ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่า ผมยังคงนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ้คตัวเดิม เปิดหน้าเว็บไซต์เดิม ๆ แต่ก่อนหน้านั้นผมรอคอยให้เครื่องเปิดติดประมาณเกือบชั่วโมง 

วินาทีนั้นใจผมหายแวบ อยู่ ๆ ก็ดันเปิดไม่ได้ นี่มันบ้าเกินไปแล้ว อยากจะเอาหัวทุบคอม(แต่ช้าก่อน)

ผมยังมีงานอีกมากที่ต้องใช้มัน ดังนั้น ผมจึงภาวนา เฝ้าบอกตัวเองว่า ใจเย็น ๆ ช้า ๆ ช้า ๆ อย่ารีบร้อนเกินไป ผมจึงปิดไฟและเข้านอน ....

ยัง ยัง ยัง ผมหลอกเล่น ทำไงได้ ก็ได้แต่รอ

นอกจากโน้ตบุ้คจะเปิดช้าแล้ว ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองช้าไปด้วย หลาย ๆ วันมานี้อารมณ์ดาวน์ อันดำดิ่งของผมจมลงไปลึกกว่าที่เคย อาจจะด้วยสารเคมีบางอย่างในสมอง หรืออาจจะเป็นเพราะตัวผมเองนี่แหละ จะหาทฤษฎีมากมายมาอธิบายทำไมในเมื่อผมไม่เข้าใจมันเลยสักอย่าง แค่บางครั้ง ผมรู้สึกอยากชัตดาวน์ตัวเองเหมือนกับคอม อยากพักจิตพักใจสักวันสองวัน อยากให้พร้อมและถึงเวลาถึงใช้ 

แต่นี่น่ะเหรอ ไม่เลย ผมต้องเปิดเครื่องตลอดเวลา ชีวิตช่วงนี้จะไม่ใช่การปล่อยผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ แต่ผมก็ทำไปแล้ว (เอากับมันสิ) หรือผมจะอยู่กับตัวเองมากเกินไป เสียงข้างในมันเลยดังมากกว่าที่เคย ใช่... ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ 

โอเค ๆ งั้นผมจะไปนอน ขอพักแบบไม่เจอตัวเอง(แต่ไปเจอในฝัน)สักหน่อย

ผมอยากเดินออกไประเบียงดูพระจันทร์นะ แต่เหมือนเวลาจะเร่งผมซะแล้ว

ไว้พรุ่งนี้ มาเจอผมใหม่นะ 

ผมหวังว่าคุณจะมา

.

.

.