มันเป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เขานอนไม่หลับ
ไมโครซอฟต์เวิร์ดยังคงว่างเปล่าเคอร์เซอร์กระพริบ เร่งเร้าให้พิมพ์อะไรสักอย่างลงไปบนหน้าจอ
ถ้าหากพูดได้ มันคงบอกว่า"เขียนอะไรลงไปบ้างเถอะ ฉันเหงาจะแย่อยู่แล้ว"
แต่เขาก็ทำไม่ได้แค่เพียงคำเดียวก็ยังเขียนออกมาไม่ได้

เป็นเรื่องน่าแปลกเหมือนกัน ในโมงยามปกติแค่อยากเขียนเรื่องสั้นสักเรื่อง นั่งคิดสักหน่อยก็สามารถเขียนออกมาได้อย่างลื่นไหล มีชีวิตชีวา และเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง
แต่ตอนนี้ เขานึกอะไรไม่ออก ไม่รู้จะเขียนอะไร
ราวกับลืมวิธีการเขียนไปหมดแล้ว

คนเราจะลืมสิ่งที่เป็นทักษะของตัวเองได้ง่ายดายอย่างนั้นเชียวหรือ?

กระแสความคิดวูบเข้ามาในจิตใจของเขา
แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความคิด
เขายังคงเขียนอะไรออกมาไม่ได้อยู่ดี

นานเท่าใดกันนะ ที่เขาไม่ยอมหลับยอมนอนจนกว่าจะเขียนประโยคแรกที่ตนเองพอใจออกมาได้
แค่เพียงประโยคเดียว เขาเชื่อว่าประโยคที่เหลือจะตามมาราวกับปาฏิหาริย์
แต่เขาก็ยังคงเขียนอะไรออกมาไม่ได้อยู่ดี

เขาดื่มเบียร์ สูบบุหรี่เหมือนอย่างเคยแต่ควันที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในมวลอากาศก็ยิ่งแสดงภาพความสับสนวุ่นวายที่อยู่ในใจให้ออกมาชัดเจนมากขึ้น
เบียร์ก็ขมปร่ากว่าทุกวัน ไม่อร่อยเหมือนที่เคย
และเขาก็ยังเขียนอะไรออกมาไม่ได้อยู่ดี

หากคุณทำงานอยู่กับตัวอักษร การขีดเขียนก็คงรู้ว่าการเริ่มต้นเขียนอะไรขึ้นมาจากความว่างเปล่านั้นยากเสมอ
มันไม่หลักประกันอะไรว่างานชิ้นนั้นจะคลอดออกมาได้อย่างสมบูรณ์หรือเขียนออกมาได้อย่างดีเลิศ
งานเขียนบางชิ้นแท้งไปตั้งแต่อยู่ในหัวของผู้เขียนแล้วด้วยซ้ำ
เขาคิด คิด คิด คิด คิด และคิด
แต่เขาก็ยังเขียนอะไรออกมาไม่ได้อยู่ดี

คิดไม่ออกเหรอ งั้นก็ยิงแม่งเลยสิ สมองโง่ๆ ที่คิดอะไรไม่ออกแบบนี้
ชายหนุ่มคิดอยากจะอัตนิวิบาตรกรรมตนเองให้มันรู้แล้วรู้รอด ชีวิตแบบนี้ไม่ค่าอะไรอยู่แล้ว
นักเขียนที่เขียนงานไม่ได้ ก็ตายไปพร้อมๆ กับตัวอักษรที่ไม่มีวันปรากฏบนโลกนี้มันเสียเลยดีกว่า
แต่เขาไม่มีปืน

ชายหนุ่มพยายามหาวิธีฆ่าตัวตายมากมาย ทั้งกระโดดตึก กินยานอนหลับผูกคอตาย ฯลฯ
แต่นั่นก็ยังไม่ตรงกับความต้องการของเขาสักที
เขาเริ่มเครียด และคิด คิด คิด คิด คิด และคิด
และเขาก็ยังคงคิดไม่ออก

เขาเกลียดการทำอะไรเหมือนคนอื่นเพราะนั่นหมายถึงการไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่มีเสรีภาพทางความคิด เลยทำได้แค่ตามคนอื่นไปวันๆเท่านั้นเอง
“ชีวิตคนเรามีตัวเลือกมากมายแต่สุดท้ายก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับตัวเลือกที่ผู้อื่นบอกว่าดี เราโอดครวญ พร่ำบ่นและวนลูปมันอยู่อย่างนั้น”
เขาเคยเขียนเอาไว้ในความเรียงที่เผยแพร่ในเว็บไซต์เมื่อนานมาแล้วทุกวันนี้เขาก็ยังยืนยันความคิดเดิม
ต้องแตกต่าง แตกต่าง แตกต่าง
และเขาก็ยังคิดไม่ออกว่าจะแตกต่างจากการฆ่าตัวตายที่เคยมีมาได้อย่างไร

แตกต่าง คิด แตกต่าง คิด แตกต่าง คิด แตกต่าง คิด
ความคิดเยอะแยะมากมายตีกันในหัว มันน่ารำคาญจนเขาอยากจะระเบิดมันให้กระจุยๆไปซะจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว
เขาตัดสินใจว่าจะกระโดดตึกตาย โดยการเอาหัวโหม่งลงพื้นเพื่อที่จะให้มันแหลกละเอียดก่อนอวัยวะอื่นๆ ในร่างกาย

ก่อนตาย เขาอยากฝากอะไรให้โลกใบนี้ไว้สักหน่อย เป็นจดหมายลาตายสักฉบับก็คงดี
เขาเริ่มพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ด จากคำ ประโยค ย่อหน้า หน้าแล้วหน้าเล่า
เมื่อเขียนมาถึงประโยคสุดท้าย เขายิ้ม กดเซฟ ปรินต์เอาต์ออกมาอ่านทวน
เขาเริ่มง่วงแล้วสิ