ไม่กี่วันก่อนเดินทาง เสียงเคาะประตูเรียกกลางดึกปลุกเขาให้หลุดจากภวังค์ ตอนนั้นเขากำลังกระดกเบียร์พอชอึกสุดท้ายจากกระป๋องพร้อมกับเขียนเนื้อเพลงรักรันทดลงสมุด 

“แดนนี่”

เพลงของเขายังไม่เสร็จ พระอาทิตย์กำลังจะแตะขอบฟ้าในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แดเนียลดันแว่นสายตาขึ้น วางปากกาในมือลง นึกฉงนว่าคนที่อยู่หลังบานประตูมีอะไรสำคัญนักในเวลานี้

ดูเหมือนเธอจะเพิ่งกลับมาถึงบ้าน เขาเดาจากชายเสื้อเชิ้ตที่หลุดลุ่ยออกจากกางเกง “มีอะไร” ชายหนุ่มถาม เด็กสาวยืนพิงไหล่กับกำแพงทางเดิน เธอหลับตาในทีแรกแต่พอได้ยินเสียงเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเธอวาววับสะท้อนกับแสงไฟในห้องมากกว่าปกติ ราวกับมีน้ำวิ่งวนอยู่ในนั้นตลอดเวลา “เธอดื่มมาเหรอ” 

เธอไม่ได้ตอบ “ขอเข้าไปหน่อย” 

และก็ไม่ได้รอให้เขาตอบเช่นกัน อลิสาเดินเซซ้ายเซขวาไปนั่งลงกับพื้นห้อง เธอเหยียดขา เอาหลังพิงเตียง เห็นอย่างนั้นแดเนียลจึงได้แต่ปิดประตูและเดินตามเข้ามา บางทีเขาก็คิดว่าตนตามใจเธอมากเกินไปจนเคยตัว แต่พอถึงคราวจะต้องปฏิเสธเธอ เขาก็ไม่เคยทำได้เลยไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร 

“ว่ายังไง” 

“วันนี้พี่กินยาหรือยัง” 

เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “กินแล้ว” แดเนียลมีโรคประจำตัวตั้งแต่เกิด เขาต้องกินยาทุกวันเป็นกิจวัตร “เธอมาเคาะห้องพี่กลางดึกเพื่อถามว่ากินยาหรือยังเหรอ” 

“เปล่า” เธอเม้มปาก ดูลังเล แต่สุดท้ายพูดออกมา “ครั้งนี้พี่ไปนานแค่ไหน”

แดเนียลเองก็เริ่มมึนหัวเพราะเบียร์เหมือนกัน ร่างสูงเดินมานั่งบนเตียงใกล้ ๆ กับเธอ ฟูกยุบลงตามน้ำหนัก เด็กสาวเอนตัวไปพิงขาเขาแทนก่อนจะโน้มศีรษะไปพิงที่หัวเข่า บางทีเธอก็ทำตัวเหมือนแมวเวลาที่เอาหัวถูเจ้าของไปมาจนเขานึกขำ

“คิดถึงเหรอ” เขายิ้ม ถามเชิงหยอกล้อ

เธอพ่นลมหายใจเหมือนประชดตามคาด เอาศีรษะตัวเองโขกกับเข่าเขาเบา ๆ “ตาบื้อ” 

การทัวร์คอนเสิร์ตหนึ่งครั้งกินระยะเวลานานอยู่ทีเดียว เขาต้องทำงานและเดินทางไม่หยุด มันคือสิ่งที่ต้องแลกมาหากอยากทำในสิ่งที่รัก

“เดือนนึง” เขาตอบ “อาจจะนานกว่านั้น”

“ฉันเพิ่งมาอยู่ด้วยพวกพี่ก็ไปซะแล้ว” 

“ทำยังไงได้ ก็งานพี่เป็นแบบนี้นี่นะ” 

อลิสาเปลี่ยนมานั่งหันหน้าเข้าหาเตียง เธอกำลังเสียการทรงตัวจึงต้องพิงตัวเองกับบางอย่างอยู่ตลอดเวลา 

