“พี่จะไปแล้วหรอ” น้องถาม
เรานั่งลง จับที่เข่าของน้อง พวกเราจ้องตากัน
“ครับผม”
น้องยิ้มให้ แต่ตาน้องไม่ได้ยิ้มตาม เรามองออกว่าน้องกำลังเศร้า

ในบ่ายวันหนึ่ง ทีวีของพวกเราฉายหนังญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่เราชอบมาก เราบอกให้น้องมานั่งดูด้วยกัน ฉากที่เราเคยประหลาดใจ เราเห็นว่าน้องเองก็ประหลาดใจ เรามีความสุขมากที่น้องประหลาดใจ พวกเราลงความเห็นกันว่าฉากนั้นถือว่าเด็ด หลังจากนั้นทุกคืนก่อนนอน ที่เตียงของเรา เราจะฝึกเล่นมายากลแบบในหนังอยู่เสมอๆ

เราตั้งใจฝึกฝนมานานมาก เราจึงยื่นมือข้างหนึ่งออกไปให้น้องอย่างมั่นใจ ในมือของเราว่างเปล่าไม่มีอะไร เป็นเพียงแค่การยื่นมือไปให้น้องมองเฉยๆ น้องขมวดคิ้วสงสัย เรายิ้ม ก่อนเราจะกำมือข้างนั้นใหม่ หมุนมือรอบหนึ่ง และแบมือออก กลายเป็นห่อลูกอมผูกโบว์สีชมพู พี่ๆพยาบาลแจกให้พวกเราเป็นของหวานสำหรับมื้อเที่ยงที่ผ่านมา เราไม่กินเพราะเราตั้งใจเก็บมันไว้ให้น้อง ทันทีที่น้องเห็น น้องทำหน้าประหลาดใจ ก่อนจะหัวเราะ พี่เจ้าหน้าที่ที่ยืนรอเราอยู่คงกำลังงง ว่าพวกเรากำลังทำอะไร เราขอเวลาพี่เค้าห้านาทีเพื่อแวะคุยกับน้องก่อนไป

“ผมจำได้ ฉากนั้น” น้องพูด เราเห็นว่าน้องเริ่มจะร้องไห้ เราเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าที่ขอบตากำลังเริ่มร้อนผ่าว “พี่เล่นมายากลเจ๋งมั้ย พี่ตั้งใจฝึกมาให้เราดูเลยนะ” น้องหัวเราะ น้องลุกขึ้นยืน และหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง น้องยื่นมันมาให้ “ผมก็จะเอาให้พี่เหมือนกันเลย” เป็นห่อลูกอมผูกโบว์สีเดียวกัน พวกเราหัวเราะ

พวกเราจึงบอกลากันด้วยการแลกลูกอมที่ได้รับจากพี่พยาบาลในมื้อเที่ยง ถึงจะเป็นลูกอมที่มาจากตระกร้าใบเดียวกัน แต่ตอนที่ได้กิน ให้ความรู้สึกแตกต่างกันมาก เพราะมันเป็นลูกอมที่มีความหมายและมีความทรงจำบางอย่าง น้องถามเราว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกมั้ย เราตอบน้องว่า หวังว่าพวกเราจะได้เจอกันอีก เราลูบหัวน้อง เราคงจะคิดถึงน้องมากๆ แต่เราคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ไม่มีใครอยากกลับมาหรอก เพราะที่นี่คือวอร์ดจิตเวช ที่นี่ช่างหดหู่และอ้างว้างกว่าทุกที่บนโลก แต่บางครั้งก็อบอุ่นและมีเรื่องดีๆอยู่บ้าง ไม่ว่ายังไง เราหวังว่าน้องจะได้ออกมาจากที่นี่เร็วๆ เราคิดพร้อมกับดูดดื่มรสชาติของลูกอมในปาก เราเห็นแม่ยืนรอเราอยู่ที่ทางออก เรายิ้ม

//บาง moment พี่ไม่เข้าใจเค้า บาง moment พี่รู้สึกเหมือนพี่เข้าใจเค้ามากขึ้น - พี่ Fat

//เราขอยอมสำนึกผิดตรงนี้ หากพวกคุณกำลังอ่านอยู่ เราอยากบอกพวกคุณว่า เราเริ่มเข้าใจมากขึ้นแล้ว ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง เราขอโทษที่ตอบกลับไปเหมือนเราเข้าใจพวกคุณดี แต่ความจริงแล้วเราไม่เคยเข้าใจจริงๆเลย เราไม่เคยได้รับรู้เลยว่า เรื่องบางเรื่องถูกสงวนไว้เพียงบุคคลที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันเท่านั้น จึงจะเข้าใจและสามารถปลอบประโลมกันได้ เราหวังว่าพวกคุณจะให้อภัย

//เราหวังว่าทุกคนจะกลับมามีความสุขกันอีกครั้ง ไม่ว่าพวกคุณกำลังอยู่ในภาวะแบบไหน หรือกำลังเจอปัญหาอะไร เราหวังว่าซักวันพวกคุณจะกลับมามีความสุขกันอีกครั้ง

// https://www.youtube.com/watch?v=U9wWTcyoLxM