เดินข้าล๊อบบี้โรงแรมมา เปิดไฟสลัวๆไว้เพียงพอให้มองเห็นว่ากูไม่ใช่โรงแรมร้าง
ระหว่างที่มิ้นท์กับอีฟกำลังทำเรื่องเช็คอินเข้าห้องพัก  เราก็พยายามจะซึมซับกับบรรยากาศรอบๆโรงแรม
หันซ้าย - มืด
หันขวา - มืด
มองทางเดิน - มืด
มองตัวบังกะโลที่พัก - มืด
...

นี่กูไม่ได้ลอบเข้าเมืองมาใช่มั้ย! 

เฮ้อ เช็คอินเสร็จแล้วพนักงานโรงแรมก็พาเดินเข้าไปในความมืด แบบมีฝนตกปอยๆ จนไปถึงบังกะโลที่เราจะเข้าพัก ก็ไขกุญแจ เปิดประตูให้เราและเปิดสวิซไฟให้ 

กริ๊ก! (เสียงเปิดไฟ)

ไฟที่โรงแรม ก็ยังเลือกใช้ไฟแบบสีนวลๆ แสงสลัวๆ ให้ฟิลลิ่งไม่ขัดกับบรรยากาศธรรมชาติ
แม่งมืดเหมือนเดิมเลย
บ้าที่สุด!

แล้วยังไง กูจะต้องจัดของยังไง แสงที่ได้มีพอให้เราเห็นเป็นแค่เงาวัสดุ แต่สว่างไม่พอที่จะมองให้เห็นว่ามันคืออะไร และแสงที่มีประโยชน์ที่สุดตอนนั้นคือ แสงจากมือถือกับแสงจากฟ้าแล่บ เพราะฝนตกอยู่...

..แล้วเราก็รู้ซึ้งถึงคำว่า ชืวิตด้านมืดมันเป็นยังไง

เรา: โอ๊ย! (เดินเตะกระเป๋า)
มิ้นท์ : อันนี้ เสื้อใครอะ
เรา: สีอะไรอะ
มิ้นท์:  มองไม่ออกอะ  แปบนะ มือถือแบตจะหมดแล้ว ไม่มีไฟส่องแล้วอะ - -
อีฟ:  ใครเอาแชมพูมาบ้าง
เรา: มีๆ อยู่ในกระเป๋าอะ
มิ้นท์: ปลั๊กไฟอยู่ไหนวะ
อีฟ:  กระเป๋า..อยู่ไหน
มิ้นท์: อันนี้ใช่ รูปลั๊กไฟมั้ยวะ
เรา:  เอ้ย! มะกี้ เหยีบอะไรวะ!
อีฟ: มันจะมี... จิ้งจกมั้ยอะ
เรา: ไม่เอา อย่ามีนะจิ้งจกอะ.. มิ้นนน .. แชมพูอยู่ไหนวะ
มิ้นท์: ในถุงไง กูก็มองไม่เห็น…
ปัง!
เรา: โอ้ย! (เดินชนขอบเตียง)
อีฟ: อีฟว่า มันต้องมีจิ้งจกแน่ๆ แค่เรามองไม่เห็น
เรา: …
มิ้นท์ : ข้างนอกมีปลั๊กไฟมั้ยอะ

ราคา
แพคเกจทัวร์ครึ่งวันของ The Sihn Tourist
129.800vnd/คน

ทะเลทรายขาว (White Sand Dune)

ก็จะไม่ตื่นได้มั้ย  คำตอบคือ ไม่ได้ไง

แล้วถามว่าตื่นแล้วจะมาสภาพมึนๆ ไปทะเลทรายทั้งๆที่หน้าสดได้มั้ย
ไม่! เรามาเพื่อถ่ายรูป เราต้องแต่งหน้า จะมาปล่อยหน้าสดขอบตาดำๆไปเป็นหลุมดำกลางทะเลทราย

ไม่ด๊ายยยยยยย

ว่าแล้วตีสามก็แหกขี้ตากันตื่นมา แต่งตัว แต่งหน้า

เป็นที่ที่ห่างไกลจากที่พักเราที่สุด ได้ยินว่าเป็นทะเลทรายที่ใหญ่และมีเม็ดทรายเป็นสีขาวสวยอลังการสิบแปดล้านดาวมาก ก็ยังไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าตอนนั้นระหว่างทางที่รถจิ๊บขับไปนั้นพวกกูก็กรี๊ดแตก ไปกับทิวทัศน์ด้านนอกแล้ว

