ฉันเดินดูหนังสือในร้านเรื่อยๆ จนไปสะดุดตาเข้ากับหนังสือเล่มหนึ่งแค่ชื่อหนังสือก็ทำให้ฉันอยากที่จะหยิบมาอ่านทันที ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ คือแสงสว่างและเป็นที่พึ่งทางใจให้กับฉันได้เป็นอย่างมาก ฉันจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอย่างมั่นใจและนำไปชำระเงินทันที

          เมื่อกลับถึงบ้านฉันรีบหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาอ่านอย่างกระตือรือร้น ฉันค่อยๆอ่านที่ละบรรทัดอย่างบรรจง อ่านทุกคำเพื่อไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ฉันอ่านไปยิ้มไปด้วยความรู้สึกที่สุขใจยิ่งนัก

          เมื่อฉันจบหนังสือเล่มนั้นได้สอนฉันว่า...ความฝันเป็นเรื่องที่สำคัญต่อชีวิตเราแต่อย่าไปฝืนมันมากนักให้ค่อยๆคิด โดยเริ่มจากสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบก่อน เพราะไม่แน่ความชอบนั้นอาจจะเป็นความฝันที่แฝงอยู่ในตัวเราก็เป็นได้ ใครจะรู้อย่าพึ่งไปรีบร้อนนัก บางคนกว่าจะรู้ตัวว่าชอบอะไร อยากเป็นอะไรก็ใช้เวลาเป็นปีๆ ดังนั้นตอนนี้ก็จงมีความสุขกับสิ่งที่เป็นไปก่อน อีกไม่นานเกินรอความฝันของเรามันคงจะค่อยๆเผยออกมา

          ขณะที่ฉันกำลังเล่าเรื่องของตนเองอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น

          "ข้าว่าสิ่งที่ท่านได้พูดไปนั้นช่างทำให้ข้ามีกำลังใจยิ่งนัก แต่ข้าก็คงจะไม่นิ่งนอนใจแน่อย่างไรเสียข้าก็คงต้องลองในสิ่งที่ข้าอยากทำต่อไปเรื่อยๆ ถึงไม่มีใครอ่านข้าก้ไม่เป้นไร ข้าเชื่อว่าสักวันหนึ่งจะต้องมีคนที่ข้าคู่ควรจะไปอยู่ด้วย ข้าเชื่อ...สิ่งนั้นจะต้องมาในเวลาที่เหมาะสม"

          ฉันยิ้มและพูดในใจว่า "ข้าก็เชื่อเช่นนั้น แล้วท่านอื่นๆล่ะพวกท่านเชื่อเหมือนข้าหรือไม่"