สาเหตุที่เริ่มช่วยหมาครั้งแรกตอนอยู่ ม.6 น่ะเหรอ

หึ...จนวันนี้ยังรู้สึกอยากขอบคุณกลุ่มชะนีที่ทำร้ายฉันในวันนั้นอยู่เลย

ฉันถูกแบนจากกลุ่มเพื่อนด้วยเรื่องผู้ชาย มันไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจนักหรอก แต่ฉันไม่อายที่จะพูดแล้วกัน เพราะการรุมด่าเพื่อนด้วยเรื่องผู้ชายเป็นอะไรที่ไร้สาระมาก แถมยังรุมด่าในเฟซบุ๊กแบบไม่ลดละราวกับยังสะใจไม่พออยู่นานเป็นเดือนๆ โดยที่ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไร

เอาจริงๆ ฉันตอบโต้ไม่ลงด้วยซ้ำ ในเมื่อพวกหล่อนเป็นอดีตเพื่อนสนิทเลยนะ พอโดนด่าทีมันเสียความรู้สึกรุนแรงมากกว่าความโกรธ

ขอเล่าย้อนกลับไปตอน ม.ต้น นิดนึงแล้วกัน

แต่ดั้งแต่เดิมฉันเคยอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่มีนักเรียนแค่ 13 คน และผู้หญิงแค่ 3 คน (ฉันรู้ว่ามันบ้า แต่มันคือเรื่องจริง และโรงเรียนนั้นก็อยู่ในกรุงเทพด้วย!) หนึ่งในสามนั้นคือฉัน ป. และ ม.

ป. เป็นหลานเจ้าของโรงเรียน และหล่อนไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่นัก หรืออันที่จริงก็ไม่ชอบเลยก็ว่าได้... หล่อนจะเข้าหาฉันในวิชาที่ฉันถนัดเท่านั้น และแทบจะถีบหัวส่งเมื่อฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้ว ครั้งหนึ่งฉันจำได้แม่น เธอซื้อขนมหรือลูกอมนี่ล่ะ แจกจ่ายทุกคนในห้องยกเว้นฉัน... ในตอนนั้นก็เจ็บใจนะ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนั้น

ตอนนี้รู้สึกว่าการกระทำนั้นมันน่าสงสารมากเลย.. คุณคิดดูนะว่าคุณต้องใช้เงินเพื่อซื้อความสะใจ และซื้อมิตรภาพจากเพื่อน แล้วคุณจะได้มิตรภาพที่จริงใจจริงๆ เหรอแต่นั่นคือสิ่งที๋ฉันต้องเผชิญตลอดสามปี

เท่านั้นไม่พอ ตลอดสามปีที่เรียน ม.ต้น ยัย ป. เนี่ยพยายามกัน ม. ออกจากฉันทุกวิถีทาง แถมยังบอกเพื่อนในห้องไม่ให้ยุ่งกับฉัน เรียกได้ว่าจะทำให้ฉันไม่มีคนคบเลยล่ะ... ย้อนกลับไปคิดแล้วก็รู้สึกว่ามันเด็กชะมัด

เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ใช่คนน่าคบนะ ตอนนั้นฉันเป็นคนที่มั่นใจในอะไรก็จะพูดออกไปทันที คิดอะไรก็จะพูด รู้สึกว่ามันไม่ใช่ก็จะเถียง อย่างตอนที่จำได้แม่นคือเถียงกับ ป. เรียกคำว่า LEARN ... ป. เถียงว่าต้อง LERN ฉันบอกว่าต้อง LEARN พอฉันถูกก็กลายเป็นว่าเราโกรธกันด้วยเรื่องเล็กน้อย แค้นกันด้วยเรื่องแค่นี้ แล้วก็ยิงยาวมาจนปัจจุบัน ลามไปเรื่องอื่นอย่างกับไวรัสร้าย

ปัจจุบัน Reunion กันทีไรก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันอยู่ดี นี่สารภาพจากใจจริงเลย

ด้วยนิสัยห่ามๆ ห้าวๆ ทำให้ฉันเข้ากับผู้ชายได้ดีกว่าผู้หญิง นั่นจึงเป็นปัญหาทำให้ผู้หญิงไม่ชอบขี้หน้าฉันในตอนที่ย้ายมาเรียนโรงเรียนรัฐบาล นำมาซึ่งเรื่องบาดหมางอย่างหนักหน่วงจนถึงขั้นด่าประจานฉันลงเฟซบุ๊ก

อย่างที่บอกมันไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจ การโดนด่าแบบนั้นเป็นเรื่องน่าอายและควรเหยียบให้มิดลงดินมากกว่า แต่ฉันอยากเล่าเพราะนั่นคือจุดที่ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าหลังจากผ่านเรื่องนั้นมาได้

ถึงอย่างนั้นชีวิตคนเรายังต้องเจออะไรมากมายมากกว่านั้น ฉันรู้สึกว่าตัวเองเจอมาหมดนะ ทั้งการหลงรักใครแล้วก็ทะเลาะกับคนที่ชอบคนๆ เดียวกันจนเป็นเรื่องใหญ่ (มานึกตอนนี้ ได้แต่ด่าตัวเองว่าโคตรจะงี่เง่าเลย เอ็งทำไปได้ยังไง) อีกทั้งเรื่องอกหักเนี่ยเจอซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่ไม่เคยชินสักที

จนกระทั่งจบ ม.6 ฉันก็เลยเพื่อนอยู่ไม่กี่คน... เอ่อ ก็ 7-8 คน แต่เป็นผู้ชายหมดเลย เรียกได้ว่าฉันแปลงเพศส่งตัวเองเป็นสมาชิกแก๊งชายล้วนไปเลยเนียนๆ พวกมันพูดประจำว่า “มึงเป็นผู้หญิงเหรอ”

...เออ กูก็ว่างั้น

แต่นั่นล่ะเป็นตัวตนและที่มาที่ทำให้ฉันหันมาช่วยหมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นปัจจัยหลักเลยล่ะ