Chapter 1 

: คืนนั้น

มันเป็นช่วงเวลาที่พิเศษ ที่จนตอนนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจ

ผมรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก พวกเราทุกคนกินดื่มฉลองกันในคืนวันปีใหม่ ผมนอนตะแคงมองเห็นน้ำจากโต๊ะที่หยดลงพื้นคงเป็นเพราะมีใครทำหกไว้โดยไม่รู้ตัว

ช่วยไม่ได้ที่ผมจะตั้งสมาธิไปที่เสียน้ำหยดนั่น มันฟังดูเหมือนเข็มวินาทีที่กำลังเดินช้าๆ

ถึงฟ้าจะมืดแล้วแต่ด้วยความที่ห้องพักเราอยู่ในเมือง แสงไฟจึงสว่างกว่าพระจันทร์

ไฟจากด้านนอกส่องกระทบมาจนเงายาวๆพาดผ่านทั่วทั้งห้อง มันพาดทับซ้อนกันไปมาอย่างไม่รู้จบ จนผมเริ่มรู้สึกตัวว่าขาของผมก็โดนขาของใครบางคนทับอยู่เหมือนกัน

ผมหันหน้าไปมองก็เห็นเจ้าของขาที่ทับผมอยู่ พี่บากนอนหันหลังให้ผมอยู่ไม่ไกล

ทุกคนนอนกระจัดกระจายกันไปตามมุมต่างๆ ได้ยินเสียงพี่ทากรน ท่าทางคงอยู่บนโซฟากับมารตาหรือวิชชุ ผมนอนอยู่กลางห้องบนพื้นพรม แล้วตอนนี้เหน็บก็เริ่มจะกินขาผมแล้ว ผมว่าผมคงต้องพยายามขยับตัวซักหน่อย แต่ก็ไม่อยากทำพี่บากเขาตื่นเลย

ในที่สุดผมก็ดึงขาผมออกจนได้ แรงดึงอย่างเงียบๆทำให้ผมพลิกมานอนหงายมองแสงไฟที่ขยับไปมาบนเพดาน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นึกถึงตอนที่เราเพิ่งเริ่มกินกัน จนเสียงดังโหวกเหวก นึกย้อนไปถึงตอนต้นปีที่ผมยังไม่ค่อยรู้จักใครที่นี่ ได้พี่บาก มารตา เสี่ยวหลานมาช่วยสอนงาน  เวลามันผ่านไปช้าแต่พอเป็นตอนนึกย้อนกลับไป ทุกอย่างกลับเร็วซะอย่างนั้น

มันผ่านไปเร็วจนไม่ทันคิดอะไร เร็วจนผมไม่ทันสังเกตว่าพี่บากพลิกตัวมาทางผมแล้ว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือพี่เขามาโดนตรงมือข้างซ้ายของผม

ผมคิดว่าตอนผมขยับขาออกมาคงทำพี่เขาตื่น แต่เปล่า ผมลองมองไป พี่เขาก็ยังหลับดีอยู่ พี่เขานอนตะแคงดูคุดคู้นิดๆ เสื้อยืดสีขาวตัวบางๆของเขาขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ

ผมละสายตาไปทางหยดน้ำนั่นอีกที ตอนนี้มันหยุดหยดแล้วแต่มานองอยู่ที่พื้นแทน

เพิ่งจะเห็นว่าเสี่ยวหลานนอนเป็นก้อนผ้าห่มอยู่ตรงปลายเท้าผมกับพี่บากนี่เอง ดีที่ผมนอนไม่ดิ้นไม่งั้นขาคงไปฟาดปากเสี่…..

นิ้วพี่บากขยับมาที่มือผม

ผมหยุดความคิดทุกอย่างลง ….เหมือนผมเงี่ยหูฟังสัมผัสจากพี่เขา

ไม่รู้ทำไม แต่เหมือนผมจะกลั้นหายใจไปด้วย

มันไม่ได้บังเอิญ เพราะนิ้วเขาไล้มาที่นิ้วผมช้าๆ

อยู่ๆก็เหมือนเวลาหยุด ผมไม่ได้ยินเสียงอะไร ทั้งๆที่ลืมตาอยู่ผมก็ไม่รู้สึกว่ามองอะไร

ในหัวผมมีแต่สัมผัสจากปลายนิ้วที่เราแตะกันเท่านั้นที่มันเด่นชัด

ผมหันหน้าไปมองพี่บาก พี่เขายังนอนหลับ หายใจสม่ำเสมอ

ผมเงยหน้าไปมองคนอื่นๆที่อยู่รอบๆ ทุกคนนอนนิ่ง หลับสนิท (อาจจะเพราะเมา)

