ทำไมผมถึงต้องคิดถึงคุณอีกก็ไม่รู้, ทั้งๆที่เรื่องของเรามันก็จบไปนานแล้วและผมก็ไม่อยากจะเปิดลิ้นชักความทรงจำที่เคยลั่นดาลเอาไว้ขึ้นมาอีก

แต่เราก็เจอกันจนได้

นานแล้วเหมือนกันนะ 2 ปี 4 เดือน กับอีก 17 วันแล้วที่เราต่างแยกย้ายออกจากวงโคจรของกันและกันไม่รู้ว่าคุณยังจะนับวันที่เราเลิกกันเหมือนผมหรือเปล่า

ช่างมันเถอะ นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่

เราไม่ควรเจอกันเลย (ในความเป็นจริงคือผมไม่ควรเจอคุณเองมากกว่า)

นั่นทำให้ทุกๆอย่างที่ผมเพียรพยายามเก็บเอาไว้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพังทลายลงในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาทีผมยังจำรอยยิ้มนั้นได้ดี มันเป็นรอยยิ้มแบบที่คุณเคยมอบมัน (และเคยสัญญาว่าจะ)ให้ผมเพียงคนเดียว

แต่ตอนนี้มันเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว

มันเป็นสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกและนั่นทำให้ผมกระอักกระอ่วนใจเหลือเกิน

บุหรี่มวนเที่ท่าไหร่กันนะ ที่ผมจุดขึ้นมาเพื่อไล่ภาพของคุณให้หายไปแต่ยิ่งพ่นออกไปเท่าไหร่ ควันเหล่านั้นกลับปรากฎเป็นภาพคุณชัดกว่าเดิม ชัดกว่าที่เคยเห็นมาตลอดชีวิต

เบียร์กี่ลิตรกันนะ ที่ไหลเวียนอยู่ร่างกายของผมในตอนนี้ยิ่งดื่มเท่าไหร่ มันก็ไม่เมาจนหลับไปเหมือนเช่นทุกที – ดูเหมือนว่าทุกๆครั้งที่ผมดื่มเพื่อลืมคุณ มันกลับยิ่งทำให้ขอผมแข็งเหมือนเหล็ก

แปลกดีเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน ผมไม่เคยดื่มเบียร์ก็ได้ดื่มตอนที่อยู่กับคุณนั่นแหละ

ยังจำได้มั้ย ตอนที่ผมดื่มเบียร์กับคุณครั้งแรกแล้วอ้วกออกมาอย่างกับหมาคุณหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง แล้วบอกผมว่า “ผู้ชายอะไรกินเบียร์ไม่เป็น”

ความเจ็บใจทำให้ผมฝึกดื่มเบียร์อย่างจริงจังและมันทำให้ผมค้นพบว่าไอ้น้ำยอดข้าวนี้เกิดมาเพื่อผม เราดื่มเบียร์ด้วยกันอีกครั้งและนั่นเป็นครั้งแรกที่เราจูบกัน ผมยังจำได้ถึงรสเบียร์จากปากคุณมันอร่อยยิ่งกว่าเบียร์แก้วไหนๆ ในโลกที่ผมเคยดื่มมาเสียอีกเป็นรสชาติที่ผมอยากดื่มไปชั่วชีวิต

แต่ก็ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

ผมทำได้แต่หลบฉากออกมาอย่างคนแพ้ และเก็บความเศร้านั้นไว้คนเดียว คุณจะเห็นผมมั้ยนะขออย่าให้คุณเห็นผมในตอนนั้นเลย

ผมไม่อยากให้คุณได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลายอย่างไม่มีชิ้นดีอีกครั้ง