ระหว่างเราสองคน.. ไม่เคยมีคำพูดใดๆถูกเอื้อนเอ่ย

ในสัมผัสร้อนรุ่ม แรงบีบเค้นหนักหน่วง และความปรารถนาแรงกล้าที่โอบล้อมเราสองคนไว้

ปลายนิ้วสัมผัสร่างกายกันและกัน ตักตวงเอาความหอมหวานจากความใกล้ชิดอย่างหิวโหย

ไม่มีแม้เสียงเอ่ยเรียกนาม

มีเพียงการหอบหายใจรัวเร็ว อ้อมกอดที่ร้อนราวจะเผาไหม้ผิวกาย และดวงตา

ดวงตาสองคู่ที่ไม่ยอมละจากกัน

…..

บนเวทีเท่านั้นที่ผมจะใช้เสียงของตัวเองสื่อสารกับเขาได้

มือที่ถือไมค์ไว้เย็นเฉียบ มันชาเพราะอากาศหนาวเย็นในห้องส่งหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ ผมประหม่าอยู่มาก ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกบนเวที และไม่ใช่ครั้งแรกที่เราร้องเพลงนี้ด้วยกัน แต่ผมกลับควบคุมอาการอยู่ไม่สุขของตัวเองไม่ได้เลย จนกระทั่งเสียงดนตรีเริ่ม และสายตาของเราสบกันในเงามืดเท่านั้น...

ดวงตาคู่นั้นสะกดผมเอาไว้ได้อีกแล้ว

รอยยิ้มน้อยๆในแสงไฟสลัวนั้นทำให้ใบหน้าร้อนขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ผมต้องทำหน้าที่ขับร้องต่อไป

“คนเดียว… ที่คิดถึง ที่รัก… เธอเป็นดังดวงใจ” ผมไม่ได้หันไปมองร่างในชุดขนนกใต้เงามืดอีกแล้ว แม้ว่าในหัวจะมีแต่เรื่องเขาอยู่เต็มไปหมด

“เธอไม่มาด้วยเหตุใด.. จะไปไหนก็ไม่บอก ทิ้งฉันไว้ คนเดียว” นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไม่ได้พบหน้ากัน

“คนเดียว.. ที่คิดถึง ป่านนี้ใจเธอคิดอะไร” เสียงแหบทรงสเน่ห์ที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้น พร้อมกับแสงสว่างที่ค่อยๆเผยให้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

ภาพที่มองกี่ครั้งก็ยังตรึงสายตาของผมได้เหมือนเดิม

“คิดถึงฉันรึเปล่า ว่ามันหนาว.. หัวใจ” ..คุณคิดถึงกันเหมือนที่ผมเฝ้าคิดถึงคุณบ้างหรือเปล่าครับ

“เหงา.. เกินคำบรรยาย” เสียงแหบแต่ทุ้มกังวาลของเขาทอดอ่อนลง พร้อมกับสายตาคมที่หันกลับมาอีกครั้ง

…..

หลังจบงาน ผมกลับเข้ามาในห้องพักรับรองขนาดเล็กที่ทีมงานจัดไว้ให้ แอบคิดถึงห้องเก่าที่อยู่มานานเหมือนกันนะ แต่ว่าตอนนี้มันก็คงกลายเป็นของหน้ากากคนอื่นไปแล้ว

อุณหภูมิบนหน้าร้อนขึ้นจนต้องยกมือมาปิดไว้ ไม่ต้องมองกระจกก็เดาได้ ว่ารอยริ้วแดงๆต้องผุดขึ้นเต็มไปหมดแน่ๆ

ก็… เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนั้นน่ะ….

“แกร่ก” เสียงประตูเปิดพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่อยู่ในความคิด เขาอยู่ในชุดลำลองเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ ร่างสันทัดเบียดตัวเข้ามาข้างในอย่างเงียบเชียบแล้วลงกลอนประตู

“....”