พี่บากเหมือนช้อนมือผมขึ้นมานิดๆ แล้วใช้นิ้วโป้งไล้มันช้าๆ

อยู่ๆผมก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด ผมขยับมือเป็นเชิงตอบและค่อยๆสอดนิ้วมือของเราเข้าด้วยกัน

นิ้วเราเข้าหากันอย่างช้าๆจนสุดท้ายมือของเราก็กุมกันจนแนบสนิท

ผมตัดสินใจพลิกตัวหันหน้าไปทางพี่บาก พี่ยังคงหลับตาเหมือนไม่มีอะไร แต่มือเราก็ยังกุมกันอยู่ ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้ขึ้น ใกล้จนเห็นขนตาและคิ้วสีขาวจางๆของพี่ ริมฝีปากของเราที่เริ่มใกล้ชิดจนจะกลายเป็นแนบสนิทในไม่ช้า

ตื๊ดดดดดด ตื้ดดดดดดดด!

มือถือของใครซักคนกำลังสั่น มันสั่นเสียงดังอยู่บนโต๊ะไม่ไกล พี่บากขยับก้มหน้าลงเล็กน้อย ผมได้ยินเสียงพี่ทาลุกขึ้นมาปิดโทรศัพท์อย่างหัวเสียแล้วลงไปนอนต่อ  เสียงเสี่ยวหลานที่อยู่ตรงปลายเท้าผมขยับผ้าห่มให้กระชับขึ้นอีก

ผมรีบเขยิบตัวห่างออกจากพี่บากอย่างเงียบๆ เพราะตอนนี้เรานอนใกล้ชิดกันมาก ถ้าเกิดว่าใครมาเห็น…

ผมเงยหน้าขึ้น กะว่าจะเหลือบมองพี่ทาที่นอนโซฟาด้านบนว่าเขาหลับต่อรึยัง

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เห็นพี่ทาว่าเป็นยังไง

ก็มีมือผอมแต่แรงเยอะข้างนึงมาขยำคอเสื้อผมแล้วดึงเข้าไปหา ทั้งๆที่มันควรจะกระแทกแต่ริมฝีปากพวกเราก็แตะกันเบาๆ ผมไม่ได้ตกใจ และไม่ได้กระดาก เพราะมันเป็นธรรมชาติจนผมแปลกใจมากกว่า

พี่บากยังคงหลับตา แล้วผมก็จูบตรงริมฝีปากเขาไปอีกทีนึง

มันคงไม่ถนัด พี่เขาเลยยกหัวขึ้นนิดนึง แล้วเราก็จูบกันอีกครั้ง

เราเปิดปากจูบกันอย่างแผ่วเบาเหมือนเพิ่งรู้จักมัน ผมเอียงคอนิดนึงเพื่อที่จะรับลิ้นเขาได้ถนัด และเขาก็ทำเช่นกันเพื่อที่จะให้ผมใช้ลิ้นสัมผัสได้ เราหลับตาแล้วทำความรู้จักกันอย่างเงียบๆ จนเวลาผ่านไป พี่เขาค่อยๆผละริมฝีปากออก

เขานอนหลับตาเหมือนเดิมและยิ้มอย่างพึงใจ เขายิ้มแล้วเลียริมฝีปากที่เลอะอยู่ ผมมองแล้วก็ยิ้มตามเพราะมันเป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเห็น มือเรายังกุมกันเหมือนที่ตัวเรายังใกล้ชิดกัน

แสงสีส้มจางๆของแดดตอนเช้าลอดเข้ามาเล็กๆแทนแสงไฟกลางคืน มันยังไม่ถึงกับสว่างมาก แต่แสงของมันก็ตัดกับกลางคืนอย่างเห็นได้ชัด พี่บากลืมตาขึ้นพร้อมกับแสงนั้น ยามผมเห็นขนตาสีอ่อนของเขาต้องกับแสงแดด ผมรู้สึกขึ้นมาว่ามีบางอย่างที่มันกำลังผลิบานในใจผ----

พี่เขาปล่อยมืออกจากการกุมกันของเราแบะลุกขึ้นนั่ง จัดแจงผมเผ้าที่ยุ่งจากการนอน ขยับเสื้อให้เข้าที่ และลุกเดินไป