ทางที่รถจิ๊บขับนั้น ช่วงแรกจะเป็นทางเรียบชายทะเล มีภูเขาประดับเป็นฉากหลัง ขับไปเรื่อยๆวิวรอบด้านจะเริ่มเป็นที่โล่ง มีพื้นทราย เนินเล็ก เนินใหญ่ ต้นไม้พุ่มเตี้ยๆ และบรรยากาศพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้น

เรามองเห็นทะเล ผิวเราสัมผัสทราย แต่มีกลิ่นอายของภูเขา
นี่คือความวิเศษของมุยเน่อย่างแท้จริง   

 พอถึงทะเลทรายขาว ก็ลงจากรถจิ๊บที่นั่งมา แล้วเดินเข้าไป ที่นี่จะต้องมีค่าเข้าด้วยนะ ตอนแรกที่ดูจากรีวิวมา เค้าบอกว่ามีค่าเข้า 10,000vnd/คน แล้วจะเลือกเดิน เช่ารถจิ๊บ หรือขับ ATV ก็ได้ ถ้าเลือกสองอย่างหลังก็มีค่าใช้จ่ายเพิ่ม แต่ก็จะไม่คิดค่าเข้าแทน ซึ่งเท่าที่อ่านมา เค้าบอกว่าเนินมันชันมาก เหนื่อยสัส ใครอยากเดินก็ไปเห๊อะะะ

เรามากันห้าคน ก็เลยเลือกนั่งรถจิ๊บ คุ้มกว่าๆ (คันละ 800,000vnd) ซึ่งมันส์มากกกกอะ ขอบอก

ถึงจุดบนเนินทะเลทรายขาว
ก้าวแรกที่ลงมาจากรถแล้วสัมผัสทราย คือ ยวบ เท้าจมเข้าไปในทรายแทบมิด

นี่ทรายหรือปุยนุ่น..

 ไม่ผิดหวังกับการเลือกมาช่วงเช้าจริงๆ ได้เห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นท่ามกลางภูเขาและทะเลทราย

แถมอากาศก็ไม่ร้อนอย่างที่คิดไว้ เม็ดทรายที่นี่เย็น นั่นเป็นความรู้สึกที่เกินคาดสำหรับเรามากที่ได้สัมผัสทรายที่เย็นแบบนี้ และการที่ทะเลทรายมี แม่น้ำคั่นกลางระหว่างสองฝั่ง ก็ถือว่าเป็นภาพที่แปลกตามากเช่นกัน

แล้วฟ้าฝนก็ตกลงมาอย่างไม่เกรงใจความเป็นทะเลทราย…

ปะ กลับๆ

จบกัน จบ! จบ!!!!  จบโว้ยยยยย!!!!!!!

สรุปค่าใช้จ่ายเพิ่มเติ่ม 
(จ่ายแยกนะจ๊ะ ไม่ได้รวมอยู่ในราคาทัวร์)

จากรีวิวอื่นๆ เค้าสปอยบอกว่าไฮไลท์ของหมู่บ้านชาวประมงคือ อาหารทะเลสดและถูกมาก
และจะมีเรือหาปลาในท้องทะเลเยอะแยะเป็นฉากหลังให้ถ่ายรูป 

...
อย่างแรกคือ
ช่วงเวลาที่เรามานั้นทะเลแถบเวียดนามใต้กำลังมีข่าวว่า มีสารพิษอันตรายเจือปน ดังนั้นจึงไม่ควรรับประทานอาหารทะเลใดใดช่วงนี้ 

บาย ซีฟู๊ด. T - T

อย่างที่สองคือ
เพราะฝนตก เลยไม่มีรงเรืออะไรทั้งนั้นที่จะออกทะเลไปหาปลากันตอนนี้!
เราก็เลยไม่มีเรือเป็นฉากหลังสวยๆให้ถ่ายรูปกันอย่างที่รีวิวอื่นเค้าสปอยมา TT - TT

สรุป พวกเราไม่เจอและไม่ได้อะไรกลับจากหมู่บ้านชาวประมงเลย!!

ฝนแม่ง
เออ ตกไปเลยนะมึง ตกลงมาให้หมดฟ้าไปเลยนะมึง!

หลังจากที่ฝนตกจึงทำให้เราพลาดที่เที่ยวไป สามที่แล้ว ระหว่างทางไปที่สุดท้ายก็เกิดอาการบั่นทอนจิตใจนิดหน่อย แน่สิ! อุตส่าห์เตรียมตัวมาเที่ยว สัมผัสทะเลทรายที่เป็นไฮไลท์ของที่นี่อย่างเต็มที่ เจอฝนตกไป ทุกอย่างที่วางแผนไว้มันก็พังสิ  นี่ถ้ากินทรายเข้าไปได้คงกินไปแล้ว ให้สาสมกับที่อุตส่าห์มาถึง..

