กลางคืน, ถนนข้าวสาร, เสียงอึกทึกวุ่นวาย, ชาวต่างชาติ คนไทย คนขายบริการ พ่อค้าแม่ค้าเดินสวน, ความเมามาย, การเสนอขายและเซ็กซ์
                มันเป็นภาพชินตาไปเสียแล้วของถนนแห่งนี้คนแบบเดิมๆ ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ดื่ม ปาร์ตี้ เต้นสุดเหวี่ยง โจ๊กร้อนๆ แก้แฮงค์ผู้ชายที่ออกล่าเหยื่อในผับ หญิงสาวที่รอคอยรักแท้จากชาวต่างชาติพ่อค้าแม่ค้าที่หวังฟันกำไรจากความเหมือนของสินค้าและบริการที่เดินไป 500เมตรก็เจอแบบเดียวกัน
            เหมือนกันไปหมด
            “ยูๆมาสสาจๆ” แผงนวดที่ตั้งวางเรียงราย ชาวต่างชาติชายหญิงนอนผ่อนคลายอิริยาบถรับการนวดฝ่าเท้าและส่วนต่างๆ ของร่างกายพลางจิบเบียร์ไปด้วยอย่างสบายอารมณ์ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกเขาแยกคนไทยกับชาวต่างชาติไม่ออกขนาดเลยหรือ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้หน้าตาอินเตอร์ออกจะบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนอีสานจิ้มข้าวเหนียวจกปลาร้าอยู่ร้านลาบข้างทางแต่เอาเถอะ ผมไม่คิดจะใช้บริการ “มาสสาจๆ” จากที่นี่อยู่แล้ว
            นั่น, สาวประเภทสองคนนี้อีกแล้วเธอจะเดินไปทั่วทั้งซอยพร้อมสายตาที่กวาดหาเหยื่อฝรั่งแก่ๆ เพื่อหยิบยื่นบริการให้บางคืนเธอก็มีผู้ชายให้ควงแขน บางคืนก็ควงขวดเบียร์ย้อมใจกลับไป – ดีกว่าไม่มีอะไรติดมือ, ผมคิด
            กี่ครั้งแล้วนะที่ผมพาตัวเองมายืนอยู่ที่นี่ สิบ ร้อย (แต่คงไม่ถึงพัน) ช่างมันเถอะไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร วันนี้ก็เหมือนกับครั้งก่อนๆ นัดพบปะกับเพื่อนฝูงร่ำดื่มจนเมามาย ก่อนจะเข้าไปซึมซับความสนุกสุดเหวี่ยงจากเสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์จากดีเจระดับเทพที่คลับประจำของพวกเรา
            ยังไม่ถึงเวลานัดผมเดินขึ้นไปที่ร้าน rooftopbar มันเป็นที่ประจำที่ผมชอบไปมันเป็นที่ที่เราสามารถมองเห็นทุกๆ ชีวิตบนถนนเส้นนี้ เบียร์ขวดแรกมาถึงโต๊ะผมจิบเพื่อรับเอาความเมาเข้าร่างกาย รสชาติขมปร่าและเย็นเฉียบเข้าไปกระตุ้นความเซื่องซึมให้เริ่มทำงานผมไม่ได้เป็นคนขี้เมา หากแต่ชอบดื่มเบียร์เพื่อเสพบรรยากาศรอบๆ ตัวมากกว่า
            เพลงdon’t look back inthe anger ของ oasis ดังขึ้นมาจากมุมดนตรีสดเสียงร้องแหบทุ้มของมือกีตาร์วัยสามสิบปลายๆ เรียกเสียงปรบมือจากแขกในร้านได้เป็นอย่างดีลูกค้าของร้านนี้ส่วนมากเป็นชาวต่างชาติ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะเวลาดื่มเบียร์ผมไม่อยากคุยใคร อยากนั่งคนเดียวเงียบๆ กับเสียงเพลง และความเย็นของเบียร์
            “เขียนอะไรอยู่หรอคะง่วนเชียว”
            เสียงหนึ่งดึงผมกลับมายังปัจจุบันความประหลาดใจถาโถมเข้ามา นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนถามถึงสิ่งที่ผมทำในร้านนี้เธอเป็นหญิง (สาว) ขาว (หมวย) ตาโต (แน่นอนว่ามาจากบิ๊กอาย) ผมยาว(ท่าทางนุ่มลื่นเงางาม) หน้าอกขนาดพอดี (เงินเก็บคงยังไม่พอที่จะทำศัลยกรรม)ขาเรียว (ไม่ใหญ่เหมือนโต๊ะพูลในบาร์ชื่อดังในถนนข้าวสาร) คางรูปวีเชป(ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าได้แรงบันดาลใจมาจากไหน) สวมเสื้อผ้าสมัยนิยมเสื้อยืดสีเทารัดรูป เอวลอย เผยให้เห็นผิวขาวและสะดือสวยน่ามอง
            คิดในใจ: เอาแล้วไงมึง
            “เปล่าหรอกครับเขียนเล่นๆ ไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลารอเพื่อนนั่นแหละ”
            “คุณเป็นนักเขียนหรอ”ผมส่ายหัว แค่เพียงคนชอบเขียนเท่านั้น ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลยแม้เธอจะอ้อนวอนขออ่านสมุดบันทึกของผมแม้สายตาและหน้าอกนั้นจะยั่วยวนแค่ไหนผมก็ไม่อ่อนใจให้ใครอ่านสิ่งที่ผมคิดง่ายๆเธอเบ้ปากเบาๆ – คิดในใจ: น่ารักฉิบหาย
