หลังจากอยู่ที่สก๊อตแลนด์มาได้ซัก 2 เดือน ตัวผมก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าการใช้ชีวิตนั่งๆนอนๆเรียนๆเที่ยวๆไปวันๆ มันจะบั่นทอนชีวิตแน่ๆ จากที่ผมเรียนภาษาจนครบเวลาที่กำหนดก็อาจจะว่างเป็นพิเศษ เลยตัดสินใจหางานพาร์ทไทม์ทำซึ่งแน่นอนสำหรับนักศึกษาไทยในต่างแดน งานพาร์ทไทม์ที่หนีไม่พ้นก็น่าจะเป็นงานเสิร์ฟในร้านอาหารไทย

            การเรียนของผมก็ราบรื่นดีจริงๆ ไม่ได้มีอะไรน่ากังวลเนื่องจากระดับภาษาอังกฤษผมผ่านก่อนที่จะมาเรียนอยู่แล้วทุกอย่างก็เลยจบลงด้วยดีภายในระยะเวลา 5 อาทิตย์ โอเคหลังจากนี้ก่อนที่มหาวิทยาลัยจะเปิดเทอมงานและเที่ยวน่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด (ละมั้ง)

            ผมสมัครงานร้านอาหารไทยบวกจีนหน่อยๆในซิตี้เซ็นเตอร์นั่นแหละ ทุกอย่างก็ดูเป็นไปได้ดี ยกเว้นเรื่องเดียว “ค่าแรง” ปัจจุบันเรทค่าจ้างขั้นต่ำสำหรับคนอายุรุ่นเดียวกันกับผม มันอยู่ที่ 8.91 ปอนด์ ต่อ 1 ชั่วโมงแต่เนื่องจากทางร้านแจ้งว่า “พี่ให้ได้เท่านี้จริงๆ” จริงๆที่ว่าคือ 7 ปอนด์ ต่อชั่วโมง จะว่าไปถ้าไม่คิดอะไรมากก็ได้อยู่แหละ เออได้อยู่แค่ผิดกฎหมายเท่านั้นเอ๊ง! สำหรับตัวผมก็คือ เออก็ได้นะขี้เกียจจะคิดมาก เอาเป็นว่าทำๆไปก่อนถ้าไม่ไหวก็หาร้านอื่น ลาออกอะไรก็ว่าไปบางทีชีวิตก็ต้องลองอะไรใหม่ๆ

            จะว่าไปถ้ามองอีกมุมนึงคนไทยหลายคนที่ดิ้นรนออกมาหางานต่างแดน หลายๆครั้งมันก็เป็นเพราะ ประเทศไทยมันพังจริงๆนั่นแหละค่าแรงขั้นต่ำหมื่นห้า บางที่ให้ไม่ถึงด้วยซ้ำ การมาทำงานต่างแดนได้เรทเงินที่สูงขึ้น แม่ค่าครองชีพที่ต่างประเทศจะโหดร้ายแต่รายได้กับค่าใช้จ่ายมันก็ยังเอื้อให้เหลือเงินเก็บ ทำงานที่ไทยโดนเอาเปรียบเอาแต่ไหงมาเอาเปรียบคนไทยด้วยกันเองในต่างแดนซะแบบนั้น ก็นะ แต่ก็อย่างที่บอกอย่าไปคิดอะไรมากก็จะไม่ปวดหัว...แต่ก็ความปวดใจนี่คงเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

            ทำงานวันแรก...ทดลองงาน 2 ชั่วโมง...ไม่ได้ค่าจ้างได้กับข้าวมากินหนึ่งอย่างถ้วน ระหว่างทำงานก็ สนุกดีนะ ได้เรียนรู้การเป็นพนักงานบริการ วางช้อนยังไง ถือจานยังไง เสิร์ฟอาหารยังไง บลาๆตามที่เค้าจะสอนเลย อ่อ จะว่าไป ทำงานร้านอาหารที่ UK สิ่งที่จำเป็นต้องรู้เลยคือคนที่นี้กินอาหารสองสเต็ป เค้าจะมีอาหารเรียกน้ำย่อยหรือเรียกว่า Starter หรือ Appetizer แบบอารมณ์กิบจุ๊บจิ๊บก่อนกินจริงๆอีอันนี้เป็น
สเต็ปแรก พอเสร็จปุ๊บ ก็ต้องเรียนเมน หรือ Main course ให้เค้าเรียกว่าอาหารหลักเนอะ จะว่าไปแม่งกินกันเยอะนะ เป็นกูกูอิ่มตั้งแต่สเต็ปแรกละ เออว่าไป เอาเป็นว่าเค้ากินกันแบบนี้นะ

            ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เค้ากินยังไงปัญหาอยู่ที่ เค้าไม่ยอมบอกว่าเค้าต้องการอะไร เทียบกับร้านอาหารที่ไทยคือใครจะเอาอะไรก็ยกมือเรียก บางทีเข้าขั้นตะโกนข้ามโต๊ะ แต่ฝรั่งผู้ดีอังกฤษหรือสก๊อตแลนด์ก็แล้วแต่ มันต้องการคนมีพลังจิตอ่านใจไปเสิร์ฟเจ้าค่ะ อารมณ์แบบกูกินเสร็จแล้วเก็บจานสิๆ กูจะคิดเงินเดินมาหากูเดี๋ยวนี้ๆ ประหนึ่งว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วงทำแรกๆก็จะงงๆหน่อยๆ เออ ต้องการอะไรจากกู หลังๆมามันก็จะมีทริคน้อยๆให้จับสังเกตว่าตอนไหนควรทำอะไรอะนะ แต่บางทีก็...ไม่ทันมอง เดี๋ยวจะหาว่าเข้าข้าง คนที่เรียกเราจริงๆมันก็มีนะ แต่ก็คือวัฒนธรรมอาจจะต่างจากที่ไทย ก็ว่าไป เอาเป็นว่าพอถูๆไถๆไปได้พอ

            นอกจากเรื่องค่าแรงแล้วก็คงหนีไม่พ้นความกดดันระหว่างทำงาน โดนบ่นบ้าง ไม่ถูกใจอะไรบ้างก็ว่ากันไป ก็มาทำงานอะเนอะจะให้เหมือนนั้งเล่นอยู่บ้านได้ยังไง แต่จะว่าไป ทำงานในร้านอาหารไทย วัฒนธรรมไทยๆแม้จะอยู่ในต่างแดน มันก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรไปซักเท่าไหร่ ความจู้จี้แบบไทยๆเอาเปรียบแบบไทยๆ ก็ได้แต่กัดฟันยิ้มและยอมรับความเจ็บปวดกันไป

            พอผมทำมาได้ซักหนึ่งเดือนแล้วด้วยความที่เราได้ชั่วโมงทำงานน้อยบวกกับ เด็กที่มาทำร้านที่ผมทำอยู่มีมากขึ้นผมก็เลยได้มีโอกาสไปหางานร้านอาหารที่อื่นที่อยู่ไกลออกไปอีกนิดร้านใหม่นี้เจ้านายเป็นคนสก๊อตแลนด์ กับอินเดีย แต่เนื่องจากทางร้านมีผู้จัดการเจ้าของเลยนานน๊าน จะแวะเวียนมาชมที ส่วนผู้จัดการเป็นคนรุ่นใหม่ ค่าแรงได้ตามเรทกฎหมายมีความคิดแบบคนรุ่นใหม่ หลายๆอย่างจึงไปด้วยดีในที่ทำงานใหม่ และสุดท้ายผมก็ไม่ได้กลับไปร้านเดิมอีกเลย

            ทั้งนี้การเลือกงานพาร์ทไททำระหว่างมาเรียนก็แล้วแต่ที่แต่ละคนจะสะดวกเลย มันไม่ได้มีกฎเกณฑ์ตายตัวว่าเราต้องเชื่อใคร แต่เชื่อผมเถอะต่อให้จะดีจะร้ายยังไงอย่างน้อยๆ การจ้างก็สมควรทำตามกฎหมายอย่างถูกต้องสิ่งนี้แหละที่ผมมองว่ามันสำคัญที่สุด