“ขอบคุณครับ” คุณพูด ขณะรับหนังสือพิมพ์จากพนักงานรถไฟคุณมีความสุภาพแบบที่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นเสมอ

พวกเขาเหล่านั้นไม่รู้เลยว่า คุณน่ะตัวแสบ

คุณน่ะ ขี้หงุดหงิดและขี้รำคาญจะแย่

แสนเอาแต่ใจ

แต่คุณที่ยิ้มแย้มและหัวเราะให้ผม

คุณที่ตักเตือนให้ผมสวมเสื้อผ้าหนาๆ

ดูแลผมตอนที่ผมเป็นหวัด

เป็นคุณคนที่อ่านหนังสือพิมพ์กรอบเช้าและบ่นพึมพำเรื่องสังคมทุกวันนี้อย่างหงุดหงิด

คุณน่ารักเสมอ

“อ่านหนังสือจะเมารถได้นะ” ผมพูดคุณมองผมตาเขียวแต่ก็ลดหนังสือพิมพ์ลง

เพราะแบบนี้คุณถึงน่ารัก