คุณเคยรู้สึกว่าชีวิตผูกมัดกับอะไรบางอย่างอย่างไม่มีเงื่อนไขไหม

สำหรับฉันคือสุนัข

ความรู้สึกนี่มันเริ่มต้นตั้งแต่ฉันจำความได้ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักสิ่งมีชีวิตที่เรียก สุนัข

เรียกสุนัขแล้วรู้สึกห่างเหินจัง...ต่อไปนี้ขอเรียกว่า หมา ละกัน

ฉันเกิดมาโดยจำได้ขึ้นใจว่าตัวเองเกิดปีจอจากนั้นฉันก็รู้สึกชื่นชอบสัตว์ที่เป็นปีเกิดตัวเองมาก

ฉันได้หมาตัวแรกตอน5 ขวบ อยู่อนุบาล 2 มันเป็นลูกหมาจรจัดสองตัวจากไซต์งานก่อสร้าง (พ่อฉันทำรับเหมา)มีเชื้อหลังอาน-บางแก้ว-พันทาง ทั้งสองขนสีขาวน้ำตาล เป็นเพศผู้และเมียเราตั้งชื่อว่า กอล์ฟ กับ กิ๊ฟ

เรารักพวกมันมาก...อย่างน้อยเราก็คิดว่านั่นคือความรักล่ะนะ

ที่แปลกก็คือในตอนเด็กเราไม่ได้เรียนรู้ว่าความรักต้องมีองค์ประกอบอะไรบ้าง

สิ่งที่เราทำก็แค่ลูบหัว กอดร่างปุกปุย แล้วก็... แค่นั้น

เราไม่ได้เรียนรู้วิธีดูแลเลยเราสามพี่น้องมอบหน้าที่นั้นให้พ่อแม่... ซึ่งส่วนใหญ่ก็แม่

แต่ลูกอ้อนของเราก็ยังขอให้พ่อซื้อหมาพันธ์เล็กให้เราได้อีกหนึ่งตัวเราซื้อ ‘ปุกปุย’ ที่จัตุจักรตอนแรกเราปักใจเชื่อว่ามันเป็นพันธ์ปอมเมอเรเนียน แต่พอโตมาเราก็ได้รู้จักคำว่า ‘ปลอมเมอเรเนียน’ ...ยังไงเราก็รักปุกปุยนะแต่ก็นั่นแหละเรายังเด็ก เราก็ยังดูแลปุกปุยได้ไม่ดี ให้ข้าวบ้างบางเวลาที่เหลือก็แม่รับ

ความทรงจำที่ฉันจดจำได้ดีคือเรามัดปุกปุยไว้ในห้องครัวหลังบ้าน วันนั้นฉันกลับมาจากโรงเรียนมันดีใจมากพยายามตะกุยจนเล็บของมันตะกุยโดนแผลตกสะเก็ดของฉันเลือดออกฉันเจ็บและโกรธมากแล้วก็เดินกลับออกไปเลยความทรงจำตอนนั้นยังทำให้ฉันรู้สึกผิดกับปุกปุยอยู่ทุกวันนี้ อยู่ได้สองปีปุกปุยก็ถูกส่งไปอยู่บ้านเกิดของแม่ฉันที่พะเยาด้วยความซนยายบอกว่ามันกัดไก่ตายไปหลายตัวเลยต้องผูกไว้ แต่คนที่นู่นก็ช่วยกันเลี้ยงอย่างรักใคร่

ระหว่างนั้นกิ๊ฟถูกส่งกลับอยู่ที่บ้านของลูกน้องพ่อเพราะกิ๊ฟตะกุยรถเบ๊นซ์เป็นรอย ...ส่วนกอล์ฟได้เพื่อนใหม่เป็นหมาจรจัดนิสัยดีมาขออยู่ด้วย เราเรียกมันว่า ดำ...ดำเป็นหมาเพศเมียทำหมันแล้ว ถูกดูแลโดยป้าเล็กผู้คอยปั่นจักรยานตระเวนดูแลหมาจรจัดป้าเล็กดีใจมากที่เรารับเลี้ยงดำ

