ฉัน "ลิลลี่" สีช็อคโกแลต หน้าตาไม่ค่อยสวย  ผิวคล้ำตาคม  คุยเก่ง  มั่นใจสูง  ครอบครัวทำธุรกิจเครื่องมือทำนา  เดินทางจากแปดริ้วไปศึกษาบริหารธุรกิจในกทม.  นนได้รับเชิญให้ไปสอนวิชาธุรกิจที่นี่ ฉันตั้งใจเรียน  นั่งแถวหน้า  ชอบซักถาม  ถ้าไม่เข้าใจ "สวัสดีครับทุกๆคน" คำทักทายลูกศิษย์ก่อนสอน

เวลาผ่านไปเกือบเดือน  เลิกเรียนฉันกำลังจะเดินทางกลับบ้านรอที่ป้ายรถเมล์  เสียงรถจอดใกล้ๆเจ้าของเบนซ์คันงามทักทาย

 

"จะไปไหนครับ" 

"กลับบ้านค่ะ"

"ที่ไหนครับ"

"แปดริ้วค่ะ"   

กำลังจะไปขึ้นรถไฟที่มักกะสัน  

"พอดีเลย พี่กำลังจะผ่านไปแถวนั้น ขอไปส่งนะครับ"

ด้วยความเกรงใจ

"ขอบคุณ ไม่ต้องหรอกค่ะ"

เขาคะยั้นคะยอ หลายครั้งจึงจำเป็นต้องขึ้นรถ  รู้สึกเหมือนตัวลีบ  รถคันใหญ่แอร์เย็นเจี๊ยบ  ประหม่าทำอะไรไม่ถูก  เงียบไปตลอดทาง  จนรถไปถึงสถานีรถไฟ  เขารอส่งจนรถไฟเคลื่อน  จากนั้นมาฉันก็จำเป็นต้องนั่งรถเบนซ์ไปสถานีรถไฟทุกวัน  ช่วงวันหยุดเขาขอไปไหว้หลวงพ่อโสธร  ฉันทำหน้าที่เป็นไกด์จำเป็นพาทัวร์แปดริ้ว   ตอนที่อยู่ในวัด เขาพนมมือไหว้พระประธานอยู่นาน เหมือนกำลังขอพรจากพระ  ฉันถามว่า 

"อธิษฐานว่าอะไรคะ"

"ขอให้สมหวังในความรักครับ พี่จะเลี้ยงดูน้องเอง น้องไม่ต้องทำงาน ขอเพียงแต่คอยยิ้มรับและส่งเวลาไปและกลับจากทำงาน แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว"

"คงไม่ค่ะ เวลามีค่า เสียดายความรู้ที่เรียนมา"

ไปสักการะหลวงพ่อสมชายที่วัดเขาสุกิม จันทบุรี ด้วยเขาสูงไม่มากนักต้องเดินทางด้วยรถราง เขาดูแลฉันอย่างดีให้จับราวแน่นๆ เพราะขึ้นบนภูเขาทีี่ชัน  มีบาตรพระใหญ่เท่าตู้เย็น  เพื่อรับเงินบริจาค  ได้สายสิญจน์ศักดิ์สิทธิ์มาหลายเส้นเกี่ยวกับเรื่องอยู่ยงคงกระพัน แคล้วคลาดจากภัยอันตราย  รถทัวร์คันใหญ่จอดกันเป็นแถวอย่างมีระเบียบ  บนพื้นที่ราบของวัด  ขากลับแวะที่ตลาดชลบุรีมี 3 ตลาด ตลาดsea food ตลาดผ้าและตลาดขนมไทย  ซึ่งมีขนมอร่อยหลากหลายอย่างโดยเฉพาะขนมถ้วยฟู  นุ่มละมุนสีอ่อนๆ น่ารับประทาน 

