ฮวาจิ่น ไม่เคยกลัวที่จะถูกใครเยาะเย้ยดูถูก

แต่กลัวที่จะไม่สามารถกำหนดชีวิตด้วยตัวเอง

เธอไม่เพียงสามารถปักลวดลายบนผืนผ้า

แต่เธอยังปักเส้นทางชีวิตของตัวเองด้วย

เพียงแต่บนเส้นทางนี้ เธอไม่กล้าคาดหวังว่าจะมีใครเข้ามา

เติมเต็มหัวใจที่บอกช้ำจากฝันร้ายในอดีตของตัวเอง

เผยเยี่ยน ในสายตาคนอื่น

นอกจากหน้าตาหล่อและรวยมากแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรดี

เขาเย่อหยิ่ง อารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายชนิดไม่เห็นแก่หน้าใคร

แต่ต่อหน้าเขา ทุกคนก็ยังรุมล้อมประจบเอาใจ

เพราะหวังประโยชน์กันทั้งนั้น

เขารู้สึกว่าชีวิตแบบนี้ช่างน่าเบื่อไร้จุดหมาย

ออกตัวก่อนว่าเราเป็นแฟนหนังสือของคนเขียน 5555 มีแนวโน้มจะชอบงานของเค้าอยู่แล้ว

เยวี่ยเซี่ยเตี๋ยอิ่งนี่เราชอบตรงที่งานเค้าคือเป็นหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่มีดราม่า อ่านแล้วก็ไม่ต้องเตรียมใจ ไม่ต้องคิดอะไรมาก สามารถมีความสุขได้เต็มที่ ในวัยที่เราทำงานแล้ว เผชิญลมฝนมากมายในโลกข้างนอก บางครั้งเราก็อยากจะพักกับเรื่องราวสีชมพูหวานแหววที่ดูแล้วไม่น่าเกิดขึ้นในโลกความเป็นจริงแบบนี้แหละค่ะ

เรื่องนี้สนพ.ออกตัวมาตั้งแต่คำนำเลยว่า คาแรกเตอร์ไม่ต่างจากเดิมมาก 555555 เอาจริงเราว่าต่างแล้วนะ บางเรื่องคือเหมื้อนนเหมือนนอย่างแนวพีเรียดอะไรทำนองนี้

เรื่องนี้โดยรวมเราชอบมาก 5555 ถึงแม้ว่ามันจะน้ำเน่าแล้วก็ไม่ได้มีอะไรมาก แต่เราก็ชอบอยู่ดีอะค่ะ นางเอกเป็นช่างปักผ้าที่ชีวิตตอนเด็กยากลำบากมาก หนีออกมาจากหมู่บ้านในชนบทก็มาผจญกับเรื่องราวในเมือง ส่วนพระเอกอย่างเผยเยี่ยนเป็นคนรวยที่ทำอะไรไม่เห็นหน้าใคร แต่จริงๆแล้วเป็นคนดีมากๆ (มากๆอย่างหาได้ยาก) เผยเยี่ยนจริงๆแล้วไม่ได้ใจดีแค่กับนางเอกอย่างเดียวนะ ใจดีกับทุกๆคน แม้กระทั่งตอนนั้นที่ไม่รู้จักฮวาจิ่นก็ใจดีด้วยแล้ว เป็นความใจดีกับเพื่อนมนุษย์อะ

นางเอกเรื่องนี้เหมือนซินเดอเรลล่าที่แบบได้แต่งงานกับเจ้าชาย มีเจ้าชายมีตกหลุมรักอะไรทำนองนี้ แต่เจ้าชายคนนี้นิสัยแบบ...ว่ายังไงดี น่ารักน่าชัง คือปากร้าย ขี้เขิน ใจอ่อน ใจดี น่ารักไปหมดเลย อ่านแล้วอยากได้เผยเยี่ยนมากๆ ฮวาจิ่นโชคดีมากที่ได้มาเจอเผยเยี่ยน (ในทุกๆแง่เลย) โชคดีมากที่วันนั้นถูกรถชนแล้วเผยเยี่ยนบังเอิญเห็น โชคดีที่คนที่ตัวเองขับจักรยานไปชนดันเป็นเผยเยี่ยน ถ้าไม่มีเผยเยี่ยนนางเอกอาจจะตายไปนานแล้ว ก็สมกับที่ให้นางเอกรักมาได้นานขนาดนี้ พระเอกแบบดีทั้งหน้าตาทั้งภายในจริงๆ น่ารักมากๆๆ

ชอบค่ะ อ่านซ้ำแน่นอนนนน