นี่เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญ

ฉันไม่สามารถเรียนจนจบได้ มันเป็นความผิดของฉันเอง

ในมือฉันมีใบรับรองแพทย์ ฉันขยำแล้วปามันทิ้งไป สิ่งที่นำไปส่งมีแค่ใบลาออกจากการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเท่านั้น

ฉันไม่ได้เป็นนักศึกษาอีกแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงที่จบแค่ม.6 เรียนไม่จบมหาวิทยาลัย

อารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คำพูดหมอไหลผ่านหูแล้วลอยไปในอากาศ

คิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้บรรยากาศดูทึม ๆ กว่าที่เคย

ฉันกลับไปที่หอพักเพื่อเก็บของของตน

ฉันเก็บของใส่กล่องทีละกล่อง น้ำตามากมายรินไหล

เลคเชอร์ที่เคยจด ลายมือไก่เขี่ย ภาพประกอบเลคเชอร์ที่ไม่เกี่ยวข้องกัน ฉันรีบโยนมันลงกล่องแล้วปิด

เอาล่ะ ฉันแพ้แล้ว ไหนล่ะ 

รอวันนี้อยู่ไม่ใช่หรอ รอวันที่จะซ้ำตอนฉันล้ม

ฉันพูดเบา ๆ 

เงาร่างสีดำค่อย ๆ ปรากฎขึ้นมา หน้าตาของมันเหมือนฉันทุกประการ เว้นแต่ว่าเมื่อมันเดินไปทางไหน ที่แห่งนั้นจะมืดลงไปทันตา

ราวกับเป็นผู้นำพาความมืดและความสิ้นหวังไปมอบให้ทุกสิ่งที่มันพบเจอ

เงาแสยะยิ้ม ดวงตาดำขลับเบิกกว้าง มันพุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว

ฉันยิ้มกว้าง ปีนขึ้นไปบนระเบียงห้องซึ่งอยู่ชั้นที่สูงที่สุดของตึก ก่อนจะทิ้งตัวลงมา

เสียงหัวเราะดังไปทั่วบริเวณ