ฉันชอบคุยกับหมา... อืม ฟังไม่ผิดหรอก ถ้าจะพูดให้ถูก จริงๆ เชื่อว่าหลายคนชอบคุยนะ แต่คงไม่มากเท่าการนั่งคุยขั้นนั่งเล่าตั้งแต่สมัยอยู่อนุบาลยันมัธยม

ฉันเชื่อว่าผู้หญิงหลายคนชอบคุยกับสัตว์เลี้ยงของพวกหล่อน

เพราะบางทีเราก็ค้นพบว่าไม่มีใครรับฟังเราได้ดีเท่าสัตว์เลี้ยงของเรา

ฉันพูดคุยกับหมาในบ้านราวกับเป็นเพื่อนซี้ บางทีก็พูดหวานลูกจ้ะลูกจ๋า บางทีก็พูดคำหยาบกูมึงนู่นนี่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไหนฉันพบว่าหมาชอบให้เจ้านายมาคุยด้วย ถึงแม้ว่าเจ้านายจะพูดมากแค่ไหนก็ตาม หมาก็ต้องการให้เราใช้เวลาอยู่กับมัน

การเลี้ยงหมา 9 ตัวให้อยู่ร่วมกันอย่างผาสุกไม่ใช่เรื่อง่าย บอกได้เลยว่าถ้าฉันสามารถย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่ ฉันอยากให้บ้านมีหมาไม่เกิน 3 ตัวก็พอ เรียกว่าภาระก็ภาระเถอะ แต่บ้านต้องมีคนอยู่ตลอด ฉันพลาดโอกาสไปเที่ยวต่างจังหวัดช่วงปีใหม่มาหลายต่อหลายปีเพราะต้องรับผิดชอบภาระที่นำเข้าบ้านโดยการอยู่เฝ้าบ้านในขณะคนในครอบครัวแยกย้ายกันไปเที่ยว นึกฉันจะไม่ยี่หระกับเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่มันก็อดยกขึ้นมาพูดไม่ได้ เพราะมันคือปัญหาของคนมีหมาเยอะจริงๆ คุณไม่สามารถไปเที่ยวต่างจังหวัดโดยปล่อยให้หมาอยู่บ้านแล้วหากินเอง มันค่อนข้างใจร้ายไปหน่อย

ในตอนที่บ้านเรามีแค่กอล์ฟและดำ เราสามารถฝากเพื่อนบ้านมาให้ข้าวในตอนที่เราไปต่างจังหวัดได้ มันไม่ได้ลำบากสักเท่าไหร่ แต่เมื่อมีหมาถึง 9 ตัว ต่อมความเกรงใจและความกังวลมันทำงานหนักขึ้น กังวลว่าเขาจะรู้ไหมว่าหมาแต่ละตัวต้องให้ข้าวยังไง ตัวไหนต้องกินไกลจากเพื่อน ตัวไหนต้องให้น้อย ตัวไหนต้องให้เยอะ... คิดมากขนาดนั้นก็อยู่บ้านดีกว่า ฉัน Prefer แบบนั้น

ใช่ว่าการอยู่บ้านคนเดียวกับหมาอีก 9 ชีวิตจะไม่มีความสุขหรือต้องกล้ำกลืนฝืนทน... อันที่จริงช่วงเวลาที่ฉันได้อยู่บ้านคนเดียวเป็นช่วงที่ฉันชอบมากด้วยซ้ำ ฉันชอบอยู่สงบเงียบคนเดียวในห้อง ออกมาดูบรรดาลูกฝูงเป็นเวลา ถึงเวลาก็ให้ข้าว ล้างพื้น เก็บอึ ไม่ต้องพูดคุยกับใครนอกจากตัวเองและหมา

โลกนี้เป็นของเราไงล่ะ ครองโลก.