ออกจากตลาดมาแวะชิมข้าวหมูแดง หมูกรอบ อร่อยมาก  น้ำจิ้มสามรสหอมงาขาวคั่ว  รสจัด  ลูกค้าแน่นขนัดถึงกับแจกบัตรคิวกันทีเดียว  พี่แวะส่งที่บ้านแปดริ้ว  บางสัปดาห์ช่วงวันหยุดต้องไปเป็นกำลังใจเขาซ้อมฟุตบอล  ตีกอล์ฟ  เล่นเทนนิส  บางทีก็ไปดูภาพยนตร์  เขาชอบภาพยนตร์ฝรั่ง  แต่ฉันชอบภาพยนตร์ไทย  ภาพยนตร์ไทยเป็นฝ่ายชนะ  

ไปเที่ยวเกาะเกร็ด นนทบุรี  แม่ค้าพายเรือนำผลไม้สดๆจากสวนมาจำหน่าย  มะม่วงตลับนาก มะม่วงแรด  มะม่วงโชคอนันต์  มะม่วงขายตึก  ชื่อนี้เพราะอร่อยจนต้องขายตึกไปซื้อสวนมะม่วง  พร้อมน้ำปลาหวาน คาราเมล  โรยหอมแดงและกุ้งแห้งตัวโตๆ  ฉันกินเต็มคราบไม่ยอมแตะอย่างอื่น ฝอยทองพับเป็นแพเส้นเล็กสวยงามสีเหลืองอร่ามไม่หวานจัด  จ่ามงกุฎเป็นรูปมงกุฎเล็กๆน่ารักรสชาติหวานมันหอมกะทิ  ขนมทองเอกปิดทองเปลวด้านบน  ได้เวลาก็เดินทางกลับโดยเรือหางยาวและไปต่อรถเมล์  เพราะอยาก adventure รถเมล์ขับมานานพอสมควรจนกำลังจะข้ามสะพานพระพุทธยอดฟ้า  มะม่วงน้ำปลาหวานออกฤทธิ์  กว่าจะถึงที่หมายอีกหลายกิโลเมตร คงทนไม่ไหว

"พี่แวะป้ายหน้าเดี๋ยวนะ หิวน้ำ" ฉันรีบลงจากรถวิ่งอย่างรวดเร็วไปด้านหลังร้านกาแฟ  จัดการกับสิ่งที่ไม่พึงประสงค์กองโต  ยอมทิ้งกางเกงในวาโก้ตัวใหม่ไปเลย  ถ้าลงจากรถช้าอีกนิดเดียว คงเป็นข่าวดัง  สมัยนั้นนิยมนุ่งกางเกงพลีท  (กางเกงยืด) เหมือนกางเกงวอร์ม  ซึ่งไม่สามารถรับน้ำหนักมากๆได้  มันคงจะหล่นเรี่ยราดทั่วทั้งรถ  เสร็จธุระส่วนตัว  พี่อมยิ้มอย่างรู้ทันแต่ก็ไม่ถามอะไร  ต้องไปแวะซื้อกางเกงในที่บางลำพู ซึ่งมีสรรพสินค้าหลายชนิด เสื้อผ้าแพรพรรณ  อาหารรสอร่อย  ของกินเล่นเช่น เมี่ยงคำเสียบไม้รสเข้มข้น  กล้วยหักมุกเชื่อมเหนียวหนึบ  กลิ่นหอมหวล  ซ่าหริ่มเส้นเหนียวนุ่มสีอ่อนหอมกะทิอบควันเทียน  ฉันสบายใจขึ้นที่ไม่ต้องเดินเหมือนแก้ผ้าไปตลอดทาง คงโหวงเหวงเพราะไร้กางเกงใน   ไม่ว่าจะซื้ออะไรเขาจะแย่งจ่ายทุกครั้ง  ฉันบอกว่าเกรงใจเอาเปรียบเขามากไป  บอกว่าจะไม่สบายใจถ้าให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเลี้ยง ไม่ใช่สุภาพบุรุษ  เคยขอให้เขาพาไปเที่ยวไนท์คลับ  อยากรู้อยากเห็นว่าข้างในมีอะไร  เขาปฎิเสธแข็งขัน "ผู้หญิงดีๆไม่ควรเข้าไปสถานที่เช่นนั้นครับ"  ฉันยิ่งอยากรู้มากขึ้น  

"มันมีอะไรแปลกๆหรือ"

"ไม่มีอะไรหรอกครับผู้ชายไปนั่งกินเหล้าแล้วคุยกัน"

