พูดคำนี้อาจจะฟังดูแปลก ๆ ไปหน่อย แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นคำที่เหมาะที่สุดแล้ว

ไม่ได้เข้ามาเขียนในนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ เทอมนี้ช่างเป็นเทอมนี้หนักหน่วงเหลือเกิน แต่ก็พยายามให้กำลังใจตัวเอง ด้วยคำว่า "เดี๋ยวมันก็ผ่านไป" แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนั้นจริงไหม... คงจริงแหละ สู้ (อีโมติค่อนร้องไห้)

เข้าหน้าเว็บมินิมอร์พร้อมกับการได้รับแจ้งเตือนความรู้สึกหนึ่งอัน ยอมรับว่าตกใจ นี่เป็นครั้งแรก(และอาจเป็นครั้งสุดท้าย) แล้ววันนั้นก็บ่นเรื่องเรียนเหมือนกันกับวันนี้ ชีวิตช่วงนี้จะหนีเรื่องนี้ไปได้อย่างไร เซอร์เรียลแต่จริง

พอพูดถึงวิชาเรียน ก็นึกถึงงานที่ได้รับ ฮา มันช่างทรมานใจเสียจริง เคยมีพี่บอกว่าให้รักมัน จะได้ทำมันได้ แต่กลับไม่เป็นงั้นแฮะ กลับเกลียดมันแทน แล้วอย่างนี้จะได้จริงไหมหนอ

แอบตั้ง challenges การเขียนเล่น ๆ กับเพื่อนด้วย ไว้รอดูกันว่าจะทำได้จนจบไหม

กลับมาแล้วนะ

แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะอยู่แบบนี้ได้ถึงเมื่อไหร่

ยิ้มรับดวงจันทร์ พร้อมรับแสงอาทิตย์แล้ว

ยังไงก็สู้ ๆ