ไม่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มหันหลังให้
ผมทำได้เพียงจ้องจองแผ่นหลังนั่น
เดินห่างออกไป ห่างออกไป

ผมยังคงวนเวียนไปในที่ที่เราเคยเดินด้วยกัน
หนทางมืดหม่น ใจเจ็บร้าว แต่ไม่มีน้ำตาเพียงสักหยด

เสียงกรีดร้องเงียบงันดังภายในใจ

ผมออกเดิน หวังว่าจะเจอเธอ
หวังให้เธอหันกลับมามองกันแม้เพียงเสี้ยววิ
แค่ยื้อยุดไว้ได้สักวินาทีก็ยังดี

เสียงกรีดร้องเงียบงันดังเพียงในใจ

เท้าเริ่มปวดระบม แต่ผมหยุดตรงนี้ไม่ได้หรอก
ผมต้องก้าวต่อไป ต่อไป

แผ่นหลังไกลลิบนั่นจะใช่เธอหรือเปล่า 
ผมตะโกนเรียกชื่อเธอ แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด

เสียงกรีดร้องเงียบงันยังคงดังเพียงในใจ

ผมเห็นแผ่นหลังนั่นใกล้เข้ามา เธอหยุดวิ่ง

ผมตะโกนเรียกเธออีกครั้ง

.

.

.

.

.

เพียงแต่ครั้งนี้เสียงกรีดร้องไม่ได้ดังเพียงในใจอีกต่อไป