได้ไหมอ่ะ?” อ้อมแขนอุ่นกระชับรอบตัวคนตัวขาวแน่นขึ้น เสียงทุ้มอ่อนหวานของคนเป็นพี่เอ่ยออดอ้อน



“…มะ..ไม่ได้ คนอะไรโลภจัง พรุ่งนี้มีงาน แคนเซิลได้ที่ไหนเล่า” เสียงหวานเอ่ยตอบห้วนกลบอาการเขินที่ตีตื้นขึ้นมาจนหน้าร้อน 


“แต่พี่ไม่อยากทำงานแล้วอ่ะ”



“อย่าโวยวายสิพี่เอ๊ะ กอดๆไปเถอะน่า มาๆ ทอมกอดด้วย”



“โอ๊ะ แน่นเกินแล้วไอ้น้อง พี่อึดอัด”



“…ทอมก็อยากอยู่กอดพี่เอ๊ะนานๆเหมือนกัน”



“…”



“…หยุดปีใหม่เมื่อไหร่จะนอนกอดให้หายคิดถึงเลย”

-Fin-

มาแบบเมาๆอีกรอบ ฮรี่ เหตุเกิดจากเมื่อวานดูนอนบ้านเพื่อนตอนพิเศษ พิว่านพิตู่ก็น่ารักกันจัง กับมม.เสื้อคู่สีชมพูฟรุ้งฟริ้ง ที่เห็นแล้วใจบางนี้ อ่านหนังสือก็ยังไม่จบเลยค่ะ แงง 

แวะมาคุยทักทายให้กำลังใจกันได้ที่ @navneztr นะคะ รออยู่น้า ❤❤❤