ฉันเป็นม่าย ถูกสามีทิ้งไปหาผู้หญิงใหม่ที่สวยกว่า เด็กกว่าและมอบเพศรสที่ดีกว่า

ฉันอาศัยอยู่ด้วยเงินของสามี โชคดีของฉันที่เขายังส่งเงินเหลือๆของเขามาให้ฉันใช้ทุกเดือน

ฉันไม่รู้จะทำอะไร จึงได้แต่นอน นอน นอน และนอน

ไม่มีวันไหนที่ฉันตื่นก่อน 11 โมง ‘คุณนายตื่นสาย’ฉันเรียกตัวเองว่าอย่างนั้น

กิจวัตรประจำวันของฉันไม่มีอะไรมาก ตื่นขึ้นมา ล้างหน้าแปรงฟันทำอาหาร ดูทีวี คุยกับเพื่อนในกลุ่มไลน์ที่นับวันจะยิ่งทวีความเยอะขึ้นเรื่อยๆ(แน่นอนว่าฉันไม่เคยตื่นมาตอบข้อความประเภทสวัสดีวันอังคาร ขอให้เป็นวันที่สดใสอะไรทำนองนั้นเลย) กิน และล้มตัวลงนอน

ฉันออกจากบ้านแทบจะนับครั้งได้ และมักจะเป็นวันที่ 1 และ 15ของทุกเดือนเพื่อซื้อของใช้เข้าบ้านจากห้างสรรพสินค้าในละแวกใกล้เคียงซื้อของแบบเดิม ผลิตภัณฑ์ยี่ห้อเดิม จำนวนเงินเท่าเดิม

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนเดิมในทุกๆ วัน

ฉันคิดว่าฉันพอใจกับชีวิตแบบนี้เหมือนกันนะ ไม่สิฉันถูกทำให้พอใจกับสภาพแบบนี้เสียมากกว่า

เมื่อก่อนฉันเป็นคนขยันทำงานคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาก็ไม่แพ้ผู้หญิงคนไหนฉันตกลงปลงใจกับผู้จัดการแผนกที่ตามจีบฉันมานานหลายปี “คุณไม่ต้องทำงานหรอกอยู่บ้าน ดูแลบ้านให้ดีก็พอ ผมจะเลี้ยงคุณเอง”หลังจากนั้นฉันก็เซ็ตโปรแกรมของตัวเองใหม่ ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีตื่นนอนก่อนสามีเพื่อหุงหาอาหาร คอยดูแล เอาใจใส่(และให้เขาใส่ใจเอาในวันที่เครียดกับงาน)

แต่ก็ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วและฉันก็คงจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตนั่นแหละ

ถ้าหากแมวตัวนั้นไม่โผล่ขึ้นมา

มันเป็นแมวลายทาง สามสี หน้าตามอมแมมและผอมโกรกฉันรู้สึกถูกชะตากับมันตั้งแต่แรกพบ วันนั้นฉันทำลายกฎของตัวเองออกไปซื้ออาหารเม็ด อาหารเปียกสำหรับเจ้าแมวที่น่าสงสารตัวนี้ ‘เจ้าลาย’ฉันเรียกมันแบบนี้ นานวันเข้า มันค่อยๆ ขยับขยายจากแมวนอกบ้านเข้ามาอยู่ในบ้านได้สำเร็จ กลายเป็นอีกหนึ่งสมาชิกของบ้านนี้ไปโดยปริยาย

เจ้าลายเติบโตเป็นแมวอ้วนพี ขนนุ่มลื่นมันชอบมาคลอเคลียและนอนตักฉันเวลาดูทีวี ชอบมาปลุกฉันให้พามันออกไปเดินเล่นตอนเช้าๆแต่ก็นั่นแหละ เมื่อความเป็นเจ้าของเริ่มมีมากขึ้น ฉันไม่อยากให้มันออกไปข้างนอกกลัวโดนหมากัดบ้างล่ะ กลัวโดนรถทับตายบ้างล่ะ

“ที่ทำเนี่ย เพราะว่าฉันรักแกนะเจ้าลาย ไม่อยากให้แกเป็นอะไรไป”ฉันพูดกับมันเสมอเวลามันร้องให้พาออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะฉันไม่มีทางยอมให้มันออกไปอีกแล้ว

เจ้าลายเปลี่ยนไป กอดของมันไม่อุ่นเหมือนเดิมใบหน้าระรื่นของมันหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัดสายตาจับจ้องไปที่ประตูข้างนอกอยู่ตลอดเวลา

ฉันควรทำอย่างไรดี?

จะพาไปมันออกไปเดินเล่นดีมั้ย แล้วถ้ามันไม่กลับมาอีกเลยล่ะฉันจะทำอย่างไร จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไรก็ในเมื่อชีวิตทั้งชีวิตของฉันมีแค่มันที่อยู่ด้วยกันฉันจะไม่ยอมให้เจ้าลายหนีไปไหนเด็ดขาด

แต่ฉันก็ไม่อาจยื้อยุดกับความเป็นจริงได้

เจ้าลายหายตัวไปในคืนก่อนวันปีใหม่ ไม่มีเสียงตอบรับเวลาฉันร้องอาหารที่ให้ไว้ไม่พร่องลงไปเลย

มันหายไปไหนกันนะ มันจะจำทางกลับมาได้ไหม มันจะเป็นตายร้ายดียังไง?

ฉันคิดแต่เรื่องตัวเอง มัวแต่สนใจว่าตัวเองจะอยู่อย่างไรโดยไม่มีมีมันแต่ไม่เคยถามมันสักครั้งเลยว่ามันต้องการอะไรกันแน่ฉันอยากขังมันไว้เหมือนกับที่ฉันถูกความเสียใจที่สามีตีจากอยากให้มีคนคอยอยู่เป็นเพื่อน คอยรับฟังและไม่ทิ้งฉันไปเหมือนกับผู้ชายที่เคยสาบานว่าจะรักฉันคนเดียวตลอดไป

ฉันเดินไปที่ที่นอนของเจ้าลาย ลูบไล้ไปที่ผ้าเนื้อนุ่มมันอุ่นกว่าวันไหนๆ

และน้ำตาฉันก็ไหล