"ถ้าแค่นั้นทำไมถึงไม่พาไปคะ"

"เป็นสถานที่มืดๆไม่มีอะไรน่าดูหรอก น่ากลัวมากกว่า"

เคยอ้อนวอนหลายครั้งแต่ก็ไม่อนุญาตสักที  บางครั้งไปเที่ยวตลาดน้ำอัมพวา เป็นเรือนไม้เก่าๆอยู่ริมแม่น้ำ  คนแถวนั้นมีศิลปะหลายด้านเช่น  จิตรกรรม  ประติมากรรม  ดนตรีไทย   นักร้องชื่อดังหลายคนก็มีถิ่นกำเนิดอยู่ที่นี่  กลางคืนจะเห็นความงามระยิบระยับของหิ่งห้อยมีดวงไฟเล็กๆตรงก้น ที่อาศัยบนต้นลำพู   เขารู้ว่าฉันชอบธรรมชาติโดยเฉพาะดอกไม้  สีสวยกลิ่นหอม  คราวนี้ไปไกลถึงเชียงราย  สวนแม่ฟ้าหลวง ดอกไม้นานาชาติ  สีสวยสดงดงามส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งสวนที่จัดไว้อย่างมีศิลปะ  ชมทั้งวันก็ไม่เบื่อ  ติดใจสัปปะรดภูแล  ลุกเล็กขนาดมะเขือเทศรสชาติหวานกรอบ  

ตี3 ของวันใหม่เดินทางด้วยรถสองแถวขึ้นดอยอ่างขาง บางคนเรียกดอยถ่างขา ที่สูงชันและคดเคี้ยว  รถไม่มีกระจกกั้นหนาวจับขั้วหัวใจ  วิ่งไปส้ักพักก็ต้องปล่อยให้ผู้โดยสารลงมาถ่างขา  ปล่อยของเก่าออกจากปากเป็นแถว  เสร็จธุระล้อเลื่อนไปจนถึงดอยก็สว่างพอดี  มีตลาดนัด  ขายโจ๊กร้อนๆ  มันหวานเผา  ข้าวเหนียวหมูปิ้ง  น้ำสมุนไพร น้ำขิง น้ำใบบัวบก และอืื่นๆ  ฟินกับอากาศหนาวเหน็บ  ที่พอหายใจออกมาก็เป็นควันออกจากจมูกและปาก  สามารถพ่นควันที่ออกมาเป็นรูปตามที่ต้องการได้  เป็นเกมส์สุดสนุกที่ไม่ต้องลงทุน  ชาวเขาหลายเผ่า  นำสินค้าจากป่ามาจำหน่ายเช่น  สร้อย อัญมณี  เครื่องเงิน  เครื่องประดับ  หมวก ชุดชาวเขา  ที่ปักด้วยมือและสินค้าแฮนด์เมดหลายๆอย่าง  พร้อมทั้งผลไม้เมืองหนาวต่างๆ สตอร์เบอร์รี่ลูกโตๆสีแดงสด  อะโวคาโด้รสมันเหมือนเนยสด  ราคาย่อมเยา  ชาอู่หลงกลิ่นหอมเตะจมูก ให้ทดลองดื่มก่อนซื้อ  เที่ยวชมกะหล่ำปลียักษ์และดอกไม้นานาชาติ  ดอกโต  สีสวย  กลิ่นหอม  ละลานตา  "แม่คะนิ้ง"  เป็นปุยนุ่มคล้ายหิมะปกคลุมบนยอดหญ้าเป็นผืนกว้าง  อเมซิ่งจริงๆ

