AU

Rate : PG

Warning : เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริง ผู้แต่งไม่มีเจตนาทำให้เจ้าของชื่อเสื่อมเสียแต่อย่างใด

โทรุเกลียดฤดูฝน


ฝนตกปรอย ๆ ทำให้อากาศชื้นแถมยังร้อนอบอ้าว


แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังพ่ายแพ้ไม่สามารถส่องแสงลอดผ่านม่านเมฆสีเข้มลงมาได้ ทำให้บรรยากาศอึมครึมตลอดเวลา

อากาศแบบนี้อย่าว่าแต่จะเฉียดไปใกล้ดาดฟ้าได้เลย พักเที่ยงก็ขลุกอยู่แต่ในห้องเรียน


น่าเบื่อ


แม้ในวันฝนตกแบบนี้คนตรงหน้าก็ยังดูร่าเริงค่อนไปทางบ้าบอเช่นเคย ตะเกียบในมือจ้วงข้าวในเบนโตะเข้าปากเรื่อย ๆ และเผื่อแผ่มายังโทรุด้วย


ไข่ม้วนชิ้นสุดท้ายถูกคีบขึ้นมาแล้วยื่นมาจ่อที่ปากโทรุโดยไม่ได้ร้องขอ เจ้าตัวอ้าปากงับเอาเพียงครึ่งเดียว ปล่อยอีกครึ่งที่เหลือไว้อย่างนั้น แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจอะไรเลย ยังคีบค้างไว้อย่างนั้น


"อิ่ม"


เรียวตะฉีกยิ้มแล้วยัดที่เหลือเข้าปากตัวเองแทน

แตงกวาชิ้นสุดท้ายที่วางอยู่มุมกล่องถูกคีบขึ้นมาตั้งใจจะส่งเข้าปากตัวเอง


"อยากกินแตงกวา"


เรียวตะยกแตงกวาแผ่นบางชิ้นสุดท้ายให้โทรุโดยไม่อิดออด นั่งมองพี่ชายคนสนิทเคี้ยวมันตุ้ย ๆ


จุดสีดำเข้มที่แก้มขวาขยับตามจังหวะการเคี้ยว


เรียวตะยื่นน้ำเปล่าให้หลังจากเก็บกล้องข้าวเสร็จ

โทรุรับมาแล้วยกขึ้นดื่มทันที


ดวงตาโตหลุบลงมองขวดน้ำในมือ แพขนตายาวที่ทอดขนานกับเนินแก้ม


น้ำหยดเล็ก ๆ หกเลอะออกมาที่มุมปาก กลิ้งผ่านผิวคางไหลลงไปรวมกับเม็ดเหงื่อตามลำคอ


ลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงตอนที่เขากลืนน้ำ


ทุกการกระทำถูกจับจ้องด้วยดวงตาเรียวเล็กของคนเด็กกว่า


เรียวตะเอื้อมไปเช็ดคราบน้ำที่คางและคอให้โทรุ พร้อมกับกระชับปกเสื้อที่แหวกกว้างเกินความจำเป็นให้กระชับกว่าเดิม

โทรุไม่มีท่าทีต่อต้านการกระทำนั้นยังคงดื่มน้ำต่อจนพร่องไปครึ่งขวด


"รอยยังไม่หายเลยนะ อย่าแกะกระดุมออกเยอะนักสิ"


ขวดน้ำถูกส่งกลับมาให้เรียวตะอีกครั้ง เจ้าตัวรับมันไปดื่มต่อ


"งั้นคราวหน้าก็อย่าทำสิ"

"โทษที มันเผลอ"


เสียงออดหมดเวลาพักดังขึ้น เรียวตะกลับไปที่ห้องแล้ว เพื่อนร่วมห้องค่อย ๆ ทยอยเข้ามานั่งที่โต๊ะของตนจนเต็ม

เสียงจอแจหยุดลงเมื่ออาจารย์ประจำวิชาเปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องเป็นสัญญาณเริ่มการเรียนภาคบ่าย



.......................

ฟ้าฝนที่ดูเหมือนจะรู้เวลาจนน่าหงุดหงิด ก่อนที่เสียงออดบอกหมดเวลาคาบสุดท้ายจะดังไม่นานนักฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาไม่บอกกล่าวหลังจากที่ฝนตกปรอย ๆ มาทั้งวัน


ทิวทัศน์ด้านนอกอาคารโดนฉาบด้วยสีเทา รัศมีการมองเห็นไม่เกิน10เมตรด้วยซ้ำ


โทรุไม่ชอบพกร่มเพราะมันเกะกะ และนี่เป็นเหตุผลอีกข้อที่ทำให้เขาไม่ชอบฝน


ฝนสาดมาถึงปลายเท้าแม้จะยืนอยู่ในอาคาร ตกหนักแบบไม่มีทีท่าจะหยุดเร็ว ๆ นี้แน่นอน


ทุกคนต่างทยอยกันกันกลับบ้าน ร่มหลากสีคนแล้วคันเล่าถูกกางออกยกขึ้นเหนือหัวแล้วเดินออกจากอาคารไป


โทรุไม่เห็นว่าร่มอันแค่นั้นจะช่วยกันฝนได้ซักเท่าไหร่ โชคดีที่มีแค่ฝน เพราะถ้ามีลมด้วยร่มคงกันละอองฝนได้แค่ส่วนหัว 

บางคนเลือกที่จะใช้แค่กระเป๋าบังหัวไว้แล้ววิ่งกลับบ้าน


เป็นการกระทำที่บ้าบอสิ้นดี


ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนแบบเดียวกับคนรอบข้างขยับถอยหลังมาชิดกำแพง เอนพิงพื้นสีขาวราบเรียบเพื่อรอ



ไม่ใช่รอให้ฝนหยุด



"ขอโทษที่มาช้า วันนี้มีเวรทำความสะอาด"

"อืม"


ร่มสีดำในมือเรียวตะถูกกางออก โทรุรับร่มมาถือไว้เองเพื่อความสะดวก ถึงความสูงจะห่างกันไม่ถึง5เซนแต่ให้คนสูงกว่าเป็นฝ่ายถือน่าจะดีกว่า



เดินออกมาจากอาคารยังไม่ถึงไหนก็รู้สึกว่าขากางเกงจะชุ่มมาถึงเข่า ไหล่ข้างหนึ่งก็เริ่มชื้นแล้วเช่นกัน อีกคนก็ไม่ต่างกัน


ร่มอันแค่นี้คงไม่เพียงพอให้เด็กหนุ่มสองคนเบียดตัวหลบฝนได้



แต่ถึงจะรู้อยู่แก่ใจแต่เรียวตะก็ยังคงพกร่มมาแค่อันเดียว 

และโทรุก็ยังไม่ยอมพกร่มเช่นกัน



เป็นแบบนี้ทุกวันจนฤดูฝนผ่านไป

TBC.