บ้านเรามีกอล์ฟและดำเป็นหมาเพียงสองตัวอยู่หลายปีจนกระทั่งวันหนึ่งเราพบว่ากอล์ฟและดำโดนวางยาตายอาจเพราะกอล์ฟหน้าดุและชอบเห่าคนที่เดินผ่านไปมา แต่กอล์ฟไม่เคยกัดใคร...นั่นเป็นครั้งแรกที่ความตายเกิดขึ้นที่บ้านเรา ฉันจำได้ดีว่าตัวเองร้องไห้ตลอดทั้งคืนทั้งสาปแช่งคนที่ทำ และพูดพึมพำขอให้กอล์ฟมาเข้าฝันและบอกว่าใครเป็นคนทำ...ฉันสงสารพวกมันทั้งสองตัวมาก ตอนที่กอล์ฟตาย ฉันอยู่ ป.6

หลังจากที่กอล์ฟตายไปได้สักพักและปุกปุยยังอยู่พะเยา เราได้ไปขอหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์สีน้ำตาลแดงมาเลี้ยงตัวหนึ่งจากบ้านคนรู้จักในซอยท้ายบ้านซึ่งเขาไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่นักแต่พอเอามาเลี้ยงเราก็ไม่ได้ใส่ใจมันดีกว่าเขาเท่าไหร่ มันชื่อ ‘มี่หมี’ ...ฉันรักมันนะ แต่ก็ใส่ใจเป็นพักๆคุณก็รู้ว่าเด็กย่อมมีสิ่งเร้ามากมายมากกว่าจะสนใจหมามาเป็นอันดับหนึ่ง

ปุกปุยอยู่พะเยาสองปีแล้วย้ายกลับมาอยู่กับเราเมื่อฉันและพี่น้องโตพอจะช่วยกันดูแลปุกปุยกับมี่หมีเป็นเพื่อนต่างไซส์กัน นอกจากนั้นยังมีเจ้า ‘ด่าง’หมาจรจัดของป้าเล็กอีกตัวที่มาอยู่ปากซอยบ้านเรา มันตามมี่หมีมาจากบ้านเก่า(บ้าผู้ชายนั่นเอง) เราเลยรับเลี้ยงคอยให้ข้าวให้อาหารกลายเป็นว่าตอนนั้นเรามีหมาสามตัว

แต่หลังจากนั้นปุกปุยก็โดนรถชนตายหน้าปากซอยบ้านเราบ้านเราอยู่หัวมุมถนนถึงไม่ใช่ถนนใหญ่แต่ก็เป็นเส้นถนนของหมู่บ้านที่รถวิ่งกันขวักไขว่

วันที่มี่หมีตายฉันจำได้ว่าอยู่ม.ปลาย ตอนนั้นฉันไปประตูน้ำเพื่อซื้อของทำงานกีฬาสีกับเพื่อนๆ ฉันจำได้ว่าตื่นเต้นแค่ไหนที่ได้ไปประตูน้ำครั้งแรกแต่แล้วแม่ก็โทรมาบอกว่ามี่หมีถูกรถทับ มันกำลังนอนอาบแดดอยู่กลางถนนในซอยบ้านรถคันนั้นวิ่งมาโดนไม่มีเบรก วิ่งทับร่างหมีแล้วก็ขับไปเลยโดยไม่ใส่ใจสักนิดมี่หมีลุกขึ้นและวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ แต่แล้วก็ตายโดยมีแม่อยู่ข้างๆเราไม่ทันได้พามี่หมีไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ

ฉันร้องไห้กลางประตูน้ำ

ในตอนนั้นที่ฉันเริ่มตระหนักว่าฉันไม่ได้ดูแลหมาจริงๆฉันแค่รัก และฉันคิดว่ามันเป็นความรัก

ทว่าองค์ประกอบของความรักไม่ใช่เพียงแค่ความคิดและคำพูดมันต้องมีการกระทำ

ฉันเริ่มคิดย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งกอล์ฟ ดำ มี่หมี ปุกปุย .. ฉันเป็นเจ้าของที่ไม่ได้เรื่อง

นั่นล่ะจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ทำให้ฉันเป็นฉันทุกวันนี้