ก็อดคิดถึงทริปสั้นๆในวันที่อ่อนไหว ไม่ได้

สิงคโปร์ เป็นประเทศนึงที่เราไปบ่อยพอๆกับ

"เขมร"  "ฮ่องกง" "เชียงใหม่" 

ใช่... ในการไปแต่ละครั้งไม่ใช่ไปเที่ยวเลยซักครั้ง

ทุกครั้งจะต้องมีคำว่า "งาน" เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ

และเราก็ไม่คิดเลยว่าสิงคโปร์​จะมีอะไรน่าเที่ยวมากมาย

ด้วยความเป็นเกาะเล็กๆ และทุกอย่างดูเหมือนจะต้องปลูกสร้างขึ้นมา

เลยทำให้รู้สึกว่า มันคงไม่ต่างกับไปเดินดูตึก ตึก และตึก

แต่ด้วยความอ่อนไหวในวันที่ 6 พค.

เราพาตัวเองไปเดินเล่นที่สิงคโปร์​

เดินเล่นแบบเดินเล่นจริงๆ 

ไม่มี sim to fly

ไม่มี pocket wifi

มีแค่แผ่นที่ฟรีจากสนามบิน 

และภาษาอังกฤษในแบบ Gu style 

ซึ่งไม่แน่ใจว่าใครจะเข้าใจกับเราซักแค่ไหน

เป้าหมายวันนั้นคือ เดินให้เกิน 30,000 เดินให้ลืมเธอ

สองเท้า และ emotion สีเทาๆ พาเราเดินเข้าออกพิพิธภัณฑ์​หลายที่

ภายใต้อากาศที่อบอ้าว เวลาเข้าดูพิพิธภัณฑ์​ที่อากาศเย็นกว่า สบายกว่า

ทำให้เราสามารถดื่มด่ำกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้

ที่สำคัญคือเราสามารถหนีการใช้โทรศัพท์​ได้จริงๆ

พิพิธภัณฑ์​ สำหรับความเข้าใจของเราตั้งแต่เด็กๆ มันก็แค่สถานที่เก็บของเก่า

พอโตขึ้น ก็เพิ่งรู้นี่แหละ ว่ามันไม่ใช่แค่ของเก่า มันคือคุณค่าของนั้นต่างหาก ที่ถูกเก็บไว้

การตัดสินอะไรเพียงเพราะความเชื่อที่เคยมีมาก่อน

อาจทำให้เราไม่ได้มองเห็น และสัมผัสถึงคุณค่าของสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

การเดินทางครั้งนี้อาจจะมาจากการหนีความรู้สึกบางอย่าง

สิ่งที่ได้คืนกลับมา กลับมีคุณค่ามากกว่าความสบายใจ

เราไม่ควรให้อดีตวนกลับมาทำร้ายเราซ้ำๆ

เราก็คงไม่สามารถ​โยนทิ้งอดีตของเราได้

การยอมรับ คงเป็นสิ่งเดียว ที่ทำได้ดีที่สุด

...... 

สวัสดี สิงคโปร์​