เอาล่ะ, บทความใหม่

     บทความใหม่ตั้งแต่แรกเลยนี่ละ

     ขอบคุณกำลังใจอันเร่าร้อนจากคนที่กำลังคิดว่า “ไหนบอกว่าจะให้เราเห็น ‘ชิ้นส่วนความคิด’ ตลอด 2 ปีไง!!” ส่วนคนที่ทำท่าจะพูดว่า “บทความใหม่เป็นไฮไลท์ของการรวมเล่มแท้ๆ จะเอามาไว้ตอนแรกสุดเลยเนี่ยนะ?” ถูกต้องแล้วครับ ผมเองก็คิดอย่างนั้น แต่ช่วยไม่ได้ เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าจะเอาไว้ตรงนี้

     การรวมเล่มหนังสือครั้งนี้ทำให้ผมได้กลับไปนั่งอ่านต้นฉบับที่ร้อยเรียงขึ้นในทุกๆ เดือนที่ผ่านมา ผมรู้สึกประทับใจในลำดับความรู้สึก ณ ช่วงเวลานั้นที่ดำเนินต่อเนื่องกันมาแม้จะเขียนได้ไม่ดีเท่าที่ควรก็ตาม ผมจึงมีความรู้สึกอย่างแรงกล้าว่า “อยากรักษาลำดับเวลานี้ไว้” ผมอยากให้ผู้อ่านทุกคนเพลิดเพลินไปกับความเปลี่ยนแปลงของผู้เขียนและพัฒนาการด้านการเขียนที่เพิ่มขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยนี้ ขณะเดียวกันผลจากการครุ่นคิดด้วยตัวเองอย่างหนักหน่วงเมื่อต้องตัดสินใจว่า “แล้วจะใส่บทที่เขียนใหม่ไว้ตรงไหนดี?” ก็ได้ออกมาว่าจะ “เอาไว้บทแรกสุดของหนังสือ” นี่ละ ทางเลือกที่ดีที่สุดมักรออยู่ปลายทางหลังก้าวพ้นอุปสรรคเสมอ และนอกจากนี้เอาบทความใหม่มาไว้แรกสุดนี่ มันดูเท่ดีไม่ใช่เหรอ? ผมคิดระหว่างกดคีย์บอร์ดอยู่ตอนนี้ หวังว่าคุณคงยอมรับนะครับ

     เอาล่ะ ขณะที่ผมเขียนความเรียงนี้อยู่คือวันที่ 3 มกราคม 2021 สวัสดีปีใหม่ครับ ฝากติดตามงานเขียนของผมในปีนี้ด้วยนะครับ ในโทรทัศน์ตอนนี้เพิ่งถ่ายทอดการแข่งขันวิ่งผลัดระยะไกลที่ฮาโกเน่จบและรายงานการพลิกกลับมาชนะอย่างสวยงามของมหาวิทยาลัยโคมะซาวะ วิ่งได้ขนาดนั้นทั้งๆ ที่หนาวอย่างนี้ สุดยอดเลยเนอะ ผมรับรู้ถึงความกระตือรือร้นผ่านทางเสียงจากข้างหลังขณะกำลังค่อยๆ          ดริปกาแฟ
     ใช่แล้ว ครั้งนี้จะพูดถึง “เรื่องของกาแฟ”

     ในละครเรื่อง “Coffee Ikaga Deshou” ที่เพิ่งเปิดกล้องไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมรับบทเป็นบาริสต้าและเจ้าของร้านกาแฟเคลื่อนที่ ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องของชายคนนี้ที่ได้พบกับผู้คนซึ่งมีความกังวลใจตามสถานที่ต่างๆ ที่เขาไป เข้าไปข้องเกี่ยวกับพวกเขาผ่านกาแฟและช่วยคลายความกังวลเหล่านั้น และชายคนนี้ก็มีอดีตอันดำมืดที่พูดออกไปไม่ได้อยู่… ผมจึงได้ไป “ฝึกชงกาแฟ” เพื่อเตรียมรับบทนี้มาตั้งแต่เมื่อปลายปีที่แล้ว ผมได้เรียนวิธีการดริปและท่าทางที่ถูกต้องรวมถึงการเตรียมตัวเตรียมใจจากบาริสต้า และทุกวันหลังจากวันนั้น ตั้งแต่บอกลาปีเก่าจนสวัสดีปีใหม่ ผมก็ดริปกาแฟทุกวันไม่ขาด ช่างเป็นอะไรที่เพลิดเพลินจริงๆ

     ผมค่อยๆ รินน้ำร้อนสบายๆ แต่รวดเร็วไม่ให้เสียเวลา พลางเฝ้าสังเกตสภาพของเม็ดกาแฟไปด้วย ดูเหมือนว่าถ้าใจร้อนหรือสมาธิหลุดกลางคันรสชาติจะ “ขม” ขึ้นมาทันที ท่าทางที่ถูกต้องคือท่าทางที่ทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดด้วยการเคลื่อนไหวที่น้อยที่สุด สรุปคือการเตรียมตัวรับบทของผมคือการฝึก “การเคลื่อนไหว” พร้อมๆ กับให้ได้ “รสชาติ” ที่ดีที่สุดไปโดยธรรมชาติ ผมกังวลอยู่ว่าตัวเองจะเตรียมตัวได้แค่ไหนในเวลาที่จำกัดนี้ แต่ที่จริงแล้วผมมีความกังวลใหญ่อีกเรื่องหนึ่ง

