หนึ่งอาทิตย์ที่ใช้ชีวิตกินนอนอยู่ที่ฮาวาย โจท่าโร่เดินทางมาที่นี่ชมงานวิจัยทางทะเลของคนในมูลนิธิสปีดวาก้อน เลยถือโอกาสใช้เวลาเล็กน้อยก่อนที่จะกลับอังกฤษเที่ยวที่นี่สักหน่อย
น่ารำคาญนิดหน่อยที่เดินเข้าไปในตัวเมืองก็มีแต่พวกผู้หญิงตาน้ำข้าวมาขอให้ทำนู้นทำนี่ให้
ตวาดไปแล้วก็ดูจะไม่สะทกสะท้าน
สุดท้ายก็เดินเล่นมาถึงจุดริมชายหาดที่ไร้เเสงไฟและผู้คน เสียงทะเลเบาๆค่อยช่วยทำให้ผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง โจทาโร่เดินไปเรื่อยๆจนหยุดที่กองโขดหินแห่งหนึ่ง
แสงจันทร์สาดส่องพอให้เห็นเรือนผมสีแดงของใครบางคนที่นั่งอยู่คนเดียว...
" คุณ "
" เหวอ!! "
เจ้าของเรือนผมสีแดงแผดเสียงดังแถมยังหงายหลังตกทะเลไปอีกลำบากเขาต้องใช้สแตนด์ลงไปคว้าตัวอีกฝ่ายขึ้นมาบนน้ำ
เเต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อสตาร์เเพทตินั่มถูกอะไรบางอย่างคล้ายหางสีเทาๆเขียวๆเรืองแสงฝาดลงตรงแขนจนต้องชักกลับมา
" ผู้ใช้สแตนด์.. "
" อะไรของคุณน่ะ คุณมีไอ้นี่ด้วยเหรอ "
เจ้าของเเสตนด์โผล่หน้าขึ้นมา ดวงตาสีม่วงเข้มฉายกระทบกับผิวน้ำ ดูท่าทางอุณหภูมิเย็นเฉียบยามค่ำคืนจะไม่สามารถสร้างอาการสะทกสะท้านแก่คนตรงหน้าสักนิด
เเสตนด์ของโจทาโร่ออกมาอีกครั้งส่วนอีกฝ่ายก็แสดงแสตนด์ของตนออกมา หน้าตาดูไม่ค่อยเป็นพิษเป็นภัยรูปร่างคล้ายๆคนครึ่งงูสีเขียวๆ
" ขึ้นมาจากน้ำ "
" ไม่เป็นไรคุณ ไปก่อนเลยผมขึ้นเองได้ "
" .... "
" เหวอ!! "
" นี่นาย... "
หาง นั้นหางปลาชัดๆ...
หางนั่นสบัดน้ำทะเลกระเด็นใส่หน้าโจทาโร่ ดวงตาสีดำสนิทจ้องอีกฝ่ายไม่ละสายตาจนคนตรงหน้าเริ่มหยุดและเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
" ให้มันได้ยังงี้สิ " โจทาโร่เอ่ยพลางให้เเสตนด์ตนวางเงือกหัวแดงลงในน้ำดังเดิม อีกฝ่ายทำหน้าตาดูไม่ค่อยเชื่อทำไรที่เขาเลือกจะปล่อยเจ้าตัวไป
" คุณไม่เอาผมไปขายเหรอ "
" ทำไมฉันต้องทำ "
" ก็พวกเงือกแก่ๆชอบสอนผมว่ามนุษย์ถ้าเจอพวกเราก็จะจับไปขาย "
โจทาโร่ไม่พูดอะไรเพียงแค่ถอนหายใจแล้วทิ้งเงือกหนุ่มให้เกาะโขดหินเเล้วมองแผ่าหลังกว้างนั้นหายไปลับตา
ไม่รู้เพราะคิดเหมือนกันหรือยังไงทั้งโจทาโร่และเงือกผมแดงก็เลือกที่จะมาพบกันที่เดิมจนรู้ชื่อว่าอีกฝ่ายชื่อ คังเคียวอิง เป็นเงือกอาศัยอยู่ที่นี่แถมยังเป็นนักศึกษาทุนของมูลนิธิสปีดวาก้อนด้วย
" พรุ่งนี้นายคงจะกลับอังกฤษแล้วใช่ไหม " คังเคียวอิงในร่างมนุษย์เอ่นยขณะที่ถอดรองเท้าคัทชูหนังสีดำออก
" ใช่ "
" เสียดายจังนะ วันหลังที่ฉันมาที่นี่คงไม่เจอ
นายอีกเเล้ว "
" ไว้ฉันจะมารับนายไปอังกฤษ " โจทาโร่ขยับหมวกให้เเน่นก่อนจะลุกขึ้น
" ตลกเเล้ว ฉันไม่มีเงินอีกอย่างถ้าจะให้ว่ายไปเองก็ไม่ไหว "
สุดท้ายก็จากกันไปเเบบแค่ร่ำลาเพียงเล็กน้อย จิตใจเงือกหนุ่มได้เพียงแต่นึกถึงใบหน้าคมคายที่หลังจากนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีก
เพียงเเต่ก่อนจากกันโจทาโร่ยื่นกระดาษใบเล็กแสดงข้อความสั้นๆเพียงว่า ' ให้มาที่นี่อีกครั้งเวลาเดิม '
คังเคียวอิงขมวดคิ้วทำไมต้องให้มาอีกทั้งๆที่มาก็ไม่ได้เจออีกฝ่ายเเท้ๆ
โอเค เขาขอถอนคำพูด...
โจทาโร่เล่นส่งคนมารับเขาไปอังกฤษทั้งแบบนั้น พอถามถึงเรื่องของใช้อีกตั่งต่างก็ได้ความว่าของพวกนั้นถูกขนขึ้นเรือเเล้วเรียบร้อยพร้อมกับกระดาษข้อความที่มีข้อความว่า
' เจอกันในฐานะลูกศิษย์ของฉันที่มหาวิทยาลัย '
" คุโจ โจทาโร่ นายมันเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว "
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in