ทำไม... ตั้งแต่วันนั้น..ข้าถึงรู้สึกข้างในตัวมันแปลกๆ..

แถมบางทียังรู้สึกถึง...ความชื้นแฉะ

ทารคาที่เปลื้องผ้าออกหมดกำลังลองใช้นิ้วคลำดูในจุดเร้นด้านหลัง เหมือนกับมันมีอะไรคาอยู่ หรือบางทีที่นั่งทำงานอยู่ก็รู้สึกถึงความชื้นที่ด้านหลังขึ้นมา เขาพยายามใช้นิ้วของตนสอดเข้าไปดู แต่ก็รู้สึกเจ็บทุกครั้งจนกำลังจะถอดใจ

พลันเสียงกระพือปีกของสกุณเหราก็ดังใกล้เข้ามา

“...ขออภัย ข้าไม่คิดว่าท่านกำลังทำธุระส่วนตัว” พรานทมิฬค้อมหัวให้ผู้เป็นนายอย่างบ่าวที่ภักดี

“เจ้า….” ทารคากลืนคำลงคอไปเพราะไม่แน่ใจว่านี่ควรจะเป็นเรื่องที่ต้องขอให้ใครช่วยดีมั้ย

พรานทมิฬเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นนายเงียบไป พร้อมวางหน้ากากไว้ที่พื้น

“ท่านทำอะไรอยู่เหรอขอรับ”

“ข้า...คิดว่า.. จากวันนั้นมา ข้าทำความสะอาดไม่ดีรึเปล่า เพราะบางทียังรู้สึกแฉะด้านใน”

“แฉะ?”  พรานทมิฬทวนคำ พลางปลดเกราะและเครื่องแต่งกายตนออกด้วยเสร็จจากภารกิจ พลันหันไปส่งสัญญาณให้กับสกุณเหราว่าให้กลับไปที่รังก่อน นกยักษ์เห็นผู้เป็นนายและพ่อบอกดังนั้นก็กระพือปีกออกไปด้วยความเร็ว

“ให้ข้าช่วยตรวจดูให้มั้ยขอรับ เรื่องความสะอาดไม่น่าเป็นไปได้เพราะวันนั้นข้าทำเองกับมือ หากมีอะไรผิดปกติจะได้รู้ได้เท่าทันการณ์

ทารคามุ่ยหน้าไปอีกทาง แต่ก็จริงดังเจ้าพรานว่า หากมีอะไรทำให้เขาล้มป่วยไปตอนนี้ใครจะดูแลบ้านเมือง ไหนจะไพร่พลที่อยู่ใต้ความยำเกรงของเขา มารตายังไม่แกร่งพอที่จะทำหน้าที่พวกนี้แทนหากเขาเป็นอะไรไป

สายตาสีอำพันหรี่ตาหันมามองทางพรานคนสนิท

“ตรวจดูอย่างเดียวนะ… เจ้าทำครั้งที่แล้วข้าต้องพักฟื้นนานมาก..นานเกินไปจนกิจอื่นไม่คืบหน้าเลย”

ทมิฬค้อมตัวรับคำสั่ง

“รับด้วยเกล้าขอรับ”

ทารคายืนเปลือยกายในความมืดพลางมองต้นคอสีม่วงที่กำลังคุกเข่าจากด้านบน ทมิฬตักน้ำใส่อ่างเล็กมาวางไว้ด้านข้างให้ใกล้มือเผื่อต้องใช้น้ำสะอาดล้าง เขายกมือขึ้นมากุมจุดอ่อนไหวของยักษาที่ด้านหน้าอย่างเบามือ..

“ดะ—เดี๋ยว ไหนว่าจะตรวจดูที่ด้านหลังเท่านั้นมิใช่รึ”

เทหะยักษาพยายามดันร่างผอมออกห่างจากตัว

พรานเงยหน้ามาจูบแขนที่ดันตัวเขาออกห่าง พลางว่า

“ถ้าข้าไม่ทำให้ท่านมีอารมณ์ก่อน ข้าจะเอานิ้วเข้าไปโดยไม่ทำให้ท่านเจ็บได้อย่างไรขอรับ”

ทารคาจนกับคำตอบ... จริงของมันแต่..มันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆเหรอเนี่ย...

มือผอมใช้นิ้วจับคลึงอย่างแผ่วเบา เมื่อเลือดมารวมกันที่แก่นกลางจนแข็งตัวแล้ว เขาก็บรรจงครอบปากหุ้มส่วนแข็งนั้นไว้  ทารคาเอนตัวพิงกับผนังด้านหลังไว้อย่างไม่รู้ตัว

เขายกมือมาลูบผมสีขาวนุ่มนี้อย่างเบามือ พลางขยำมันตอนที่จุดเร้ากระทบกับความเสียวซ่าน สายตาเชื่อมหวาดหวิวสีอำพันมองลงมายังร่างที่ประกอบโอฐกามให้เขาอยู่

น้อยครั้งนักที่พรานของเขาจะทำงานพลาด.. มันทำงานละเอียดละออ เงียบเชียบ แทรกซึมเข้าไปโดยที่ข้าศึกไม่รู้ตัว และคว้าความลับออกมาได้ แต่ถ้าเกิดจะต้องปะทะเพื่อให้ได้มาเพื่อบางสิ่ง มันก็พร้อมจะทำอย่างถวายตัว แล้วก็ทำได้ดีด้วย...

คราวนี้...ท่าทางจะเป็นข้าเองที่กำลังถูกล่า...

เสียงหายใจหอบถี่กระชั้นขึ้นตามความร้อนที่กำลังก่อตัว นิ้วคลึงแผ่วเหมือนรอสัญญาณที่จะบอกอนุญาตให้รุกล้ำ เขาเริ่มเข้าไปได้ทีละนิด.. ทีละนิด..

นิ้วสวนลึกเข้าไปควานหา ทารคารู้สึกเสียวกระสันขึ้นมาตามจุดต่างๆทั่วร่างกาย พลางมีน้ำสีขุ่นสวนทางไหลออกมาตามนิ้วสีม่วง

“มีค้างอยู่จริงๆด้วยขอรับ…”

“อ—เดี๋ยว อย่าเพิ่งเอาออก” ยักษาตาหรี่ปรือ กำลังไหลไปตามห้วงอารมณ์ที่กำลังกระพือขึ้น

“ไหนว่าทำความสะอาดอย่างเดียวไงขอรับท่านจ้าว”

“โอหัง เจ้าพูดกับใครพรานทมิฬ”

“ก็พูดกับคนที่แข็งจนชี้หน้ากระผมอยู่นี่ไง”

…บัดซบ…

ทารคาผลักทมิฬลงนอนกับพื้นจนล้มตึง น้ำในอ่างที่เอามาทำความสะอาดหกกระจายไปทั่วพื้น

“เจ้านี่มัน...ยียวน”  ทารคาทำหน้าประหนึ่งหัวเสียแล้วมานั่งขึ้นคร่อมพรานของเขาไว้

แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่มุมปากของนักล่า..