" โจรูโน่.. "
" เลิกงับคอฉันได้เเล้ว "
มิตต้าเอ่ยเสียงเรียบกับแวมไพร์ผมทองที่กำลังคันเขี้ยวขบหลังคอเขาเล่นจนเลือดสีแดงข้นไหลซิบๆ
โจรูโน่ไม่ได้สนใจนัก ปากยังคงงับต้นคอหนาต่อไป คมเขี้ยวนั่นไม่ได้สร้างบาดเเผลอะไรมากมาย
เเต่ถ้าเทียบมิตต้าเป็นคนธรรมดาก็คงจะตัวซีดตายไปตั้งนานเเล้ว
" มิตต้า "
" อะไร " เขาเอ่ยโดยสายตายังไม่ละจากการอ่านคัมภีร์ไบเบิล
" พรุ่งนี้คุณมีลูกเเกะมารอสารภาพบาปนะ "
" ฉันยังอ่านบทที่4ไม่จบ "
" ตลกสิ้นดี "
โจรูโน่ผละออกจากลาดไหล่กว้าง ใบหน้าสวยคมมองย้อนหลังกับมาที่เขา ดวงตาสีเขียวมิ้นท์เหลือบมองใบหน้าคมคายอย่างเบื่อหน่าย
" ทั้งๆที่คุณเองก็ไม่ใช่บาทหลวงเเท้ๆ "
" โจรูโน่ ฉันเคยบอกเเล้วไง " มิตต้าปิดคัมภีร์เล่มหนาก่อนจะลุกไปยังหน้ารูปปั้นพระเยซู " ฉันเเค่อยากอยู่อย่างสงบ "
" ก็รู้ น่าขำดีที่ซาตานเข้าโบสถ์ได้ "
" ก็เหมือนเเวมไพร์เเบบเธอที่ไม่กลัวไม้กางเขนนั่นเเหละ "
ใช่
มิตต้าเป็นซาตาน
ตอนเเรกที่โจรูโน่มาโบสถ์ที่นี่ก็เพียงอยากจะหาเลือดแม่ชีสาวๆสักคนเเต่ก็ดันมาเจอมิตต้าที่จ่อกระบอกปืนใส่เขา
ตอนเเรกก็นึกว่าเป็นเเค่กระสุนตะกั่วธรรมดา
จนกระทั่งมันทะลุหัวเขานั้นเเหละถึงรู้ว่าไม่ใช่ทั้งตะกั่วกับเงินโง่ๆ
กระสุนผสมเเร่หินศิลานั้นมีเเต่หนึ่งในซาตาน
ชั้นสูงอย่างมิตต้าที่ใช้
เอาเป็นว่ารู้กันเเค่สองคน โจรูโน่ก็ไม่ได้ตายเเต่ทำเป็นว่าซีม่องเท่งให้เเม่ชีเสียงเเหลมนั่นไม่สงสัยในตัวของมิตต้าเพียงเท่านั้น
ตอนเเรกมิตต้าก็นึกว่าอีกฝ่ายจะเจ้าคิดเจ้าเเค้นแบบพวกแวมไพร์ชั้นต่ำเเต่ที่ไหนได้โจรูโน่ผันตัวมาเเกะติดเขาโดยมีเหตุผลว่าเป็นคนเเรกที่ทำเจ้าตัวเลือดสาดกระจายได้
เเวมไพร์ชั้นสูงนี่เเปลกแบบนี้ทุกคนรึไงนะ
" เเล้วจะออกไปหาอะไรกินรึไง " มิตต้าเอ่ยถาม
โจรูโน่หันมาพลางกระโดดพาตัวเบาๆของตัวเองมาขี่คอซาตานตัวหนาก้มห้อยหัวตัวเองมาสบตาอีกฝ่าย
" ไม่ค่อยหิว เเล้วคุณละ "
" สูบบาปพวกลูกเเกะนั่นก็เพียงพอ "
" งั้นหิวอย่างอื่นไหม..."
ถือว่ารู้ๆกัน รอยยิ้มฉายขึ้นบนใบหน้าคมดวงตาสีดำนั่นเปลี่ยนเป็นสีเเดงสดก่อนจะคว้าเเวมไพร์ตัวขาวที่ขี่คอเขาให้ลงมากดกองอยู่ที่พื้น
ดตาสีเขียวมิ้นท์กรอกมองไปยังรูปปั้นพระเยซู เรียวปากยกยิ้มเหยียดใส่มือสีขาวซีดกุมใบหน้าอีกฝ่ายให้ลงมาซุกที่ข้างลำคอ
" ไม่คิดจะเเคร์พระเจ้าสักนิดหรือคุณบาทหลวง "
" ยังกับเราทั้งคู่ต้องเเคร์ "
เสียงหัวเราะคิกคักดังก้องไปทั่วโบสถ์เงียบสงัด คืนบาปก่อเกิดโดยเขาทั้งสองตน ท่ามกลางสายตาของพระผู้เป็นเจ้าอย่างไปยี่ระต่อสิ่งที่กระทำ
พระเจ้าทอดทิ้งพวกเขาให้ลงมาจุดที่ต่ำที่สุด...
เเล้วเหตุใดยังจะต้องนึกถึงบาปอีกละ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in