"ลมเย็นดีจังเลยนะ..." ฉันพูดกับตัวเองในใจ

          ฟิ้วววว เสียงลมจากชั้นดาดฟ้า ดังแผ่วเข้ามาในหูของฉัน

          "ฉันตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม?" ฉันพูดในใจกับตัวเอง "ไปสิ เธอน่ะตัดสินใจดีแล้วไม่ใช่หรอ จะทำอะไรก็รีบทำ" จิตใต้สำนึกในตัวฉันกำลังสนทนาโต้ตอบกัน

          ใช่ ฉันคิดถูกแล้วล่ะ ที่ทำแบบนี้ เพราะถ้ากลับไปก็คงมีแต่จะแย่ลง ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก กลับไปก็มีแต่คนหัวเราะเยาะ มีแต่คนติฉินนินทา ซ้ำเติม ฉันกลับไปก็คงไม่ทันแล้วล่ะ

         นึกถึงวันนั้นเนอะ...วันที่ฉันมีเธอ ฉันมีความสุขมากเลย แต่มันก็ได้หายไป ด้วยการกระทำโง่ๆ ของตัวฉนเอง ฉันขอโทษ ฉันคิดถึงวันนั้นที่เรามีกันและกัน ฉันทำเธอเจ็บปวด ฉันขอโทษที่ไม่กล้าพอที่จะรับผิดชอบ

         ทำไมนะ  ตอนนั้นถึงไม่คิดให้ดีก่อน...สุดท้ายก็ต้องมานั่งอยู่คนเดียว ไม่มีใครเหลียวแล ไม่มีใครช่วยได้นอกจากฉันคนเดียว  ถ้าคนอื่นๆ รู้ ก็คงจะไม่ให้อภัยฉันแน่ ทุกคนคงเกลียดฉันหมด 

        ฉันขอโทษ ฉันขอยอมรับผิดทั้งหมด

ณ  ตึกร้างแห่งหนึ่ง  เวลา  19.30  น.

         มันคงถึงเวลาของฉันแล้ว  ลาก่อนโลกใบนี้  ลาก่อนพ่อกับแม่ เพืื่อนๆ ทุกคน ครอบครัวของฉัน ฉันผิดเอง  เจ้าตัวเล็กด้วยนะ ขอโทษ

         ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าไปที่นั้น  ลมยิ่งตีเข้าหน้าฉันอย่างแรงเลย  รอฉันก่อนนะลม  ฉันกำลังตามเธอไป...