ความเงียบโรยตัวลงมาระหว่างเราสองคน ก่อนเขาจะเดินเข้ามาจับมือของผมยกขึ้นจรดกับริมฝีปากหยัก

“...เลยเวลา เธอไม่มาหา รู้บ้างไหม ว่าฉันคอย?”

เสียงเอ่ยกระซิบบทเพลงที่เราร้องด้วยกัน พร้อมกับนัยน์ตาคมกล้าที่มองมา ซุกซ่อนความรู้สึกลึกล้ำดำมืดไว้ข้างใน

ร่างกายผมสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ หัวใจในอกด้านซ้ายเต้นระรัว

ปลายนิ้วหัวแม่มือของเขาไล้วนอยู่บนข้อนิ้วของผม

‘คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า?’

“กำลังใจ เริ่มจะถดถอย… น้ำน้อยๆ ล้นออกตา” ผมเอ่ยตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะเคลื่อนตัวไปหาเขาอย่างเต็มใจ

แล้วริมฝีปากของเราก็ได้สัมผัสกันอีกครั้ง…

มันนุ่มนวล อบอวลด้วยกลิ่นประจำตัวของเขา ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเข้าหากันอย่างโหยหา

ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผมราวกับรู้จักทุกส่วนเป็นอย่างดี ในขณะที่ผมโอบกอดแผ่นอกแข็งแรงของเขาไว้ เหมือนนักเดินทางที่ไขว่คว้าหาโอเอซิสกลางทะเลทราย เหมือนดอกไม้เหี่ยวเฉาที่รอน้ำมารดเพื่อคืนความสดใส

เราเคลื่อนกายเข้าหากัน หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เขาคำรามต่ำยามที่ปลายนิ้วของผมกรีดลงบนแผ่นหลัง ฟันคมขบกัดฝังรอยที่ต้นขาด้านในของผม

เขาไม่เคยเอ่ยขออนุญาต และผมเองก็อยากให้เขาทำ

ผมจ้องลึกเข้าในลูกแก้วสีนิลล้อแสงไฟคู่นั้น ไม่อาจจะละสายตาไปได้เลย

‘ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน’ แววตาออดอ้อนพร้อมกับแรงกระแทกกระทั้นที่รุกล้ำเข้ามา รุนแรงจนทำให้สติผมแทบหลุดลอย ผมกอดรัดลำคอแกร่งนั้นไว้แน่น ออกแรงสวนสะโพกสอบนั้นไป อดส่งเสียงด้วยความรู้สึกดียามที่ตัวตนของเขาเข้ามาลึกกว่าเดิมไม่ได้

‘ผมเองก็คิดถึงคุณ..  มาก’ 

ไม่นานบทรักของเราก็ดำเนินมาถึงฝั่งฝัน เขากระตุกเกร็งในขณะที่สองขาของผมโอบรัดเอวหนาไว้แน่น ความอุ่นร้อนไหลเข้ามาในกายของผมจนล้นทะลัก หน้าอกไหวกระเพื่อมของเราสัมผัสกันยามที่ร่างสันทัดเอนกายลงมาด้วยความเหนื่อยอ่อน  

"คิดถึงเธอ แทบใจจะขาด อยากให้เธอกลับมาซักที" เขาเอ่ยกระซิบที่ข้างหูของผม ลมหายใจร้อนๆ หยอกเย้าไม่ยอมผละจากไปไหน แขนแกร่งโอบกอดร่างกายของเราไว้แนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง

"คิดถึงเธอ ทุกวินาที" รอยจูบกดย้ำ ดั่งคำสัญญา..

"อยากจะพบเธอ...คนเดียว" ว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง ซักวันหนึ่ง

ความคิดถึงจะเชื่อมใจเราสองให้ถึงกัน...

และผมจะยังคงปรารถนาเพียงคุณเฉกเช่นเดิม

“คนเดียว …ที่คิดถึง ที่รัก เธอเป็นดังดวงใจ”

-จบ-

จะเปิดเทอมแล้ว ให้ตายเถอะ ;-;
ทักทายพูดคุยกันได้ที่นี่เลยนะฮะ @navneztr