“หัวฉันหนักมาก เหมือนมีก้อนหินอยู่ในนี้ พี่รู้จักศิลาจารึกไหม มันอยู่ในหัวฉันล่ะ” เธอชี้ที่ขมับ บางทีก็พูดคำศัพท์แปลก ๆ ที่อยู่ในหนังสือหรือพูดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “ฉันปวดหัวเหมือนจะตายเลย” 

“เธอไม่ตายหรอก” เขาเอามือลูบผมเธอ 

“ถ้าฉันเผลอหลับแล้วตายไปเลยล่ะ” 

“เธอไม่ตายหรอก” เขาเอ่ยซ้ำ “อย่างน้อยพี่ก็ไม่ยอมให้เธอตาย”

“เก่งมาจากไหนกัน” เด็กสาวเอาหน้าซบลงกับผ้าห่ม เธอถอนใจยืดยาวอีกครั้ง จากนั้นลมหายใจก็เริ่มสม่ำเสมอ ตอนแรกแดเนียลนึกว่าเธอเผลอหลับไปแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงอู้อี้ดังขึ้น “ไม่อยากให้พี่ไปเลย…” 

เขากะพริบตา อลิสาไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ เธออ่อนไหวแต่ปากแข็ง มักจะไม่พูดอะไรตรงไปตรงมาแต่จะใช้วิธีเสียดสีแทน 

“อลิสา” เขาก้มลงเรียกเมื่อเห็นว่าเธอเงียบไปพักใหญ่ มือที่ยังคงวางอยู่บนศีรษะเธอใช้ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ ให้รู้สึกตัว “ลิซ”

“พี่ก็จะทิ้งฉันไปเหรอ แดน” 

เธอเงยหน้าขึ้นสบตา ชายหนุ่มชะงัก ไม่รู้ว่าดวงตากลมทัั้งคู่ที่แวววับเหมือนมีน้ำวนอยู่ตอนนี้เป็นเพราะความเมามายเหมือนทีแรกหรือเป็นเพราะอย่างอื่น เธอถามคำเดิม “พี่จะทิ้งฉันไปอีกคนใช่ไหม” 

เรื่องราวในอดีตของเด็กสาวปรากฏขึ้นในความทรงจำเลือนลาง แผลเป็นของเธอ แผลเป็นของเขา แดเนียลรับรู้ในสิ่งที่เธอกลัว รวมถึงสิ่งที่ตามหลอกหลอนเธอ 

“พี่ไม่มีวันทิ้งเธอ” เขาบอก

ก่อนจะหลับไป อลิสาพูดออกมาอีกครั้งราวกับว่ามันอยู่ในจิตใต้สำนึกส่วนที่ลึกที่สุด เสียงของเธอเบาหวิวเหมือนกระซิบแต่แปลกที่ดังก้องอยู่ในหัวเขา วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนหัวใจที่เคยเต้นแรงกระเด็นหลุดจากอกและกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ 

“คนที่ฉันรักทิ้งฉันไปเสมอเลย”

ภายในของชายหนุ่มร่ำไห้ เหมือนมองเห็นบางสิ่งร่วงลงและแตกสลายต่อหน้าต่อตาแต่ไม่รู้จะประกอบกลับไปอย่างไร เขาอับจนหนหาง 

แดเนียลทำเพียงแค่อุ้มเธอขึ้นบนเตียง ห่มผ้า กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานเช่นเดิม คืนนี้คงเขียนเพลงต่อไม่ได้ เขาเก็บสมุดใส่ลิ้นชัก ยอมแพ้

เขาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ตอนที่สะลึมสะลือทุกอย่างมืดสนิท เขารู้สึกเหมือนได้รับสัมผัสแผ่วเบาบางอย่างบนหน้าผากและดวงตาทั้งสองข้าง ยามรุ่งสางเขาตื่นขึ้น เริ่มมีแสงอ่อน ๆ จากช่องหน้าต่างเข้ามาวาดลวดลายที่พื้นและผนัง แว่นตาที่เคยใส่กลับอยู่บนโต๊ะ ข้างกันมีพวงกุญแจรูปใบโคลเวอร์วางอยู่ด้วย ผ้าที่เขาห่มให้เธอเมื่อคืนอยู่บนตัวเขา แต่อลิสาไม่ได้อยู่ในห้องเขาแล้ว