ถ้าจะให้อธิบายความรู้สึกในตอนนี้ก็คงเป็นเหมือนทางตัน
มันตันไปหมดเลยความฝันของเราที่คิดไว้มันจะเป็นไปได้ตามที่เราหวังไหม
ความพยายามของเราตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาถ้ามันสำเร็จ เราจะก้าวไปถึงมันได้ไหม
พึ่งเคยเข้าใจจริงๆว่าการมีเงินคือใบเบิกทาง เพราะถ้าไม่มี ในบางครั้งมันเป็นสิ่งที่กำหนดเลยว่าเราจะสามารถเดินต่อไปได้ไหม หรือต้องหยุดอยู่แค่ตรงนั้น
ทำไมคนเราต้องทิ้งความฝันเพราะเงินไม่ถึงด้วยวะ
ทำไมเราถึงไม่มีสิทธิ์เรียนสิ่งที่เราอยากเรียนถ้าเรามีความสามารถมากพอด้วย
เรื่องเหล่านี้อาจจะยังไม่เกิดขึ้น แต่มันมีโอกาสเกิดขึ้นกับชีวิตเราสูงมากๆในตอนนี้
คงพยายามไม่คิดมากไปก่อน แต่ชีวิตมันก็ควรจะมีแผนสำรองหรือเปล่า
ไม่ก็...แผนสำรองอาจจะเป็นการปล่อยให้อะไรเกิดมันก็ต้องเกิด
การเติบโตขึ้นเรื่อยๆมันก็เป็นอะไรที่ยากเหมือนกัน มันยากขึ้นเรื่อยๆเพราะเราเข้าใจชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ
เราพึ่งเข้าใจว่าตัวแปรในการสร้างคนคนนึงขึ้นมาจนเขาเติบโตถึงปัจจุบันมันไม่ได้ง่ายเลย
การเติบโตที่ดีมันยากมากๆเป็นสิ่งที่เราพึ่งรู้ มันใช้ทั้งเงิน เวลา สิ่งแวดล้อมรอบตัว และตัวแปรอื่นๆอีก
ตอนเด็กเราเคยตั้งคำถามว่าทำไมคนถึงต้องตาย
ตอนนี้เรากลับตั้งคำถามว่าทำไมคนถึงอยากจะมีชีวิตอยู่
สำหรับเราการอยู่ต่อบนโลกใบนี้คงเป็นการที่เห็นคนที่เรารักเติบโต อยู่ดูแลเขา
เพราะถ้าเราไม่อยู่ต่อ คนเหล่านั้นจะเสียใจและเราไม่อยากให้พวกเขาเสียใจแหละมั้ง
คือเกือบทุกเรื่องในชีวิตมันก็มีคำตอบ มันก็มีทางของมันที่เราสามารถเดินต่อไปได้แหละ
นอนหลับให้พอ กินอาหารให้อิ่มท้อง สร้างความสุขให้กับด้วยเองแล้วค่อยคิดอีกทีว่าเอายังไงต่อดี
เราบอกกับตัวเองในหลายๆครั้งว่า
เราจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขเหมือนที่พวกเขาหวังให้เรามีมาตลอด
เรามีมันมาตลอดและเราจะมีมันต่อไป :)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in