วันต่อมาไปเที่ยวแม่ฮ่องสอน  อาการที่เกิดจากดอยอ่างขางยังไม่ทันจะจางหาย  เห็นป้าย1876โค้งก็ผวา นั่งรถตู้ พยายามแก้เคล็ดด้วยการเอาเครื่องต้มยำสดๆ ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด  พริกขี้หนู  ร้อยเป็นสร้อยห้อยคอ ว่ากันว่ากันเมารถ  จริงๆแล้วมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด  เวลาผ่านไปไม่ถึงร้อยโค้งฉันก็มีอาการผะอืดผะอม  ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด  มันจะมาอีกแล้ว  พี่รีบให้กินดามามีนแก้เมารถ  อาการดีขึ้น  ผ่าน1876โค้งไปได้เฉียดฉิว  ถึงสะพาน"ปาย" ที่ทำด้วยไม้แผ่นยาวๆ  ทอดยาวผ่านแม่น้ำปายตื้นๆ พ้นสะพานปายไปด้านซ้ายจะเห็นสัญลักษณ์เป็นรูปปิ่นโตยักษ์  ที่ทำจากปูนปั้น  สีสวยสด  ทางด้านขวาเป็นร้านกาแฟขนาดเล็กน่ารัก  ป้ายภาษาอังกฤษว่า "pai in love' ใช้เป็นที่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องปายอินเลิฟ  ซึ่งเป็นจุดดึงดูดใจให้นักท่องเที่ยวอยากจะมาชมสถานที่จริง  ขับรถต่อไปอีกประมาณครึ่งชม. เที่ยวถนนคนเดิน  จำหน่ายสินค้าแฮนด์เมดทำกันตรงนั้นเห็นจะๆโดยนักศึกษามหาวิทยาลัยซึ่งมาหารายได้พิเศษ  ร้อยสร้อยลูกปัด กำไล  เพ้นท์ผ้าบนเสื้อยืดสีดำลงสีสดใส "pai colorful"  เสียงเพลงคำเมืองลานนา  นักร้องยืนร้องตรงนั้นพร้อมจำหน่ายซีดีไปด้วย  น้ำสมุนไพรร้อนๆ  น้ำขิง  น้ำชาอู่หลง กลิ่นหอมยั่วยวนใจ  ทำให้ทุกคนที่เดินผ่านอดซื้อไม่ได้  กินของร้อนๆในช่วงอากาศเย็นจัด ฟินซะไม่มี  

เคยไปเที่ยวเกาะเสม็ดระยอง  โดยเรือ "ช้านะน้อง" ช้าจริงๆเรือปกติแล่น10นาทีก็ถึงจุดหมาย  แต่เรือลำนี้ใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมง เป็นเรือไม้เก่าๆ เสียงเครื่องยนต์ดังป๊อกแป๊กๆ  เหมือนเครื่องขัดข้องจะเดินไม่เต็มสูบ  คิดว่าจะเสียกลางทางหรือไม่นะ  ถึงแล่นช้าเท่าไหร่ก็เป็นขวัญใจของหนุ่มๆสาวๆ จะได้นั่งคุยกันนานๆ  ไปถึงหาดทราย  ขาวเนียนราวกับคอฟฟี่เมต  ตัดกับท้องทะเลสีครามสวยใส  เราเดินเท้าเปล่าเพื่อสัมผัสของหาดทรายไปจนถึงรีสอร์ท  เก็บสัมภาระแล้วลงเล่นน้ำทะเล  "อย่าใส่ชุดว่ายน้ำนะน้องพี่หวง"  ฉันผิดหวังอย่างแรงอุส่าต์เตรียมชุดว่ายน้ำตัวโปรด  เลยต้องใส่กางเกงขาสั้นเสื้อยืดเล่นน้ำ  นั่งบนห่วงยางตีเท้าแทนพาย  มีคุณพี่ช่วยเข็นไปตลอดทาง  ไม่สนุกเปลี่ยนไปขี่บานาน่าโบ้สีเหลืองเปลือกกล้วยหอมสุก บรรทุกผู้โดยสารเกือบ10คน  คล่อมขาบนเรือเริ่มขับไปช้าๆและเร็วขึ้นเรื่อยๆแล้วเลี้ยวกลับกระทันหัน  โดยที่ผู้โดยสารไม่ทันระวังตัว เลยตกน้ำพร้อมๆกัน  มีเสียงเฮพร้อมๆกันด้วยความสนุก  สั่งอาหารทะเลมานั่งกินชายหาด  นอนบนเตียงผ้าใบ  สาวแก่อ้วนๆรับจ้างถักเปียเก็บหลายสิบเส้น  เมื่อมีคนมาเล่นหัวเบาๆก็ทำให้เคลิ้มหลับ และบริการนวดฝ่าเท้าคลายเมื่อย  

