เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
To friendsbamisabammmmmmm
โอ้ ทะเลแสนงาม

  • หนึ่งอาทิตย์ที่ใช้ชีวิตกินนอนอยู่ที่ฮาวาย โจท่าโร่เดินทางมาที่นี่ชมงานวิจัยทางทะเลของคนในมูลนิธิสปีดวาก้อน เลยถือโอกาสใช้เวลาเล็กน้อยก่อนที่จะกลับอังกฤษเที่ยวที่นี่สักหน่อย

    น่ารำคาญนิดหน่อยที่เดินเข้าไปในตัวเมืองก็มีแต่พวกผู้หญิงตาน้ำข้าวมาขอให้ทำนู้นทำนี่ให้ 
    ตวาดไปแล้วก็ดูจะไม่สะทกสะท้าน

    สุดท้ายก็เดินเล่นมาถึงจุดริมชายหาดที่ไร้เเสงไฟและผู้คน เสียงทะเลเบาๆค่อยช่วยทำให้ผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง โจทาโร่เดินไปเรื่อยๆจนหยุดที่กองโขดหินแห่งหนึ่ง 

    แสงจันทร์สาดส่องพอให้เห็นเรือนผมสีแดงของใครบางคนที่นั่งอยู่คนเดียว...


    " คุณ " 

    " เหวอ!! "


    เจ้าของเรือนผมสีแดงแผดเสียงดังแถมยังหงายหลังตกทะเลไปอีกลำบากเขาต้องใช้สแตนด์ลงไปคว้าตัวอีกฝ่ายขึ้นมาบนน้ำ

    เเต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อสตาร์เเพทตินั่มถูกอะไรบางอย่างคล้ายหางสีเทาๆเขียวๆเรืองแสงฝาดลงตรงแขนจนต้องชักกลับมา


    " ผู้ใช้สแตนด์.. "

    " อะไรของคุณน่ะ คุณมีไอ้นี่ด้วยเหรอ "


    เจ้าของเเสตนด์โผล่หน้าขึ้นมา ดวงตาสีม่วงเข้มฉายกระทบกับผิวน้ำ ดูท่าทางอุณหภูมิเย็นเฉียบยามค่ำคืนจะไม่สามารถสร้างอาการสะทกสะท้านแก่คนตรงหน้าสักนิด

    เเสตนด์ของโจทาโร่ออกมาอีกครั้งส่วนอีกฝ่ายก็แสดงแสตนด์ของตนออกมา หน้าตาดูไม่ค่อยเป็นพิษเป็นภัยรูปร่างคล้ายๆคนครึ่งงูสีเขียวๆ


    " ขึ้นมาจากน้ำ "

    " ไม่เป็นไรคุณ ไปก่อนเลยผมขึ้นเองได้ "

    " .... "

    " เหวอ!! "

    " นี่นาย... "



    หาง นั้นหางปลาชัดๆ...

    หางนั่นสบัดน้ำทะเลกระเด็นใส่หน้าโจทาโร่ ดวงตาสีดำสนิทจ้องอีกฝ่ายไม่ละสายตาจนคนตรงหน้าเริ่มหยุดและเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

    " ให้มันได้ยังงี้สิ " โจทาโร่เอ่ยพลางให้เเสตนด์ตนวางเงือกหัวแดงลงในน้ำดังเดิม อีกฝ่ายทำหน้าตาดูไม่ค่อยเชื่อทำไรที่เขาเลือกจะปล่อยเจ้าตัวไป

    " คุณไม่เอาผมไปขายเหรอ "

    " ทำไมฉันต้องทำ "

    " ก็พวกเงือกแก่ๆชอบสอนผมว่ามนุษย์ถ้าเจอพวกเราก็จะจับไปขาย "


    โจทาโร่ไม่พูดอะไรเพียงแค่ถอนหายใจแล้วทิ้งเงือกหนุ่มให้เกาะโขดหินเเล้วมองแผ่าหลังกว้างนั้นหายไปลับตา

    ไม่รู้เพราะคิดเหมือนกันหรือยังไงทั้งโจทาโร่และเงือกผมแดงก็เลือกที่จะมาพบกันที่เดิมจนรู้ชื่อว่าอีกฝ่ายชื่อ คังเคียวอิง เป็นเงือกอาศัยอยู่ที่นี่แถมยังเป็นนักศึกษาทุนของมูลนิธิสปีดวาก้อนด้วย


    " พรุ่งนี้นายคงจะกลับอังกฤษแล้วใช่ไหม " คังเคียวอิงในร่างมนุษย์เอ่นยขณะที่ถอดรองเท้าคัทชูหนังสีดำออก

    " ใช่ "

    " เสียดายจังนะ วันหลังที่ฉันมาที่นี่คงไม่เจอ
    นายอีกเเล้ว "

    " ไว้ฉันจะมารับนายไปอังกฤษ " โจทาโร่ขยับหมวกให้เเน่นก่อนจะลุกขึ้น

    " ตลกเเล้ว ฉันไม่มีเงินอีกอย่างถ้าจะให้ว่ายไปเองก็ไม่ไหว "


    สุดท้ายก็จากกันไปเเบบแค่ร่ำลาเพียงเล็กน้อย จิตใจเงือกหนุ่มได้เพียงแต่นึกถึงใบหน้าคมคายที่หลังจากนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีก 

    เพียงเเต่ก่อนจากกันโจทาโร่ยื่นกระดาษใบเล็กแสดงข้อความสั้นๆเพียงว่า ' ให้มาที่นี่อีกครั้งเวลาเดิม '

    คังเคียวอิงขมวดคิ้วทำไมต้องให้มาอีกทั้งๆที่มาก็ไม่ได้เจออีกฝ่ายเเท้ๆ





    โอเค เขาขอถอนคำพูด...

    โจทาโร่เล่นส่งคนมารับเขาไปอังกฤษทั้งแบบนั้น พอถามถึงเรื่องของใช้อีกตั่งต่างก็ได้ความว่าของพวกนั้นถูกขนขึ้นเรือเเล้วเรียบร้อยพร้อมกับกระดาษข้อความที่มีข้อความว่า




    ' เจอกันในฐานะลูกศิษย์ของฉันที่มหาวิทยาลัย '



    " คุโจ โจทาโร่ นายมันเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว "









Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in