ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ามันอยู่ที่ไหน เพราะคนที่รู้ ก็ไม่สามารถมาบอกอะไรเราได้

เพราะร้านนี้ชื่อว่า ร้านชำของคนอยากตาย

ฉันมาถึงร้านนี้ได้อย่างไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เดินเข้าไปในร้านแล้ว ข้างในตกแต่งด้วยสีหม่นทึม มีชั้นวางของที่มีทั้งอาวุธ ขวดยา และของแปลก ๆ อีกมากมาย ผู้หญิงแสนสวยยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์
"คุณลูกค้า อยากตายแบบไหนดีคะ" เธอถามด้วยรอยยิ้มสดใส

ฉันนิ่งอึ้งไป
"ถ้าอยากตายแบบศพสวย ๆ ต้องนี่เลยค่ะชุดรมแก๊ส แต่แพงหน่อยนะคะ หรือจะใช้วิธีบ้าน ๆ อย่างเชือกนี่ก็ได้ค่ะ หรือถ้าชอบของมีคมก็เชิญด้านนี้นะคะ" หญิงสาวพร่ำพรรณาถึงสินค้าของตน
"พักนี้ยาพิษก็เป็นที่นิยมนะคะ มีหลายแบบด้วย ทางเราคิดค้นให้มีรสชาติที่รับประทานได้ง่ายด้วยนะคะ"
คำพูดลอยผ่านหูไป ฉันอยากตายจริง ๆ หรอ

ฉันชี้ลูกอมสีสวยในโหล หญิงสาวยิ้มแป้น "อันนี้น่ารักนะคะ สินค้าใหม่ ทันทีที่ลงท้อง มันจะทำลายเนื้อเยื่อทุกอย่างเลยล่ะค่ะ ไม่ถึงห้านาทีก็ .." เปาะ! หญิงสาวดีดนิ้ว "ตายทันทีเลยค่ะ" หญิงสาวเข้ามากระซิบข้างหู

"ตกลงเอาอันนี้นะคะ?" หญิงสาวถาม
ฉันพยักหน้า อยากไปให้พ้น ๆ จากที่นี่ ฉันเริ่มกลัว

"ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ หวังว่าจะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีก" หญิงสาวฉีกยิ้ม
ฉันเดินออกมา หันไปมองอีกทีร้านก็หายไปแล้ว

ฉันกลับมาบ้าน วางลูกอมลงบนโต๊ะ ล้มลงบนเตียงแล้วร้องไห้

ฉันเพิ่งถูกรีไทร์

ความผิดของฉันเอง ฉันจะไม่โทษใครหรืออะไร ทางเดียวคือฉันควรหายไป

ฉันยังไม่ได้บอกแม่หรือคนรู้จัก เพราะพวกเขาคงจะผิดหวังในตัวฉัน

ฉันร้องไห้จนผล็อยหลับไป สักพักฉันก็ตื่นขึ้นมา

ลูกอมที่ฉันซื้อมาวางอยู่ข้างตัวฉันได้อย่างไรไม่รู้  ฉันไม่ได้สนใจจะคิดหาคำตอบ

ฉันแกะเปลือกแล้วกิน 

ลาก่อนโลกใบนี้

ฉันได้ยินเสียงน้องเล่นไวโอลิน บทเพลงที่คุ้นเคย

'ไว้เราจะไปเล่นในวงออเคสตราให้ได้เลย' ความมุ่งมั่นที่ปรากฎขึ้นจากภาพในวัยเยาว์
ฉันบ้วนลูกอมทิ้ง พอดีกับสายลมเย็นเฉียบที่พัดเข้ามาในห้อง

"สินค้าของเราไม่ได้คุณภาพสินะคะ ทางร้านเราจะรับผิดชอบเองค่ะ" หญิงสาวเจ้าของร้านชำโผล่มาในห้องฉันได้อย่างไรไม่รู้ เธอยิ้มให้ฉัน ฉันถอยหนี แต่ผู้หญิงคนนั้นเร็วมาก ในมือเธอมีมีด และเธอพุ่งตรงเข้ามาหาฉันและแทงเข้าที่ลำคอ ...เจ็บ ฉันพยายามดิ้นแต่ถูกแทงซ้ำที่เดิม ตาของฉันพร่าพราย เลือดสดหลั่งริน 

ฉันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

ภาพสุดท้ายคือสีแดง สีแดงเต็มไปหมด และมีดในกำมือของฉัน