มิ้นท์: นี่แกได้ ถ่ายรูปอะไรไปบ้างรึยัง
เรา: นิดหน่อยอะ ก็ได้ถ่ายตรงทะเลทรายขาวไปนิดหน่อยก่อนฝนจะตก แต่ที่อื่นยังไม่ได้เลย…
มิ้นท์: ...เป็นไรมั้ยอะ
เรา:...
อีฟ: ไม่เป็นไรนะเธอ ไม่ใช่ใครที่มาทะเลทรายแล้วจะได้เห็นฝนตกกันนะ ..นี่เป็นเรื่องหายากมากเลยนะ!

เออ..จริงของมัน

GPS

 Mũi Né,tp. Phan Thiết,Bình Thuận,Vietnam

Map

 ทรายที่ลำธารหยาบกว่าทรายที่ทะเลทรายขาวนิดหน่อย แต่ว่ามันอัดแน่นกันจนเป็นก้อน ทั้งนี้ทั้งนั้นทรายก็คือทรายครับ เป็นก้อนแค่ไหนถ้าเรากดน้ำหนักแรงๆมันก็จะทะลายเละยวบไม่เป็นทรง และก้อนๆที่ว่านั้นคือภูเขาหนึ่งลูก ซึ่งทั้งชันทั้งยวบ วิธีปีนคือต้องรีบๆเหยียบแบบไวไวขึ้นไปอย่างเร็ว ทิ้งน้ำหนักนานทรายจะแตก

สรุปคือปีนยากม๊ากกกกกกกก

ตัดภาพไปที่ อีฟกับมิ้นปีนตัวพลิ้วถึงยอดอย่างรวดเร็ว ทิ้งผู้พ่ายแพ้อ่อนด๋อยด้านกีฬาและพละกำลังที่ยังคงติดแหง่กอยู่ตรง เชิงเนิน ปีนขึ้นก็ยากแล้ว  มือยังต้องประคองกล้องที่ห้อยตรงคอถึงสองตัวเพื่อไม่ให้ตอนปีนเลนส์กล้องเหวี่ยงกระแทกไปมาอีก

ปีน…
ลื่น พรืดดดดด…
ปีนใหม่
ทรายแตก ลื่น อีกที…
ปีนอีกที
เหนื่อยแล้ว หัวใจ...

เพลงขึ้น แล้วเห็นตัวเองเป็นภาพสโลว์ปีนทรายอย่างทุลักทุเล
“กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึงงงง”

เมื่อนางเอกถึงคราวที่ตกระกำลำบาก ก็มีเจ้าชายยื่นมาเข้ามาช่วยในทันใด

พี่ต้า: มามา ไหวมั้ย 

พร้อมกับยื่นมือมาดึงเราขึ้นไป กรี๊ดดดด เจ้าชาย เจ้าชายที่เป็นวิศวกรซะด้วยย

แต่ทว่าท่าแม่งดูประหลาดมากกว่าเดิม แม่งไม่ใช่เจ้าหญิงเจ้าชายละ เหมือนพี่ต้าเป็นโจรเถื่อนกำลังฉุดกระชากเราขึ้นไปปล้นข้างบนยังไงยังงั้น โธ่วววว

หลังจาก พลีชีพอยู่พักใหญ่ ก็ปีนถึงยอดเนินจนได้ รู้สึกเหนื่อยเหมือนไปวิ่งรอบโลกมา เดินตัวอ่อนตัวปลิวไปหาเพื่อน

อีฟ: เหนื่อยมั้ย
เรา: … (เหนื่อยจน พูดไม่ออก)
อีฟ: ดูวิวๆ สวยแค่ไหนดูๆๆๆๆๆๆๆ
มิ้นท์: ตอนแรกนึกว่า แกจะไม่ขึ้นมา
เรา: …แม่ง….ไม่รอ….เลย….พี่ต้าต้องมาช่วยกูเนี่ย....แฮ่กก

อีฟ: โอ๋ๆ มาๆ ง้อๆ มาๆถ่ายรูปกันเถอะ
เรา: เดี๋ยว..แปบ…..เหนื่อย
อีฟ: เธอ...ยอดเนินตรงนั้นก็สวยนะ เดินกันไปอีกได้มั้ย
เรา: พอ...อ..แล๊วววววว (สิ้นใจตาย)

