“To be or not to be. That is the question.”
เขาพูด ด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม เราฟังอย่างสงสัย แต่ไม่ได้สงสัยมากขนาดนั้น จึงไม่ได้ถามต่อ “ประโยคนี้ดีมาก ผมคิดว่าคุณจะต้องชอบมันที่สุด” เขาพูด “ดีจัง” เราตอบ คืนนั้นเราไม่ได้คุยอะไรกันต่อ เขานั่งฟังเพลงของเขาต่อ เรานั่งแก้โปรแกรมที่เราพิมค้างเอาไว้ คืนนั้นเป็นคืนสุดท้าย ที่พวกเราได้คุยกัน

คืนแรกที่เราคุยกัน เขาเล่าให้ฟังถึงความสนุกที่ได้ไปอยู่จีน เพราะแฟนเก่าของเขาเป็นคนจีน เขาบอกเราว่าประโยคภาษาจีนประโยคเดียวที่เขาพูดได้ คือประโยคที่มีความหมายว่า “ผมไม่ใช่คนจีนครับ”เขาคิดว่ามันตลกมากเลย ทุกครั้งที่มีคนจีนหน้าตาแปลกๆเข้ามาคุยกับเขาด้วยภาษาจีน และเขาตอบกลับคนๆนั้นไปด้วยภาษาจีนที่แปลว่า “ผมไม่ใช่คนจีนครับ”

“ผมตอบกลับไป แล้วเค้าก็ทำหน้างง ตอนนั้นผมยิ้ม เพราะผมเข้าใจว่าเค้ากำลังงงอะไร” เขาหัวเราะ เราไม่ได้ยิ้มให้กับเรื่องที่เขาเล่า เรายิ้มให้กับเสียงหัวเราะที่ดังไม่หยุดของเขา “ทำไมพวกคุณถึงเลิกกัน” เราถาม “พวกเราแค่มีบางอย่างที่เข้ากันไม่ได้น่ะครับ แต่พวกเรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ ผมโทรหาเธอเมื่อผมคิดถึงเธอ เธอโทรหาผมเมื่อเธออยากคุยกับผม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วสบายใจ เราไม่ได้พูดอะไรต่อ เราเพียงแค่นั่งคิดถึงความสัมพันธ์ของคนสองคน เราสงสัย ว่าการกลับมาเป็นเพื่อนกัน มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ

“คุณเคยฟัง La traviata มั้ย”
เค้าถามในคืนหนึ่งที่เราไม่มีอะไรทำ และยอมนั่งฟังเพลงที่เขาเปิด “ต้องไม่เคยอยู่แล้วสิ” เราตอบ “มันเป็นโอเปร่านะ ที่สร้างมาจากนิยายอีกที” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น เราไม่แปลกใจ เขาเป็นคนที่น่าสนใจอย่างมาก เขานั่งฟังโอเปร่ามาร่วมสองชั่วโมงแล้ว และดูเหมือนว่าเขาจะไม่เบื่อมันเลย เขาบอกว่าเขารู้สึกเศร้าและประทับใจบางฉากจากนิยายเรื่องนั้นมาก “วันพฤหัสผมจะไปดูละครเวทีเรื่องนี้ด้วยนะ” เขาพูด “ขอให้สนุก” เราตอบ

“เพลงนี้แปลรวมๆว่า มาดื่มกันเถอะ! น่ะ”
เขาพูดติดหัวเราะ
“ห้ะ?!” เราแปลกใจเป็นครั้งแรกกับคำพูดของเขา
“ผมชอบเปิดฟังตอนดื่มไวน์ ได้อารมณ์มาก”
เราหัวเราะ พวกเราหัวเราะให้กับความหมายของเพลง และเปิดฟังใหม่อีกรอบ

เราถามเขาเรื่อง La Traviata
“มันเกี่ยวกับอะไรหรอ ความรัก?”
เขาเงียบ และหัวเราะออกมาชุดใหญ่
“ครับ จะว่าแบบนั้นก็ได้ มันเกี่ยวกับความรัก แต่เนื้อเรื่องมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้นหน่อย”
เราเข้าใจ แต่ไม่ได้ถามต่อ ว่าความลึกซึ้งของโอเปร่าเรื่องนั้นคืออะไร

วันนี้ เราตื่นขึ้นมาและคิดถึงเขา เราอยากบอกเขาว่า เราฟัง Libiamo ne' lieti calici แล้ว แต่เราไม่ได้ดื่มไวน์ไปด้วย เรานั่งดื่มนมชมพูเย็นที่ทำเองไปด้วย เราอยากบอกเขา แต่ไม่รู้จะบอกยังไง เพราะพวกเราไม่เคยแลกอีเมล ไลน์ หรือว่าเฟสบุ๊ค ตอนนั้น แม้กระทั่งเสียง เรายังไม่ยอมให้เขาได้ยินซักนิดเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เขาเล่าเรื่องทุกอย่างที่อยากเล่า ด้วยเสียงของเขาอย่างจริงใจ เขาเป็นคนที่น่าสนใจมาก แต่ยังไม่มากพอ ให้เรารู้สึกสนใจเขา และลืมคนที่เรากำลังสนใจ

เราไม่ได้คิดถึงเขาขนาดนั้น ความคิดถึงที่เรามีต่อเขาถือว่าน้อยเอามากๆ เมื่อเทียบกับคนที่เราคิดถึงมาโดยตลอด สำหรับคนๆนั้น เราคิดถึงคนๆนั้นจนรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ สำหรับเขา เราคิดถึงเขา จนตอนนี้เหมือนจะไม่สบาย

เรากำลังสงสัย ว่ามันเป็นเพราะโอเปร่าเรื่องความรัก หรือเพราะเพลงดื่มไวน์เพลงนั้นของเขา หรือว่าเป็นเพราะตัวเขาเองกันแน่ ที่ทำให้เรารู้สึกเหมือนกำลังจะไม่สบาย

//ถ้าคุณกำลังอ่านอยู่ อยากบอกคุณว่า คืนนั้นคุณนั่งฟังโอเปร่าจนหลับ เราเองก็นั่งฟังเสียงคุณหลับ จนกระทั่งเราหลับเหมือนกัน

//https://www.youtube.com/watch?v=F0GZmwwwtGM&feature=share&fbclid=IwAR2AJpQaiXfUML1EuK9NSIMud1nTcQiDnXHAaNkr7TCF8AQ8yM0uZyCUXwo

ขอบคุณรูปวาดสวยๆจากคุณ evryday.song ด้วยนะคะ
สามารถไปติดตามผลงานของเค้าได้ที่!
ig : evryday.song