“พี่สูงสองเมตรแต่หั่นฟักทองไม่ได้นี่นะ” อลิสาเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากยอมทนมองเขาทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ อยู่นาน ดูเหมือนจะระอาเต็มทน “หลบไปเลย” เธอดันเขาไปด้านข้าง อันที่จริงเป็นเขาเองนั่นแหละที่ยอมขยับออกตาม เพราะดูจากขนาดตัวเธอก็คงไม่มีแรงพอจะเคลื่อนตัวเขาได้อยู่แล้ว 

เมื่อเย็นเขาเห็นเธออุ้มฟักทองขนาดเท่าแมวส้มตัวอ้วน ๆ เข้ามาในบ้าน ตอนแรกเขานึกว่าเธอจะเอามาแกะสลักเป็นโคมไฟสำหรับวันฮาโลวีนที่กำลังจะถึง แต่สุดท้ายคนประเภทไม่นิยมงานรื่นเริงอย่างอลิสาก็เลือกจะเอามันมาทำซุปฟักทองแทน ก็สมแล้วกับที่เป็นเธอ แดเนียลยืนมองสิ่งมีชีวิตความสูงเท่าอกตนกำลังใช้ปลายมีดแทงฟักทองก่อนจะหักข้อมือแล้วตัดลงเป็นทางยาว จากนั้นก็ใช้สันมีดคว้านเอาเม็ดออกอย่างคล่องแคล่ว ให้ตายเถอะ ชาติที่แล้วเธอคงเกิดมาเป็นนักฆ่าไม่ใช่นักเขียน เขาเห็นแล้วเสียวนิ้วแทน

“เธออยากให้พี่ช่วยอะไร--” 

“ช่วยไปนั่งรอที่โต๊ะ ขอบคุณ” 

ไร้เยื่อใยเสียจริง

“ช่วงนี้เธอไม่ได้ไปสำนักพิมพ์บ้างเหรอ”  

“ไม่อะ ฉันเขียนงานที่บ้านดีกว่า” เธอว่า “วันนี้พี่ก็ไม่ได้เข้าสตูดิโอนี่”

“ไปพรุ่งนี้น่ะ” 

“ดีเลย จะได้ทำไปเผื่อเบนจี้ด้วย”

เขาหวังว่ายัยจอมเซ่อซ่าจะไม่เฉือนนิ้วตัวเองเข้าให้ เธอซุ่มซ่ามแต่ชอบทำอาหาร ไม่ใช่ เธอซุ่มซ่ามแต่ชอบทำอะไรก็ตามให้ตัวเองเลือดตกยางออก ครั้งหนึ่งเธอเคยปีนต้นไม้ไปช่วยลูกแมว สุดท้ายก็โดนกิ่งไม้ขูดขาจนเป็นแผลเป็นยาวเกือบเท่าไม้บรรทัด อลิสาที่ตอนนี้อายุยี่สิบห้าคงไม่ต่างจากอลิสาตอนอายุสิบหกที่เขาแรกรู้จักเท่าไรนัก บนตัวของเธอมักจะมีแผลหรือรอยช้ำที่อธิบายไม่ได้ว่ามาจากไหน

“ทำอะไรกัน” 

“ซุปฟักทอง” เธอตอบ “วันก่อนเคนไปเก็บมาจากสวนก็เลยเอามาฝาก”

“เคน?” 

“เคนที่อยู่ข้างบ้านเราไง พี่ก็จำไม่ได้เหรอ” 

ตอนที่อุ้มฟักทองเข้ามาเธอพูดว่าอะไรนะ เคน ไอ้หนุ่มข้างบ้าน เขาปลูกฟักทอง เขาเป็นจิตรกรที่เคยจ้างเธอเขียนคำประกอบนิทรรศการ เธอก็เคยจ้างเขาวาดภาพประกอบลงหนังสือให้ เขาอยู่ละแวกนี้ เขาเป็นเพื่อนเธอ เหรอ แดเนียลไม่เห็นจะจำได้ มาร์คก็ดูจะจำไม่ได้

มาร์คส่ายหน้า เดินมาล้างมือก่อนจะเอาฟักทองไปจัดการเอง ส่วนอลิสาเปลี่ยนไปหั่นหอมหัวใหญ่เป็นชิ้นเล็ก ๆ นั่นทำให้แดเนียลรู้สึกไร้ประโยชน์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“โอ๊ะ!” 

เสียงมีดกระทบเขียงดังขึ้น แดเนียลหันขวับ แต่เมื่อเห็นว่ามาร์คไม่ตกใจนักก็คลายกังวลลง อลิสายิ้มแหยแก้เขิน นิ้วของเธอยังอยู่ดี เพียงแต่หอมหัวใหญ่ส่วนหนึ่งหล่นกระจายลงทั่วพื้น และนั่นคงเป็นหน้าที่ของคนไร้ประโยชน์อย่างเขาที่จะต้องเก็บกวาด

“ระวังหน่อย” มาร์คบอกด้วยเสียงราบเรียบเหมือนกับชินแล้ว “ถ้านิ้วขาดพี่ไม่มีปัญญาต่อกลับให้เธอนะ”

คืนนี้เกล็นกลับมาถึงบ้านพร้อมกับสเต็กเนื้อริบอายจากร้านประจำสี่ที่ มาร์คกำลังเตรียมพาสลีย์สำหรับโรยหน้าซุป อลิสาเอาวัตถุดิบทั้งหมดที่ปั่นละเอียดแล้วยกขึ้นเตา ส่วนแดเนียล หลังจากเก็บกวาดซากอารยะที่อลิสาทำทิ้งไว้ เขาเอาขนมปังโฮลวีตเข้าเครื่องปิ้งและจัดโต๊ะอาหารให้ดูดีที่สุดเท่าที่ความสามารถจะอำนวย 

“ทำอะไรเหรอ” เกล็นถามหน้าซื่อ ทำจมูกฟุดฟิดขณะเดินเข้ามาในครัว

มาร์คตอบ “ซุปฟักทอง”