อ๊ากกก

คืออย่างงี้ ขึ้นไปสุดเนินมันยังมีอีกยอดเนินเว้ย มองข้ามไปอีกก็เจอ อีกยอด บนยอด มียอด และอีกยอด

ยอดเยอะไปหมด...เยอะกว่านี้ก็ยอดหนี้ในบัญชีกูแล้วล่ะ

ทัศนียภาพบนยอดเนินสวยมากเห็นลำธารไหลไปไกลสุดสายตา กับภูเขา
นับว่าเหนื่อยแทบขาดใจ แต่คุ้มค่ามากสำหรับการปีนขึ้นมา
 (เป็นความคิดตอน หายเหนื่อยและได้สติกลับคืนมาแล้ว)  

  

สรุป Fairy Stream หรือ ลำธารนางฟ้านั้น แตกต่างจากสถานที่สามแห่งที่เราไปมาโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นทะเลทรายขาว ทะเลทรายแดง หรือ หมู่บ้านชาวประมงนั้น จะมีเหมือนกันหมดอย่างหนึ่งคือเมื่อเราไปถึงแล้ว ถ่ายรูปแล้วจบ รูปที่ถ่ายออกมาจึงเป็นได้แค่รูปถ่าย แต่อีลำธารแห่งนี้มันทำตัวเป็นสาวสวยซ่อนรูป ทำตัวเลอค่าแรร์ไอเทม การมาถึงที่นี่ตอนแรก เราจะยังไม่สามารถได้รูปสวยๆกลับไปง่ายๆ ยังต้องเดินเข้าไปอีกหนึ่งเมื่อย เดินลุยน้ำ ยิ่งเดินเข้าไปลึกยิ่งสวย  เลอะโคลนเลอะทราย ปีนทราย ปลุกปล้ำกับความธรรมชาติจนทุลักทุเล เริ่มคิดในใจว่า กูพาตัวเองมาที่นี่ทำไมฟะ

   แต่รูปที่ถ่ายออกมานั้นกลายเป็นรูปถ่ายบันทึกทั้งภาพทั้งความทรงจำ ทุลักทุเลปนตื่นเต้น เจือความน่ารัก ให้เรามองรูปนี้ในอีกหลายปีต่อมา ก็ยังระลึกความหลังได้และตลกตัวเองในวันนั้น

Fairy Stream นะ ชอบมากเลย
ต้องมากันนะ เออ..

GPS
 Huỳnh Thúc Kháng,khu phố 4, Hàm Tiến,tp. Phan Thiết,Bình Thuận, Vietnam

Map

[ช่วงแนะนำ] 
Ke Ga Lighthouse

ตอนหาข้อมูลนั้นมีคนแนะนำมา เป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่น่าสนใจมาก คนไม่ค่อยรู้จักกัน อยู่ห่างจากตัวเมืองมุยเน่ไป 30นาที แต่เราพลาด ไม่ได้ไปเพราะมีเวลาไม่พอซ้ำยังฝนตก (น้ำตาไหล)  เราเลยมาแนะนำต่อเผื่อใครมีโอกาสได้ไป นอกเหนือจากทริปทะเลทรายนะจ้ะ

ภาพจาก: http://shadesmuine.com/gallery.html

 http://doanhatao.blogspot.com/p/tourist-ke-ga-lighthouse.html

GPS : Kê Gà,Hàm Thuận Nam,Bình Thuận, Vietnam

Map

 หลังจากจบทริป รถจิ๊บก็ขับมาส่งเรากลับที่โรงแรมตอนประมาณสิบโมงเช้า และนั่นถือเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นหน้าตาและบรรยากาศโรงแรมแบบชัดๆ หลังจากนอนค้างไปแล้วหนึ่งคืน และประสบพบเจอแต่ความมืดแปดทิศ ทีนี้หละ ก็จะมาขอแนะนำโรงแรมซะหน่อย

   โรงแรมที่เราพักชื่อว่า CoCo Beach Resort

เป็นโรงแรมแบบวิลล่าและบังกะโล เนื่องจากเรามากันห้าคนเราจึงได้พักแบบวิลล่ากัน ซึ่งเพิ่งมาเห็นตอนเช้าว่า มันใหญ่สัสๆ  CoCo Beach Resort จัดว่าอยู่ในระดับโรงแรมดูดีมีเซอร์วิสครบวงจร ตกแต่งสไตล์พื้นบ้านชายทะเล