            ผมเปลี่ยนหัวข้อสนทนา: มาคนเดียวหรอครับ / เปล่าค่ะ มารอเพื่อน / หรอครับเหมือนกันเลย / ดื่มอะไรหน่อยไหมครับ / เบียร์ก็ดีค่ะ
            เธอยกมือเรียกพนักงานสั่งเบียร์คนละยี่ห้อกับผม เมื่อก่อนมันเป็นเบียร์ที่ผมชอบดื่มมากๆ แต่หลังจากที่มีการปรับเปลี่ยนสูตรใหม่ให้เบาลงกว่าเดิมผมก็เอาใจออกห่างจากมัน หันไปหายี่ห้ออื่นที่รสชาติดีกว่านี้แทน
            เราจุดบุหรี่สูบพร้อมกันต่างฝ่ายต่างหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย เธอสูบบุหรี่ท่าเดียวกับผมชอบพ่นควันออกทางจมูกเหมือนกัน และที่สำคัญ สูบบุหรี่ยี่ห้อเดียวกันสีเดียวกันเสียอีก – คิดในใจ:ไอ้เหี้ยนี่มันเนื้อคู่ชัดๆ
            ทำไมถึงยังดื่มเบียร์ยี่ห้อนี้อยู่ล่ะครับผมชอบแบบเดิมมากกว่าเยอะเลย / อ๋อ เป็นความเคยชินน่ะค่ะ ปากมันพาไปเอง / ทั้งๆที่รสชาติมันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่นะครับ / ใช่ค่ะ อาจเป็นเพราะ brand royalty ก็ได้มั้งฉันดื่มมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยแล้ว คงไม่ไปกินยี่ห้ออื่นแล้วล่ะค่ะ
            คำพูดของเธอทำให้ผมสะดุดใจไม่น้อยทีเดียวผมเองก็ดื่มมันมาตั้งแต่เป็นนักศึกษาแล้วยังจำความเมาที่เบียร์ยี่ห้อนี้มอบให้ได้อยู่เลย ความแรง รสชาติฉุนๆมันทำให้ผมอยากดื่มมันอีกครั้ง เพื่อย้อนกลับไปเวลาเก่าๆแม้ว่ารสชาติของมันจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม
            “ขอเบียร์XXX ขวดนึงครับ” ผมสั่งพนักงาน
            อ้าวทำไมอยู่ๆ อยากดื่มขึ้นมาล่ะค่ะ / คิดถึงเวลาเก่าๆ น่ะครับ / นั่นสิคะ
            เบียร์มาถึงแล้วแพคเกจจิ้ง โลโก้ และรสชาติถูกปรับเปลี่ยนใหม่หมดจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกแล้วผมยกขวดขึ้นดื่ม ค่อยๆ ให้รสชาติของมันไหล่ลงกระเพราะ
            คิดในใจ: ก็อร่อยดีนี่หว่าทำไมเมื่อก่อนมันไม่อร่อยอย่างนี้วะ หรือว่า…
            ผมหันไปมองเธอที่เห็นผมดื่มเบียร์ที่เคยชอบอึกใหญ่แล้วยิ้มออกมา วินาที ผมรู้ทันทีว่าสิ่งที่ผมต้องการคืออะไร
            คนบางคนอาจผ่านมาในชีวิตเราแค่ครั้งเดียวเพราฉะนั้นจงคว้าวันเวลาเหล่านี้ไว้ เคยได้ยินจากหนังหรือหนังสือสร้างแรงบันดาลใจอะไรสักอย่างนี่แหละใช่แล้ว, เราอาจเจอกันแค่ครั้งเดียวและอาจไม่ได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิต ผมจะไม่ปล่อยให้สิ่งดีๆ เหล่านี้หลุดหายไปอย่างแน่นอน
            “เป็นไปได้มั้ยครับที่เราจะแลกคอนแทคกันไว้ เผื่อมาดื่มด้วยกันอีก”
            เธอยังไม่ทันตอบอะไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
            “ตัวเองถึงแล้วทำไมไม่โทรหาเค้าล่ะ ปล่อยให้รอตั้งนาน คิดถึงจะแย่”ชายหนุ่มเดิมเข้าไปโอบหลังหญิงสาว แล้วแลกจูบกันอย่างคนอดอยากริมฝีปากทั้งคู่ถอนจากกันเหมือนเพิ่งสังเกตว่าผมอยู่ตรงนั้นด้วย เขาพูดต่อว่า“แล้วคุยกับใครอยู่น่ะ เพื่อนหรอ”
            เธอพยักหน้า“ใช่ค่ะ เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี๊นี้เอง เอ้อ จริงๆ จะบอกว่ารู้จักกันได้หรือเปล่าเพราะยังไม่รู้จักชื่อกันเลย คุณชื่ออะไรหรอคะ”
            ผมนิ่งอาจเป็นเพราะฤทธิ์ของเบียร์หรือภาพที่เห็นเมื่อสักครู่ ในหัวขาวโพลนไม่มีภาพอะไรตรงหน้า ไม่มีเสียงอะไรลอดผ่านเข้ามา ไม่มี ไม่มีอะไรเลย
            ยกมือเรียกพนักงานมาคิดเงินสำหรับเบียร์สามขวดหญิงสาวเอ่ยขอบคุณ ชายหนุ่มยื่นมือมาจับสำหรับมิตรภาพและความอารีผมเดินลงไปข้างล่าง ในหัวคิดไว้แล้วว่าจะเดินไปซื้อเบียร์ยี่ห้ออะไรที่ร้านสะดวกซื้อมาดื่มให้เมา