ตอนสุดท้ายแล้วนะคะสำหรับ"ทริปครั้งแรก...ที่เกาหลี"ของAlice, Butter และมิสPP 3สาววัยรุ่นตอนปลายจากไทยแลนด์แดนสวัสดี ตอนนี้มีความระทึกไม่สิ้นไม่สุดจริงๆ

หลังจากพวกเราเดินทางมาถึงสนามบินอินชอนก็หามุมสงบๆมาจัดกระเป๋ากันใหม่เพราะมีข้องที่ซื้อเพิ่มกันอีกในช่วงกลางวันที่ผ่านมา จากที่ยืมที่ชั่งมือถือของทางที่พักลองชั่งกันดูก่อนมาสนามบินก็พบว่าน้ำหนักกระเป๋าของพวกเราหมิ่นเหม่ที่จะเกินมากๆ คือซื้อกันมาคนละ20กิโลกรัม(แถมถือขึ้นเครื่องได้อีก7กิโลกรัม) อยู่ในระดับลุ้นมากๆจริงๆ บางคนน้ำหนักไม่เกินแต่เป๋าเต็มยัดไม่ได้แล้ว บางคนเหลือพื้นที่แต่น้ำหนักทะลุไปแล้ว ด้วยความไม่ชอบเสี่ยงในต่างแดนเลยตัดสินใจกันว่า"ซื้อน้ำหนักเพิ่มซัก2คนแล้วกัน"

ตอนนั้นแหละที่ฉันรู้ตัวว่า"บัตรเดบิตของตัวเองได้หายไปเสียแล้ว" ซีดครับ ช็อกไปเลย สติไปแล้ว หมดแล้วซึ่งการประคองสติ มันหายไปตอนไหน,หายไปได้ไงวะ,นี่รอบคอบมากแล้วนะ,ถุงเท้าแม่งก็หายซึ่งๆหน้า,กุญแจกระเป๋าก็หาย,ทำไมซวยขนาดนี้,ทำไมพลาด,ทำไมเลินเล่อ,โอ๊ยยยยย......... นี่คือสิ่งที่คิดวนอยู่ในหัว,เจ็บปวดวนอยู่ในใจและรำพึงออกมาเรื่อยๆ

อ่ะไายไปแล้วจะจ่ายยังไงวะ?! บัตรเครดิตButterจ่ายไม่ได้เพราะต้องใช้รหัสOTPแล้วไม่ได้เปิดโรมมิ่งมา คือตอนนั้นปัญหาเรื่องจ่ายเงินรอบด้านมาก เลยโทรไลน์ไปหา"BANANAจัง"(ผู้ที่จริงๆต้องอยู่ในทริปนี้ด้วย)ที่อยู่เมืองเจแปนในขณะนั้น นางก็พยายามช่วยจ่ายแต่บัตรก็ติดปัญหาอีก สุดท้ายฉันโทรไลน์หา"น้องแมวน้ำอุ๋งๆ"ซึ่งเป็นแฟนของน้องชายฉันเอง และแล้วหลังจากผ่านความยากลำบากและเสียวไส้ในการจ่ายเงิน...พวกเราสามคนก็ซื้อน้ำหนักกระเป๋าสำเร็จ 

***ขอขอบคุณBANANAจังและโดยเฉพาะน้องแมวน้ำอุ๋งๆอย่างมากด้วย***

เสร็จเรื่องน้ำหนักกระเป๋าก็ดึกแล้ว สนามบินเงียบวังเวงพอสมควร พวกเราลากกระเป๋าเดินมาเรื่อยๆจนถึงเคาเตอร์ที่คิดว่าใกล้จุดเช็คอินในวันรุ่งขึ้นและทำแท็กรีฟันด์(สะดวกที่สุดเท่าที่เคยเจอมา)

ระหว่างที่เดินมาฉันขอโทษเพื่อนที่ทำให้ทริปนี้มันไม่ราบรื่นถึงขั้นผิดแผน ตอนนั้นน้ำตาไหลเลย อึดอัด,กดดัน,ผิดหวัง,เสียใจ,รู้สึกผิดกับเพื่อนและรู้สึกโมโหตัวเองมากๆ ดราม่าสุดแล้วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะปกติรอบคอบมากๆนี่ก็ว่ารอบคอบมากแล้วแต่หลุดเกินจะรับได้ ขอโทษอีกทีนะเพื่อนๆ

T_T

ฮือออออออออ...

