มีไม่กี่เหตุการณ์ที่นึกถึงแล้วหน่วง 

เหตุการณ์แรกคือพี่จงฮยอนจากไปด้วยโรคซึมเศร้า 

อีกเหตุการณ์คือคิมฮันบิน (B.I.) ออกจากวง iKON 

เราเติบโตมากับ iKON รู้จักกันครั้งแรกตอนม.5 ตอนนั้นเรายังไม่รู้ภาษาเกาหลีด้วยซ้ำ

เรามาตามจริงจังตอนม.6 ปักเมนไว้แล้วคือคิมดงฮยอก แต่เรารักทั้ง 7 คนสุดใจ 

เราขึ้นปี 1 เริ่มเรียนภาษาเกาหลีเป็นวิชาโทจนตอนนี้เราเรียนจบมาได้ 1 ปี 

ทักษะภาษาเกาหลีเราดีขึ้นมากก็เป็นเพราะเราแปลข่าว แปลทุกอย่างเกี่ยวกับไอค่อน

ช่วงหนึ่งเราไปอยู่เกาหลี 1 เดือนแล้ว iKON คัมแบคพอดีเลยได้ตามทุกตารางงาน 

มันเลยกลายเป็นความผูกพันธ์เพราะได้เจอบ่อยมาก พอกลับไทยเลยเสียศูนย์ 

เรารักไอค่อนมากเกินไปจนเราสูญเสียความเป็นตัวเอง 

เป็นหนักขนาดแค่ไม่เจอไอค่อนก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร 

สุดท้ายเราตัดสินใจออกมาตามห่าง ๆ กลางปี 2017 เราอยากใช้ชีวิตของตัวเองให้มากกว่านี้ 

เรากับไอค่อนเริ่มห่างกัน ไม่ได้เลิกตามนะ ยังสนับสนุนทุกอย่างแค่ออกมาดูอยู่ห่าง ๆ 

โชคดีที่หลังจากนั้นไอค่อนก็เริ่มมีชื่อเสียงจากเพลง LOVE SCENARIO 

จนได้รางวัลแดซังปลายปี เราร้องไห้ แสดงความยินดี เรารู้ว่ารางวัลนี้พวกเธอสมควรได้รับแล้ว

ไอค่อนกำลังไปได้ดี เราก็ได้ใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนกัน เรารู้ว่าไอค่อนจะไปได้อีกไกล 

มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังมีความสุขแท้ ๆ แต่มันก็ต้องพังลงเพราะ...

สถานการณ์วายจีในตอนนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอข่าวนี้ออกมาก็ยิ่งพัง 

ตอนนั้นเราอยู่สหรัฐอเมริกา ก่อนนอนเราเห็นข่าวแล้ว 

ค่ายออกมาปฏิเสธแล้วเราก็โล่งใจ โอเค เราจะนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำงานตอนตี 5 

พอตี 5 ของเรามาถึง (ซึ่งก็คือ 4 โมงเย็นของไทย) หลายคนเมนชั่นมาว่ากอดนะๆ โอ๋นะ 

เริ่มรู้แล้วว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น พอได้รู้เรื่องทุกอย่าง เออ เหมือนโลกสลาย 

ร้องไห้ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา โคตรทรมานเลย เอาดี ๆ 

ไม่เคยคิดเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของไอค่อนมันแน่นแฟ้นจนไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น 

หลังจากนั้นช่วงก่อนวันเกิดฮันบินดูรายการของไอค่อน 7 คนคือร้องไห้ตลอด

บางคืนนอนเล่นโทรศัพท์พอเข้าไปส่องไอจีฮันบินก็ร้องไห้ 

แต่พอวันเกิดฮันบินมาถึง...

ตอนที่บ็อบบี้อัพโพสต์คิดถึงฮันบิน ตอนที่ดงฮยอกอัพสตอรี่ดอกไม้ประจำวันเกิดฮันบิน 

ตอนที่ฮันบินลบรูปทุกอย่างออกหมดจนเหลือไว้แค่รูปเมมเบอร์ 

เหมือนสมองเราได้ปลดล็อค 

แค่คิดว่าพวกเขาอาจจะยังติดต่อกันและคิดถึงกันมันก็ดีโคตร ๆ แล้ว 

วันนี้ 12 มิถุนายน 2020

ครบรอบ 1 ปีแล้วที่ไม่ได้เห็นคุณเคลื่อนไหว 

ขอบคุณคุณที่ยังออกไปทำความดี ขอบคุณคุณที่ยังคงปล่อยเดโม่ออกมาให้ฟัง

แค่ได้ยินเสียงคุณ แค่ได้เห็นหน้าคุณ แค่เห็นรอยยิ้มคุณบ้างก็โล่งใจแล้ว 

คุณคงได้พักผ่อน ได้ทำอะไรที่ชอบอยู่มั้ง 

ในวันหนึ่ง วันที่ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงจริง ๆ 

เราหวังว่าเราจะได้เห็นคุณในภาพลักษณ์ที่โตขึ้น 

เรายังรอวันนั้นเสมอและคิดถึงคุณอยู่ตลอด คุณคงรู้อยู่แล้ว

แต่ก็ขอโทษที่บางครั้งก็ยังร้องไห้ออกมา แต่ก็น้อยลงบ้างแล้วนะ 

สักวันเราคงได้ฟังเสียงคุณในเพลงเต็มที่มีความยาวหลายนาทีพร้อมเมโลดี้ที่คุณแต่งขึ้น 

สักวันเราคงได้เห็นรูปจากกล้องฟิล์ม เผลอ ๆ อาจจะได้โฟโต้บุ๊ครวมภาพของคุณก็ได้ 

สักวันเราคงได้เห็นคุณออกไปท่องเที่ยว ผจญภัย ปีนเขา เหมือนที่คุณเคยทำ

สักวันเราจะได้พบกันอีกครั้ง 

เราเชื่ออย่างนั้น 

รอนะ

คิดถึงสุดใจ

ว้อยซ์ ไอคอนิค

12 มิถุนายน 2020