วันนี้ลองกลับมานั่งทบทวนตัวเอง จู่ๆก็นึกถึงคำที่อาจารย์ท่านหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า "อย่าให้ตัวเองรู้สึกว่ารู้อย่างนี้ไม่น่าเลยเรา" อืมมมมอาจารย์ค่า...หนูรู้สึกไปแล้วนะสิ
          เรารู้จักดีว่าความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง มันน่าผิดหวัง และน่าเสียดายแค่ไหน อีกทั้งยังกลับไปแก้ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่จะโทษใครได้นอกจากตัวเราเองที่ไม่คิดให้ดีๆก่อน
          ก่อนที่จะรู้สึก : ตอนนั้นอยู่ในช่วงม.6เป็นวัยที่กำลังซ่าบซ่า สดใสร่าเริงไปกับชีวิตมอปลายและเป็นวัยที่กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยต้องสอบอะไรมากมาย ตัวเราในตอนนั้นขี้เกียจมากไม่เอาอะไรสักอย่าง คิดแต่จะเรียนที่ดีๆเพ้อเจ้อไปเรื่อยแล้วไงล่ะได้แต่คิดไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง สุดท้ายไปสอบที่ไหนก็ไม่ได้สักที่มหา'ลัยที่หวังไว้ก็หลุดมือไป