ตอนเรียนมัธยมมันจะมีวิชาพละวิชาหนึ่งซึ่งทั้งห้องไม่อยากเรียนกัน เพราะเทอมที่แล้วเพิงจะเรียนกันไป วิชานั้นคือ "เต้นลีลาศ" พอมาถึงเทอมนี้ อาจารย์คนเดิมเหมือนไปรู้อะไรมาไม่ทราบ มาถึงคาบแรกเขาให้พวกเราในห้องเลือก

"วันนี้ผมมีตัวเลือกให้เลือก จะเรียนอะไร ระหว่างลีลาศกับวอลเลย์บอล"

พวกเราจึงไปประชุมกันผลสรุปคือทุกคนลงมติเป็นเอกฉันท์ ว่าจะเลือกวอลเลย์บอลแต่ปัญหาคือใครจะเป็นคนไปบอกอาจารย์ท่านนั้น กลุ่มใหญ่ของคนในห้องผมเลือกที่จะให้ผมออกไปพูดกับอาจารย์เพราะเห็นว่าพ่อแม่ผมค่อนข้างสนิทกับอาจารย์ในโรงเรียนเลยน่าจะไม่มีปัญหา ผมปฏิเสธไม่ได้เพราะมันเป็นความเห็นของคนส่วนใหญ่ จำใจต้องทำตาม ผมจึงได้เดินไปบอกอาจารย์ ระหว่างการพูดคุย อาจารย์พูดขึ้นมาว่า

"จริงรึเปล่า ไม่ใช่คุณอยากเรียนคนเดียวนะ"

"จริงครับ ประชุมกันมาแล้ว"

พูดจบแกก็ตะโกนถามเพื่อนๆที่นั้งรอผลการตัดสินอยู่ด้านหลังผมว่า

"ไหนใครไม่อยากเรียนลีลาศอยากเรียนวอลเลย์ ยกมือขึ้นซิ"

ผลปรากฏว่า ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะยกมือทุกคนก้มหน้า ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะสบตาผม แม้แต่เพื่อนที่ผมสนิทที่สุดยังก้มหน้าหลบตา ทุกคนเงียบ อาจารย์ท่านนั้นถามอีกว่า

"งั้นไหนใครอยากเรียนลีลาศยกมือ"

คนประมาณเกือบครึ่งห้องยกมือ ผมตกใจและได้แต่คิดในใจว่า

"นี้มันอะไรกันเนี่ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้ตอนแรกนี้หว่า?"

ความรู้สึกถูกหักหลัง มันเป็นแบบนี้เองหรอ อาจารย์ท่านนั้นหันหน้ามาพูดกับผมว่า

"ไหนคุณบอกประชุมกันแล้วไง แล้วทำไมเพื่อนครึ่งห้องยกมืออยากเรียน"