ปลอกหมอนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา แสงอาทิตย์ด้านนอกส่องเข้ามาสะท้อนความจริงที่เจ็บปวดเข้ามาสู่เนตรที่สั่นมัวของผม ผ้าปูที่นอนสีขาววิมลกับคราบเหงื่อของร่างกายที่นอนคดท่าเดิมเป็นเวลาหลายเดือนสามารถเห็นได้ชัด มันเป็นสัญญาณบอกผมว่าคืนของความเจ็บปวดได้จบลงแล้ว

กระจกที่ผมเปิดอ้าเอาไว้ รับลมยามเช้าเข้ามาสัมผัสผิวของผม มันทำให้ผมได้รู้สึกอะไรบางอย่างมากกว่าความด้านชาและตายด้านที่มาจากด้านในของผม เมื่อผมมองออกไปด้านนอกหน้าต่างผู้คนมากมายกำลังเตรียมตัวเพื่อที่จะออกไปใช้ชีวิต มีแต่ผมเท่านั้นที่พึ่งจะเริ่มพักผ่อน

ในหลายครั้งผมก็ตั้งคำถาม ในวันที่ชีวิตมันหนังอึ้งเกินที่จะรับไหวและเหตุผลที่จะอยู่ต่อไปมันช่างดูไร้ความหมายเราควรทำอย่างไร ใช้ชีวิตต่อไปราวกับร่างกายที่ไร้วิญญาณและรอวันเน่าเฟ๊ะ? หรือ ปลดปล่อยวิญญาณที่เหนื่อยล้านี้ให้ได้พัก ผมไม่ได้อยากที่จะฆ่าตัวตายแต่แค่อยากจะหายไปอย่างเงียบๆให้โลกได้ลืมผมถึงแม้ผมจะไม่ได้ถูกจดจำอยู่ตั้งแต่แรกแล้วก็ตาม