ใกล้ค่ำที่ชายหาดมีบริการที่นอนปิกนิกเรียงเป็นแถวยาวไปตามแนวยาวของหาด  เรานอนคุยกันจนดึก  ดูดาวลูกไก่  ดาวจระเข้  ฟ้าสวยทะเลใส บรรยากาศเป็นใจ  พี่พูดว่า "เราดูใจกันมาตั้ง8ปีแล้ว น้องแต่งงานกับพี่นะ"  พูดได้เหมาะกับบรรยากาศ ดังสโลแกนที่ว่า ขอความรักที่เกาะเสม็ดสำเร็จทุกราย ฉันตกใจแต่ก็คิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาดูแลฉันอย่างดี  รู้สึกปลอดภัย  อบอุ่น  และด้วยความเพอร์เฟคของเขา  ยอมเราทุกอย่างไม่เคยทะเลาะกัน  ทำให้ฉันตอบตกลง  ลมทะเลพัดเบาๆ ความเย็นทำให้เรานอนหลับไปจนกระทั่งสว่าง  ตกใจตื่นด้วยเสียงจ้อกกิ้งของนักท่องเที่ยว  เราไปอาบน้ำแต่งตัวที่รีสอร์ทคิดว่าน่าเสียดาย  คืนละตั้งหมื่นใช้แค่เพียงอาบน้ำเท่านั้นหรือ  แล้วเราก็เดินทางกลับด้วยเรือ "นานหน่อยนะน้อง"  

เขาพาฉันส่งที่บ้านแปดริ้ว  สิ้นเดือนพฤศจิกายนนั้นจัดงานวันเกิดให้ที่บ้านของเขาเป็นหลังเล็กๆ ในบริเวณเดียวกับบ้านใหญ่ของพ่อแม่  โดยสั่งอาหารจากภัตตาคาร มีเพื่อนไปร่วมงาน 7 คน  ระหว่างที่เพื่อนสาละวนกับการจัดอาหาร เขาชวนฉันไปหาพ่อแม่  เปิดประตูบ้านเห็นห้องรับแขกขนาดกว้างใหญ่  ปูพรมสีแดงเลือดนก  พ่อแม่นั่งบนโซฟาสีทอง  ปักลวดลายสไตล์ยุโรป  เขาคลานเข่าเข้าไปหา  ฉันที่มีนิสัยกระโดกกระเดกเหมือนม้าดีดกะโหลกจำเป็นต้องทำตามด้วยความลำบากใจ

"แม่ครับ ลี่แฟนผม  เราจะแต่งงานกัน" 

"เหรอลูก"

แล้วแม่ก็ยิ้มเหยียดๆด้วยมุมปาก  ฉันเหมือนถูกตบหน้า   อายแทบแทรกแผ่นดินหนี  อึดอัดอยากจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น เขาก็คุยกับพ่อแม่ไม่นานคงจะดูสีหน้าฉันที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ  ฉันตัดสินใจทันที  ต่อให้รักมากแค่ไหน  ก็ต้องตัดใจ  ดีกว่าเป็นนกในกรงทอง  ที่มีแต่ความทุกข์  กลับออกมาที่บ้านของเขา  กินข้าวไม่ลง  จากคนที่คุยสนุกสนานเฮฮา  นิ่งเงียบ เพื่อนๆถามว่าฉันเป็นอะไร  ฉันไม่ตอบ  เป็นงานวันเกิดที่เศร้าที่สุด  คุยกันสักพักฉันบอกว่าปวดหัวขอกลับบ้าน  หลังจากนั้นไม่ว่าจะชวนไปไหนก็จะปฎิเสธ  อ้างว่าป่วย ติดธุระ  จนกระทั่งบิดาฉัน  ย้ายไปรับเหมาก่อสร้างที่ภาคใต้  ฉันก็ติดตามไปทันที  จากนั้นมาเราก็ขาดการติดต่อ  คงจะเป็น8ปีแห่งความหลัง  ที่ตราตรึงไม่มีวันลืมเลือน