“เด็กเรียนจัง” เธอบอก

“ไม่นะ เราปกติ เรารู้ว่าเด็กเรียนจริงๆเป็นยังไง เคยเจอ เลยมั่นใจว่าเราปกติ”
เธอหัวเราะ พวกเราเงียบอ่านหนังสือกันต่อ
“ถ้าอย่างงั้น เคยโชว์โง่บ้างปะ ทุกคนต้องเคยมี moment แบบนี้ซักครั้ง”
เธอถามหลังจากที่เรานั่งอ่านหนังสือไปได้ไม่ถึงสองหน้า
การอ่านหนังสือด้วยกันไม่ได้ช่วยให้รู้สึกโดน motivate มากขึ้นหรอก
ก็แค่ข้ออ้างให้ได้คุยกันเท่านั้นแหละ (ขำ)
“อืม คิดก่อนนะ..”
เราจ้องมองคำศัพท์คำแรกของหน้าถัดไป จ้องมองแบบนั้นเนิ่นนาน

“แย่กว่านั้น เราไม่ได้แค่โชว์โง่อ่ะ แต่แกล้งโง่เพื่อที่จะได้คุยกับคนๆนึง”
หลังจากพวกเราหัวเราะจนพอใจ เธอจึงรบเร้าให้เราเล่าต่อ
“เราเคยแกล้งโง่ฟิสิกส์เพื่อให้รุ่นพี่ที่แอบชอบมาสอน ตอนนั้นเราเข้าใจฟิสิกส์หัวข้อนั้นทุกอย่าง แต่แค่อยากได้ยินเสียงพี่เค้าเฉยๆ” เธอหัวเราะ เธอบอกว่าเธอเองก็เคยทำ แต่ตอนนั้นไม่ใช่รุ่นพี่ เป็นแฟนของเพื่อนที่หล่อมาก

“แต่เราแกล้งโง่แบบนั้นแค่สองครั้งในชีวิตนะ”
“แค่สองครั้งเองหรอ จริงดิ งั้นแล้วอีกครั้งนึงล่ะ” เธอถาม
“ครั้งที่สองหรอ ครั้งที่สองเราโง่เรื่องหุงข้าว”
“หุงข้าว?!” เธอหัวเราะ พวกเราจึงแหย่กันซักพัก เราจึงเล่าต่อ
“ความจริงเราเคยหุงข้าวไม่เป็นจริงๆ แต่ว่าฝึกฝนจนเข้าขั้นปรมาจารย์ละ ตอนนั้น เราแกล้งโง่เรื่องหุงข้าว เพราะอยากให้คนๆนึงสอนหุงข้าวให้”
พวกเราเงียบ เหมือนเธอจะจับบางอย่างจากน้ำเสียงของเราได้ เธอเลยเงียบตาม
เงียบกันไปซักพัก เธอเลยถามต่อ “คนๆนั้นคือใครหรอ”

เราตอบ “พ่อ”
พวกเราไม่ได้มองหน้ากันอยู่ เพราะทำไม่ได้อยู่แล้ว
โทรคุยในไลน์แบบใช้เสียงมองหน้ากันไม่ได้หรอก
แต่ตอนนั้น เรารู้สึกจริงๆว่าเธอกำลังตั้งใจฟังเรามาก จนเหมือนกับว่า
ถ้าพวกเรากำลังนั่งมองหน้ากันอยู่ เธอคงกำลังจ้องตาเราอยู่ตอนนี้
“เราแค่อยากหาเรื่องคุยกับพ่อน่ะ” เรายิ้ม
พวกเราเงียบกันไปอีกซักพัก ในสายจึงเหลือเพียงเสียงของปากกาในมือเธอ
ที่กำลังถูกกดเป็นจังหวะดังป้อกแป้ก
“แล้ววว” เธอลากเสียงยาวๆ ติดขำ “ตอนนี้เธอกำลังแกล้งโง่อยู่รึเปล่า” เธอถาม
เรายิ้มและตั้งใจตอบเสียงกวนๆ
“ไม่อ่ะ พยายามทำตัวฉลาดมากๆแล้ว แต่ก็แพ้เธออยู่ดี”
เธอหัวเราะเสียงหวาน “เขินจัง” เธอพูด
พวกเรานั่งอ่านหนังสือกันต่อ ไม่มีใครชวนคุยอีก

เราเปิดอ่านหน้าถัดไปของหนังสือ แต่ในหัวยังคงหยุดอยู่ที่คำศัพท์คำแรกของหน้านั้น “Home”