โดยที่ไม่ได้สบตากับผมเลยซักครั้ง

ผมยังนอนอยู่ที่เดิม

มือผมที่โดยปล่อย ก็ยังคงอยู่ที่เดิม

อยู่กับความอุ่นบนพื้นพรมที่พี่เขาเพิ่งลุกไป

ผมได้ยินเสียงเปิดประตู  

และปิดลง

นั่นคือทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อตอนสิ้นปี

ที่ตอนนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจ

แต่มันคือช่วงเวลาพิเศษที่จะนึกถึงในเวลาได้ยินคนเรียกชื่อ “พี่บาก” ให้ผมได้ยิน

Chapter 2 

: วันถัดมา

เช้าวันใหม่ เรายังเจอกันที่ออฟฟิศ ผมมองพี่เขาแต่เขาก็แค่หันมาทักทายทั่วไป

ไม่มีทีท่าอะไรที่เปลี่ยนไป

ผมเจอเขาที่เครื่องถ่ายเอกสายตรงริมกระจก แดดมันส่องจ้าเข้ามาจากด้านนอก เห็นวิวสูงเพราะออฟฟิสเราอยู่ชั้น32

พี่บากก้มหน้าก้มตาซีร๊อก ระหว่างที่ผมกำลังคิดว่าจะทักยังไงดีพี่เขาก็เงยหน้ามาเห็นผมก่อน

“ว่าไงอ๊อด”

เป็นคำทักทายที่ปกติ มันปกติที่สุดเท่าที่มันจะเป็นได้ แล้วผมว่ามันปกติเกินไป

ผมยังยืนนิ่ง นึกว่าเขาจะดูมีปฏิกิริยาอะไรกับผมมากกว่านี้

หรือพูดเรื่องคืนนั้น พูดเรื่องที่เรา….

เหมือนผมคาดหวังเลย..

ใช่ ผมคาดหวังว่าพี่เขาจะ….

จะอะไรล่ะ..

“เอ๊ะ จะใช้เครื่องต่อรึเปล่า จะเสร็จแล้วล่ะ”

“อ๊ะ ไม่ครับของผมนิดเดียว”

พี่เขารีบเก็บของแล้วก็เดินกลับแผนกไป

จบแล้วเหรอ?

การเจอกันครั้งแรกของเรา หลังจากวันนั้น?

หรือผมเข้าใจอะไรผิดไป…

Chapter 3 

: วันนี้

แล้วเราก็เจอกันอีกหลายครั้ง แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม พวกเราไม่มีใครเริ่มพูดเรื่องในคืนนั้น

และผมเริ่มน้อยใจในตอนที่มันผ่านมาสองเดือนแล้ว

อา..ใช่..

มันฟังดูน่าสมเพช แต่ผมก็คิดว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

พี่เขาอาจเห็นผมเป็นรุ่นน้องที่น่าแกล้งรึเปล่า

ผมเริ่มคิดมากที่ตัวเองดันคิดมากกับเรื่องที่มันไม่มีอะไรให้คิดมาก

“อู้งานนอนฝันถึงแฟนเหรอยะอ๊อดดด”

“เฮ้ยยยย เสี่ยวหลาน!แกอย่ามาเป่าลมใส่หูแบบนี้ซิ แล้วแฟนที่ไหน”

“อ้าว ก็พี่บากไง”

“!!………”

เอ๊ะ….เสี่ยวมันเอาที่ไหนมาพูด

“วันนั้นชั้นเห็นนะ ตอนเช้ามืดน่ะ หุๆ”

“..............”

มีคนเห็น….

แต่…

มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงรึเปล่า..

“อะไร เขินเหรอ เงียบทำไม”

“........ด้เป็นแฟ….”

“ห๊ะ อะไรนะ”

“……ไม่ได้เป็นแฟน”

“ห๊ะ ทำไม!”

หลังจากสาธยายไป ก็โดนเสี่ยวหลานบิดหูด่ากลับมา บอกว่าผมไม่แมนเลย

ทำไมไม่เป็นฝ่ายเริ่มอะไรซักอย่าง

คงจะจริงของเสี่ยว… ที่มัวแต่คิดว่าทำไมพี่บากไม่พูดอะไรกับผม แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับพี่เค้าเหมือนกัน ถ้ามันจะต้องจบลงทั้งแบบนี้ อย่าว่าแต่แฟนหรืออะไรเลย ความเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องที่เคยมี ทุกอย่างที่ผ่านมาทั้งหมดก็คงโดนผมทำลายไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว ไม่ใช่พี่บากไม่ใช่บรรยากาศกระอักกระอ่วน หรือเวลาไม่เป็นใจ แต่มันคือผมเอง..