พวกท่านคงนึกอิจฉาข้าใช่ไหมล่ะ อันที่จริงข้าก็ไม่ได้อยากจะโอ้อวดอะไรมากมายนักหรอกแต่ก็กลัวว่าพวกท่านจะไม่รู้จักข้า ตัวข้าเนี่ยชื่อว่า กบ พ่อกับแม่ข้าก็เป็นคนใหญ่คนโตดูแลหมู่บ้านนี้อยู่ยังไงล่ะ ข้าเลยพลอยสบายไปด้วย วันๆ มีแต่คนมาดูแลไม่ต่างอะไรจากพระราชา

          ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารแสนอร่อย อยู่ดีๆ พ่อกับแม่ก็จะให้ย้ายไปอยู่ที่เมืองใหญ่ ข้าคิดในใจ "เรานี่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดจริงๆ จะได้ไปใช้ชีวิตสุขสบายในเมืองอีก" ข้าตอบรับโดยไม่ทันได้คิด...

          เช้าวันรุ่งขึ้น ข้าออกเดินทางไปยังเมืองใหญ่ที่นั้นช่างสวยงามเกินคำบรรยาย มีทุกสิ่งอย่างที่ทันสมัยและครบครันไม่เหมือนกับที่บ้านสักนิด ขณะที่กำลังชื่นชมเมืองใหญ่อยู่นั้นจู่ๆ ก็มีคนมารับและบอกว่าจะพาไปอยู่ด้วย แหม...คงจะเป็นคนที่พ่อส่งมารับสินะ ช่างรู้ใจซะจริง

          พอมาถึงข้าแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ทำไมที่นี่ถึงซอมซ่อขนาดนี้ไม่เหมือนกับที่ข้าคิดไว้แถมยังไม่เหมือนในเมืองที่เห็นเมื่อครู่นี้สักนิดเดียวไม่เอาแล้วไปดีกว่าสงสัยเขาคงพามาผิดที่ ข้ารีบวิ่งอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่พ้นมือใหญ่ๆ ที่คว้าตัวข้าใส่ในถุง ข้ารู้สึกกลัวมาก ข้าทำได้แค่เพียงร้องไห้และตะโกนหาพ่อกับแม่ให้มาช่วย

          "นี่พ่อหนุ่ม ร้องไปก็ไม่มีใครช่วยหรอก" ป้าที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น "เกิดอะไรขึ้นป้าเขาจะพาเราไปไหน!?" ข้าถามด้วยความหวาดกลัวและตกใจ "เอาไปฆ่าไง เจ้าไม่รู้รึว่าเรานะเป็นอาหารของมนุษย์" ป้ากล่าวกับข้าเป็นครั้งสุดท้าย