เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมลูกไม่ได้กลับบ้านตั้งหลายเดือน อยู่นู่นแม่หวังว่าจะกินอิ่มนอนหลับเหมือนที่นี่นะ วันนี้แม่ไปตลาดเห็นกับข้าวที่ลูกชอบ แม่ก็อดซื้อกลับมาไม่ได้ พอถึงบ้านแล้วแม่เลยยิ่งรู้ว่ายิ่งกินแม่จะยิ่งคิดถึงมากขึ้นไปอีก เห็นบ่นว่าเรียนหนัก สอบเยอะ ค่อย ๆ อ่าน ค่อย ๆ ทำไปทีละงานนะจ๊ะ ทำให้เต็มที่แม่เชื่อว่าเราทำได้ คราวก่อนมีหนังสือมาส่งที่บ้านจ่าหน้าซองเป็นชื่อลูกแม่คิดว่าน่าจะเป็นหนังสือ สั่งอะไรมาอีกน่ะเรา แล้วก็มาบ่นกับแม่ว่ากระเป๋าแบน ก็เล่นป๋าซื้อมาบ่อยแบบนี้ จะมีเงินพอไหมเดือนนี้ แม่ไม่อยากจะเดาเลย แล้วหนังสือที่ซื้อไว้คราวที่แล้วนี่อ่านหมดหรือยัง หื้ม

สิ้นเดือนนี้จะได้กลับบ้านไหมอยากกินอะไรก็บอกแม่นะ ไว้ถึงวัน แม่จะทำเตรียมไว้ให้

แม่ดูหนังเรื่องที่เราบอกแล้วนะ แม่ว่ามันสนุกดีไม่อยากจะเชื่อว่ามนุษย์เราจะรักกับระบบสั่งการได้ ไม่สิ ไม่ใช่แม่ไม่เชื่อเพียงแต่ว่าพอแม่คิดว่ายิ่งหาคำตอบเท่าไหร่ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เพราะอะไรเหตุผลต่าง ๆ มันก็จะยิ่งวิ่งไกลออกไป มันน่าตลกที่เหมือนกลายเป็นมนุษย์เสียเองที่หลงใหลไปกับสิ่งที่เราสร้างขึ้นมา แต่มันน่าชื่นชมที่เขารู้ตัวและพร้อมจะยอมรับมัน แม่ว่าเพลงตอนที่อยู่ชายทะเลนั่นเพราะดี เขาแต่งเพลงเพราะเหมือนกันนะเนี่ย หรือจะจริงที่ว่าหัวใจของเรามันจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

แม่ตุ๋นกระดูกหมูทิ้งไว้อยู่ต้องไปดูสักหน่อย กลับมาแม่จะทำให้เรากินอีกที กินข้าวบนโต๊ะที่ไม่มีลูกนั่งอยู่ด้วยนี่มันเหงาจริง ๆ เกือบปีแล้วสินะที่ได้เจอกันเดือนสองเดือนครั้ง เลี้ยงมาตั้งนาน แม่มาเหงาตอนเราไม่อยู่ซะได้ ตั้งใจเรียนนะลูกไม่ต้องเครียดกับมันมากเกินไป เอาพอดี ๆ พอเนอะ แค่ตั้งใจก็พอแล้ว สู้ ๆ จ้ะลูกรัก

                                                                                                                8:29-8:31PM

.

(เขียนเกินเวลาด้วยความคิดถึง)