วันเวลาแห่งความทรงจำไหลย้อนกลับมา ต้องพิมพ์คำนี้อีกครั้ง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ... นี่เราไม่ได้เขียนมากี่วันแล้ว คิดถึงจัง

จู่ ๆ วันนี้อ่านหนังสือออกเสียง แล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเคยทำแบบนี้มาก่อน

ตอนไหนกันนะ มีเสียงดังคิดมา ปิ๊ง!

ตอนประถมฯ...

ไปโรงเรียนแต่เช้า เอากระเป๋าไปวางบนห้อง ลงมาห้องประชุม เปิดไมค์ ต่อแถวเตรียมอ่านหนังสือ จำได้ไม่ชัดนักว่าเรียกว่าอะไร หันไปถามพี่ พี่บอกว่า “นักอ่านรุ่งอรุณ” ก่อนหน้านี้ก็คิดถึงคำนี้สงสัยจะเป็นชื่อนี้จริง ๆ

อบอุ่นอย่างประหลาด ตอนนั้นอ่านอะไรบ้างนะ นิทานอีสป เรื่องสั้น หนังสืออะไรอีกนะ เลือนราง...

ผ่านมาตั้งหลายปี เพิ่งมาเด่นชัดตอนนี้ซะได้เลยทำให้มองย้อนกลับไป เราชอบอ่านตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ตอนประถมฯเหรอ แต่ตอนมอต้นก็ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเป็นเล่มมอปลายก็อ่านประปราย อาจจะเก็บสะสมมาหรือเปล่านะ

พอลองมาคิดดู อาจจะเป็นตั้งแต่ตอนนักอ่านรุ่งอรุณที่ปลูกเมล็ดพันธุ์บางอย่างไว้แบบไม่รู้ตัวพอมาถึงวันนี้หลงรักการอ่านเข้าอย่างจัง พอเริ่มอ่าน ก็ขยายกว้าง แผ่อาณาเขตออกไปอีก ปีที่แล้วอ่านแนวนี้ ปีนี้ได้เจออีกแบบ ดีใจเหลือเกิน

การอ่านกลายเป็นส่วนหนึ่งไปแล้วไม่มากก็น้อย ชอบเวลาที่ตัวเองรู้สึกว่าตัวหนังสือกำลังไหลเวียนอยู่ในตัว อิ่มเอม คิดถึงแต่ก่อน อาจเป็นเพราะตอนนี้กำลังทุกข์ แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่างต้องก้าวต่อ สู้ ๆ สนุกกับมันอีกครั้ง ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ถึงจะเว้นช่วงนานแต่จะพยายามขุดตัวเองมานั่งเขียนต่อให้ได้  ไว้เจอกันใหม่นะ ด้วยรัก