     ผมดื่มกาแฟดำไม่ได้

     ไม่น่าเชื่อใช่ไหม? ตกใจใช่ไหมล่ะ? คนแสดงเป็นบาริสต้าดื่มกาแฟไม่ได้นี่เหมือนร้านขายโซบะที่แพ้โซบะเลยเนอะ ผมแนะนำให้เปลี่ยนงานใหม่ไปเลยดีกว่า ย่อหน้าที่แล้วประโยคที่ว่า “ดูเหมือนว่าถ้าใจร้อนหรือสมาธิหลุดกลางคันรสชาติจะ ‘ขม’ ขึ้นมาทันที” ผมอยากให้สังเกตคำว่า “ดูเหมือนว่า” นี้ให้ดี ผมหมายความว่าอย่างนั้นละครับ ไม่ว่าผมจะค่อยๆ ชงกาแฟอย่างถูกต้องหรือทำอย่างลวกๆ สำหรับผมแล้วผมก็รู้สึกได้แค่ว่ามัน “ขม” เท่านั้น! ให้ตายเถอะ!

     ที่ผ่านมาเวลาผมดื่มกาแฟ ผมเป็นคนประเภทที่รินนมใส่เยอะๆ จนกลายเป็นกาแฟอ่อนๆ แล้วค่อยดื่ม ลิ้นผมยังเป็นเด็กทารกอยู่เลย ทว่าผมกำลังอยู่ในระหว่างทลวงฝ่าความหวังอันเลือนลางมุ่งไปสู่อนาคตโดยคิดว่าถ้าดื่มวันละ 2-3 แก้วทุกวันโดยไม่ขาดสักวันก็คงชิน อาการแพ้ของเจ้าของร้านโซบะก็คงกลับมาหายสนิทได้ เด็กดีอย่าทำตามนะ

     ทว่าแม้แต่คนที่ไม่รู้รสชาติอย่างผมก็ยังรู้สึกได้ว่าเวลาเผชิญหน้ากับกาแฟนั้นล้ำค่า ดีอย่างไรน่ะหรือ ผมได้สนุกไปกับการแสร้ง “ใช้ชีวิตที่มีเวลาว่างอย่างสุภาพบุรุษที่เติบโตแล้ว” ซึ่ง “มีเวลาดริปกาแฟเสมอท่ามกลางชีวิตยุ่งเหยิงในทุกวัน” เป็นการใช้ชีวิตแบบที่นิตยสาร BRUTUS* จะมาขอถ่ายทำก็ไม่แปลก รินน้ำร้อนด้วยมือข้างที่ถนัด แว่นกรอบกลมมีไอน้ำจับขณะที่มือข้างหนึ่งถือหน้าสือเล่มเล็กแล้วจิบกาแฟหนึ่งจิบ “อร่อย” แค่คิดว่าตัวเองใช้ชีวิตแบบนั้นก็รู้สึกใจเต้นแล้ว แต่ที่จริงแล้วหลังดื่มเสร็จผมหน้าตาบิดเบี้ยว อีกอย่างสิ่งที่อยู่ในมือก็ไม่ใช่หนังสือเล่มเล็ก แต่เป็นหนังสือการ์ตูนโชเนน* เอาน่ะ ไม่ต้องสนใจรายละเอียดหรอก เมื่อเช้าผมลองรินกาแฟใส่กระติกน้ำถือออกไปเดินเล่นด้วย ผมนั่งลงบนม้านั่งในสวนสาธารณะ เงยหน้ามองท้องฟ้าฤดูหนาวพลางจิบกาแฟหนึ่งอึก อืม ต่อให้เปลี่ยนสภาพแวดล้อมไป รสขมนี่ยังไงก็ขมอยู่ดีเนอะ ดูเหมือนว่าปณิธานปีนี้ของผมน่าจะเป็น “การกลายเป็นผู้ชายที่ดื่มกาแฟดำได้” ละครับ

     เอาล่ะ มาหมุนเข็มนาฬิกาย้อนกลับกันเสียที หน้าต่อไปคุณจะได้อ่านความเรียงเรื่องแรกที่ผมเขียนเมื่อเริ่มตีพิมพ์คอลัมน์ประจำในฤดูใบไม้ผลิ ปี 2018 ช่างบังเอิญที่ต้นฉบับนั้นก็มีเรื่องกาแฟด้วยเล็กน้อย แน่นอนว่าตอนนั้นเป็นกาแฟที่เต็มไปด้วยนม น่าจะมีสัดส่วนของนมอยู่สัก 7:3 ส่วนได้ แต่ตอนนั้นผมเลือกเขียนคำว่า “กาแฟ” ให้ดูเท่ไปอย่างนั้น ผมจะมีความสุขมากหากคุณจะเพลิดเพลินอย่างเบาสบายไปกับความพยายามอย่างเต็มที่ของผู้ชายอย่างผม

*นิตยสาร BRUTUS - นิตยสารผู้ชายของญี่ปุ่น มีเนื้อหาหลักเกี่ยวกับ pop culture, ไลฟ์สไตล์ และอื่นๆ ในโตเกียว
*การ์ตูนโชเนน - การ์ตูนผู้ชาย

นากามุระ โทโมยะ - เขียน
มีน เกวลิน - แปล
Free-Photos from Pixabay - Cover Photo