พวกเราลากกระเป๋าไปจับจองที่นอนซึ่งก็คือที่นั่งทั้งแถวนั่นแหละ แอร์ไม่หนาวเพราะสนามบินน่าจะปิดบางส่วน สัญญาณเน็ตย่ำแย่(ดีแค่ตอนแรกๆ)ไม่รู้ทำไม แต่มิสPPนางสามารถนอนดูซีรี่ย์เกาหลีจบเรื่องได้เลยนะคะ สตรองมากไม่หลับไม่นอน

ตอนเช้าแกงค์ลุงป้าน้าอาก็มาโหวกเหวกบนหัวนอนพวกเราเลยตัดสินใจตื่นและลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน,เปลี่ยนชุด,แต่งหน้าและหาที่ชั่งน้ำหนักกระเป๋า(ซึ่งจริงๆก็ไม่ต้องกังวลแล้วแหละนะ) พอมีเวลาเหลือนิดหน่อยก่อนเคาร์เตอร์จะเปิดก็เลยแยกย้ายไปหาของกินให้อยู่ท้องก่อนกลับไทย

เช็คอินและโหลดกระเป๋าเป็นคิวที่สองเลยคราวนี้ ผ่านพิธีการขาออกแล้วก็ไปรับเงินที่ทำแท็กรีฟันด์ไว้เมื่อคืนจากตู้คีออส สะดวกมากจริงๆ รู้สึกตื่นตาตื่นใจ

ทางด้านงานช้อปปิ้งก็ไม่ได้จะละเลย แต่ข้อเสียของสนามบินอินชอนที่เจอคือทุกอย่างแปะป้ายเป็นหน่วยเงินUSดอลฯ พอถามว่ากี่วอนเค้าก็กดเครื่องคิดเลขแปปลงกลับมาเป็นวอนให้ซึ่งมันจะแพงกว่าปกติขึ้นไปอีก(ของในสนามบินแพงมากกกก) สมควรแก่การช้อปปิ้งให้ชุ่มปอดก่อนเข้ามาสนามบินนะคะ

ถ้าใครจะซื้อที่ดิวตี้ฟรีในตัวเมืองนี่สะดวกสุดๆ ซื้อที่นั่นและมารับของในสนามบินได้ค่ะ คนนิยมทำกันมากๆ แต่พวกเราไม่ได้ไปดิวตี้ฟรีในเมืองเลย ไว้แก้มือครั้งหน้า(ถ้ามี)

 

หลังจากเสียเงินรอบสุดท้ายพวกเราก็เดินมานั่งรอที่หน้าGate สามารถมองเครื่องบินเทคออฟได้ด้วย มีตู้กดน้ำให้และห้องน้ำก็ดีงามค่ะ

 

ขากลับสภาพร่างกายดีกว่าขามาแต่ก็หลับระดับสลบเช่นเคย ได้ตื่นมาเข้าห้องน้ำและดื่มชเวปที่ได้ฟรีเพราะบัตรเครดิตนิดหน่อย คุณสจ๊วตซึ่งเป็นหัวหน้าลูกเรือไฟล์ทนั้นน่ารักมากค่ะ(แต่สจ๊วตหนุ่มญี่ปุ่นอีกคนนี่งานดีมาก สเปคสุดๆ นี่ถึงขั้นชะเง้อมองจนButterเอามาฟ้องเพื่อนคนอื่นๆเลย) ส่วนมิสPPนางปิดสวิซตัวเองไปตั้งแต่ก้นแตะเบาะแล้วรัดเข็มขัดแล้วค่ะ 

1.ค่าใช้จ่าย

ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ

นี่ไม่ใช่ทริปสุดท้ายสำหรับเกาหลี เพราะมีครั้งแรกแล้วก็ย่อมมีครั้งต่อๆไป

หวังว่าจะติดตามงานเขียนอื่นๆของอลิซอีกนะคะ